Μόνο με σένα αντέχω

Αρχισαν τα όργανα από τα Πανεπιστήμια επιτέλους με τις Γενικές Συνελεύσεις να βράζουν σαν καζάνια.
Εν αναμονή της 3ης Σεπτέμβρη. Αγωνία για το πόσοι θάμαστε. Ποιοι θάμαστε.. Αυτήν την αγωνία θυμηθείτε τη παρακάτω.
Ετοιμασίες, αμηχανία, τι θα λέει το φλάϊερ μήπως παρεξηγηθεί κανείς. Θα κάνουμε πλακάτ;

Παιδιά εμάς πάρτε και πάμε!

Γρίνες τέλος. «Κομματόσκυλα» εναντίον «απολίτικων» και «ιδιοκτήτες πλατείας» εναντίον «πούλμαν» τέλος.! Τέλος, όμως!

Εγώ είμαι ρε! Εγώ! Δε με θυμάσαι που σου έδωσα το μαντήλι μου στις 29, δε με θυμάσαι που με ψέκασες στη Διονυσίου Αεροπαγίτουμε μααλόξ. Εγώ σε θυμάμαι! φορούσες πράσινη μπαντάνα κι έβλεπα μόνο τα μάτια σου όταν έτρεξες δίπλα μου στη στοά της Μητροπόλεως και με έσπρωξες και να μη με βρει η πέτρα. Είσαι ο διπλανός μου! Το Υπερόπλο μου. Με σένα θα κατέβω. Τα μάτια σου θα ψάξω να βρω. Αντέχω ακόμα μάτια μου! Μόνο με σένα θα αντέξω.

Πρέπει να αντέξεις κι εσύ για μένα. Εχουμε δουλειά.
Πρέπει να φύγουν! Κάθε μέρα που περνάει σπαραλιάζουν τα πάντα! Μας πεθαίνουνε λίγο λίγο! Σαν σαράκι τρώνε ότι πιο πολύτιμο έχουμε: Την αξιοπρέπειά μας. Μαζί με το χαμόγελό μας. Κύκλους μαύρους γέμισαν τα μάτια. Παραμιλάει ο κόσμος στο δρόμο από την αφραγκιά από την απελπισία!
Τι περιμένουμε; τις εκλογές; Πήγε ο Βαγγέλης να δει τον Αντώνη. Θα περιμένεις το πόρισμα στο σπίτι σου, στην τηλεόραση ή θα ‘ρθεις στο ραντεβού; Εκεί που πάντα δίναμε ραντεβουδάκι από μικροί. Στην Πλατεία. Στην Πλατεία της καρδιάς μας.
ΑΪντε μαζέψου κι έχεις δουλειά . Δουλειά να μιλήσεις με το γείτονα, με το συνάδελφο, με το συμμαθητή. Να του πεις τι ωραία περνάμε στο πάρτυ με τους διπλανούς μας. Πόσο ωραίο θα είναι το γλέντι. όταν υπό τους ήχους χίλιων ζουρνάδων θα ξεπροβοδίζουμε αυτά τα καθάρματα στον αγύριστο. Πόσο γοητευτικό είναι που παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.

Πόσο ωραίο είναι όταν μου κρατάς το χέρι!

Πόσο ωραίο είναι που αντέχω μόνο για σένα! Μάτια μου!

Προσεχώς, ιστορίες του Γκάπι

Η φωτό τον αδικεί 

Λίαν προσεχώς ξεκινάμε μια στήλη ψυχαγωγίας των «μικρών» μας φίλων με έναν διάσημο πλέον ήρωα που ζει στο τουίτερ. Τον Γκάπι τον φιλεύσπλαχνο.

Λίγα λόγια για τον ήρωά μας

Ο Γκάπι (επιστημονικό όνομα Gapophagosaurus) είναι ένα αθώο και φιλεύσπλαχνο πλάσμα. Μπαμπάς του είναι o @Giopso και νονός του ο @Cocobilly. Ο Γκάπι δεν είναι αυθύπαρκτο πλάσμα. Ζει και υπάρχει εφόσον υπάρχει τροφή. Τροφή του Γκάπι είναι τα γαποδίποδα. Αυτά είναι όντα καλοντυμένα αρσενικά και θηλυκά που κάνουν φωλιές στη Βουλή και στους πέριξ αυτής χώρους καθώς και στα Υπουργεία.

Οι φιλόλογοι ερίζουν για την ετυμολογία της λέξης γαποδίποδα. Ως επικρατέστερη φέρεται η άποψη διακεκριμένων γλωσσολόγων οι οποίοι επιμένουν ότι η λέξη είναι σύνθετη γαπ+δύο+πους. Το πρώτο συνθετικό γαπ σημαίνει συνήθως τον Πρωθυπουργό της χώρας και παραλάσσει ανάλογα με την περίοδο. Είχαμε δηλαδή ΓΑΠ στους μετακατοχικούς χρόνους, ΑΓΠ στους μεταπολιτευτικούς χρόνους, ΓΑΠ στους τροικανούς χρόνους κ.ο.κ. Οι ΓΑΠ εναλλάσσονται με τους ΑΓΠ υποκύπτοντας σε μια κοσμική τάξη, εκτός των περιπτώσεων που ενίοτε εμφανίζονται ιστορικά και οι ΚΚ αλλά αυτοί είναι άλλου παπα ευαγγέλιο.
Το δεύτερο συνθετικό «δύο» δηλώνει τον πλήθος και το τρίτο «πους» δηλώνει τον πόδα. Και τα δύο δηλώνουν έκπληξη πως δίποδα όντα κυριαρχούνται από χαρακτηριστικά και συμπεριφορές τετραπόδων όπως οι ύαινες, τα τσακάλια και γενικώς τα κτήνη.
Χαρακτηριστικά του Γκάπι όπως βλέπετε και στη φωτογραφία είναι το πλατύ χαμόγελο του μόλις δει γαποδίποδο, άρα τροφή. και η επιβλητική του εμφάνιση.

Για να υπάρχει και λίγη αγωνία ...

Στην επόμενη δημοσίευση : Πως ο Γκάπι κατασπαράσσει την τροφή του

Αμέσως προσεχώς : Ιστορία 1η Ο Γκάπι προπονείται!

4 τραγούδια κι ένα ποιήμα για την Κατερίνα

Χιώτικα καράβια για να να σε πηγαίνουνε
και ...να σε φέρνουνε

Για να θυμάσαι ότι οι θάλασσες ενώνουνε

Ενώνουνε τη Μυτιλήνη με τη Σμύρνη
και το Αιγαίο με τους ωκεανούς του κόσμου

Για να πορεύεσαι, για ν' αγαπάς


Για "...Να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις .."


Ιθάκη

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους·
να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά·
σε πόλεις Aιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.

Κ.Π. Καβάφης

Μια νύχτα μαγική!

Μια νύχτα Μαγική

ή

Αναμνήσεις από το μέλλον

Είχα γυρίσει σπίτι κατά τις 5 τα χαράματα να τον πάρω δυο-τρεις ώρες γιατί ήμουνα από τις 7 το απόγεμα στο δρόμο. Είπα να πλυθώ λίγο, να τσιμπήσω και να κοιμηθώ. Μόνο το ξυπνητήρι άντεξα να βάλω να χτυπήσει γιατί ήθελα οπωσδήποτε να γυρίσω. Κοιμήθηκα αμέσως με τη βοή των συνθημάτων ακόμη στ’ αυτιά μου. Μια νύχτα μαγική σαν την Αργεντινή… 

Σε παράλληλο της Αλεξάνδρας το σπίτι μου και παρόλα αυτά άκουγα καθαρά από νωρίς. Ο κόσμος αραίωνε από τη ΓΑΔΑ και μετά. Εγώ έμενα στο ύψος του Παρκ. Στο πεδίο του Αρεως δεν έπεφτε καρφίτσα. Δεν είχα δει τόσο κόσμο ποτέ. Περίμενα ότι θα έχει κόσμο αλλά αυτό δεν το φανταζόμουνα.
Σάββατο απόγευμα ξεκίνησα φιλόδοξα να φτάσω ως τη Βουλή που είχα ραντεβού με τη Γεωργία μπροστά στη Μεγάλη Βρετανία και καλά. Μόλις βγήκα από το σπίτι άρχισα να μπαίνω στο νόημα. Κόσμος να κατεβαίνει την Αλεξάνδρας. Η Πατησίων να μαυρίζει. Εφτασα μέχρι τα Χαυτεία όπου το πράγμα άρχισε να ζορίζει. Η Σταδίου δεν περνιότανε. Μπήκα από τα στενά. Εκανα ένα γύρο κι έκοψα από πλατεία Καρύτση. Παντού μεγάλες παρέες. Ποταμάκια που πήγαιναν προς το μεγάλο ποτάμι. Κατάφερα να φτάσω Ερμού αλλά μετά τέλος. Τα κινητά δεν δουλεύανε. Δεν μπόρεσα να την ειδοποιήσω. Μετά μου είπε ότι είχε μπλοκάρει με τον ίδιο τρόπο στου Φιξ.
Αστυνομία πουθενά. Αυτό με παραξένεψε στην αρχή αλλά μετά δεν έδωσα σημασία. Δεν είχα και καμία εικόνα τι γινότανε στη Βουλή. Υπήρχε ένταση στην ατμόσφαιρα. Μια ένταση που έβγαζε αποφασιστικότητα όμως κι όχι θυμό ή εκτόνωση. Πανό ελάχιστα. Σημαίες αρκετές. Ελληνικές, ξένες άλλες ευρηματικές με ελικοπτεράκια ζωγραφισμένα. Γελούσα που έβλεπα το ελικοπτεράκι. Ονειρικές καταστάσεις! Μας έχουνε καθήσει στο σβέρκο και δεν θα φύγουνε αν δεν φύγει κι ο τελευταίος μας πεθαμένος στην πείνα έκανα το κοκκοράκι στις συζητήσεις. Παρόλα αυτά δεν θεωρούσα ότι έπρεπε να λείπω. Η συνείδησή μου το επέβαλε. Κάθε μέρα άκουγα κι ένα νέο. Χτες ο Δημήτρης απόλυση, τον περασμένο μήνα ο αδελφός μου. Ηταν φανερό ότι η μόνη λύση ήταν να ξεκουμπιστούνε αλλά πως. Ατελειωτες ώρες συζητήσεων με φίλους και γνωστούς. Ναι απεργία, όχι απεργία, τι δράσεις; Τι μορφές οργάνωσης; Μια διαρκής αναρώτηση. Ημουνα πάντα ο πιο απαισιόδοξος. Ο πιο επιφυλακτικός Ο πιο γρινιάρης.
Σ’ αυτό το ραντεβού προέβλεπα ότι θα είμαστε 3 και ο κούκος. Τα σχολεία δεν είχαν ανοίξει. Αρκετοί γνωστοί δεν είχαν επιστρέψει στην Αθήνα. Τι να κάνει κι ο άλλος άμα είναι χωρίς δουλειά. Κάθεται στο χωριό του και σου λέει θα δούμε. Ετσι όταν βγαίνοντας αντίκρυσα αυτήν την ανθρωποθάλασσα δεν μπορούσα να το πιστέψω. Αλλά ακόμη και τότε σιγά ,έλεγα μέσα μου, σιγά.
Αρχισα να πιστεύω ότι κάτι έχει αλλάξει δραματικά όταν χαράματα Κυριακής ο κόσμος είχε αραιώσει αρκετά αλλά δεν είχε μαζευτεί από τους δρόμους.
Ξύπνησα με το σταθερό. Είχα βάλει το ρολόϊ 8 και είχε πάει ήδη 9 και. Ηταν η μάνα μου. Κατεβαίνω κάτω μου λέει. Τι λες ρε μάνα. Είχε να κατέβει από το ’81 που μιλούσε ο Παπατζής τότε με την Αλλαγή σκατά στα μούτρα μας. Και που θα πας για να έχουμε καλό ρώτημα; Προς τη Βουλή μου λέει κι όπου φτάσω. Στην Πατησίων έχει ήδη κόσμο που πάει προς τα κει.
Ούτε τσιγάρο δεν άναψα. Μόνο τα δόντια μου έπλυνα. Παίρνω πάλι τους δρόμους και η εικόνα ίδια με τη χτεσινή. Αυτή τη φορά θα φτάσω στη Βουλή είπα. Με βοηθούσε ότι ήμουνα ολομόναχος και κινιόμουνα όπως ήθελα δεν ένιωθα όμως και μοναξιά. Το κλίμα μύριζε αλληλεγγύη όπως αυτή της 29 Ιούνη. Όπως όταν ήμουνα μικρός και στην Ανάσταση χαιρετούσαμε γνωστούς κι αγνώστους και φιλιόμασταν. Από τη Μαυρομιχάλη κατέβηκα μέχρι Ακαδημίας και τέλος. Το αδιαχώρητο. Πάλι αστυνομία πουθενά. Δεν γίνεται να μην μας χτυπήσουν έλεγα. Δεν γίνεται!
Με χίλια ζόρια φτάνω προς αρχές Ακαδημίας. Εκεί που εκβάλει στη Βασιλίσσης Σοφίας. Ολη η αστυνομία που έλειπε από την Αθήνα ήταν εκεί. Κλούβες κάθετα κατά τα συνηθισμένα και διμοιρίες στρωμένες μπροστά ετοιμοπόλεμες. Ένα σύνθημα ακουγόταν μόνο πια. Να φύγετε! Κανένα άλλο.! Πέρασα πάνω από 4 ώρες με μια παρέα που συνήθως εύρισκα με τύμπανα μπροστά στον Αγνωστο. Πως βρεθήκατε εδώ; Μέχρι εδώ καταφέραμε. Οποιος είχε κανένα πακετάκι τσιπς το μοιραζότανε. Κανείς δεν έφευγε ούτε για φαϊ. Μόνο νερά παίρναμε γιατί ακόμη είχε ζέστες και ψηνόμαστε. Βράχνιασα. Η φωνή μου πια δεν έβγαινε. Φώναζα συνέχεια αλλά δεν άκουγα τον εαυτό μου. Φώναζε πια μόνο η ψυχή μου.
Αρχισε να σουρουπώνει. Ξαφνικά ακούστηκε μια κρότου λάμψης. Μία μόνο. Σαν αυτό να ήταν το σύνθημα Πρώτη μα πρώτη φορά όχι μόνο δεν κουνήθηκε κανείς προς τα πίσω αλλά σαν όλη αυτή η ανθρωποθάλασσα να ήταν ένα ενιαίο σώμα και έκανε ένα βήμα μπροστά. Ένα. Μια κοπέλα άρπαξε την ντουντούκα από τα χέρια ενός μαντράχαλου και φώναξε βραχνιασμένα. Λαέ, Λαέ ή τώρα ή ποτέ. Πριν ξεκινήσω να φωνάζω κι εγώ τα μάτια μου είχαν ήδη πλημμυρίσει. Μια φωνή μόνο ακουγόταν μια φωνή από εκατοντάδες χιλιάδες στόματα : Η τώρα ή ποτέ! Η τώρα ή ποτέ!
Η συμπαγής μάζα άρχισε να προωθείται πόντο πόντο προς τις θέσεις της αστυνομίας. Ξαφνικά ακούω τις φωνές να αλλάζουν ρυθμό από τις πρώτες σειρές και βλέπω σπρωξίδια. Μου είναι αδύνατον να καταλάβω τι γίνεται αλλά αρχίζω να ακούω πανηγυρισμούς. Πανηγυρισμούς και τις κλούβες να κουνιούνται. Δεν είναι δυνατόν να φτάσαμε μέχρι εκεί είπα. Οι πανηγυρισμοί γίνονταν όλο και πιο έντονοι. Από στόμα σε στόμα πέρασε ότι με την πρώτη που ένας μπάτσος ετοίμασε τη φυσούνα του μια ομάδα από τους καμπαλέρος, νταβραντισμένα παιδιά, κατάφερε να τους αφοπλίσει με τα χέρια μόνο με τα χέρια. Δεν θα μας χτυπήσετε αυτή τη φορά,. Τώρα μιλάμε εμείς, Ακουγόταν από παντού Ακατάστατα όμως σαν πρόζα όχι με συνθήματα. Ο αφοπλισμός φαίνεται ότι πέρασε σαν ντόμινο σε όλη τη δύναμη γύρω από τη Βουλή. Είχε μείνει το σιδερένιο τοίχος. Ομάδες ψύχραιμων περνούσαν τους αφοπλισμένους μπάτσους μέσα από το πλήθος αλλά κανείς δεν πολυέδινε σημασία. Ολοι κοιτούσαν προς τη Βουλή. Είχε νυχτώσει πια για τα καλά! Δεν μπορούσα να έχω εικόνα της κατάστασης αλλά τα συνθήματα άρχισαν πάλι συγκροτημένα. Η τώρα ή ποτέ. Η τώρα ή ποτέ. Ο κόσμος παρέμενε χωρίς να προωθείται χωρίς να αγγίζει το σιδερένιο τείχος.

Και ξαφνικά ως διά μαγείας ακούγεται ένας ήχος που νόμιζα ότι είχα λιποθυμήσει και τον άκουγα στον ύπνο μου. Τόση ήταν η έντασή μου. Ελικόπτερο. Δυο δυνατοί προβολείς φωτίζουν από τον ουρανό το πάνω μέρος της Βουλής και ένα στρατιωτικό ελικόπτερο αρχίζει να κάνει κύκλους ΄πάνω από τα κεφάλια μας. Θα μας χτυπήσουνε είπα. Θα μας χτυπήσουν από αέρος. Με νίκησε ο φόβος. Ζαλίστηκα. Ανοιξα τα μάτια μου στα χέρια ενός ψωμωμένου τύπου, ο οποίος είχε ξεκούμπωτο πουκάμισο - αυτή η λεπτομέρεια μού ΄μεινε – κι ο οποίος μου φώναζε σαν να παραληρούσε. Φεύγουνε. Φεύγουνε. Φεύγουνε φώναζε και το πλήθος.
Προσπαθώ να συνέλθω και τα καταφέρνω να δω κάποιες σκιές από το πλάι να μπαίνουν στο ελικόπτερο. Ενας πιο λεπτός, δύο πιο γεμάτοι και δύο γυναίκες. Γι αυτό είμαι σίγουρος. Θυμάμαι τα μαλλιά να ανεμίζουν.
Το ελικόπτερο άρχισε να παίρνει ύψος. Και τότε ένας πιτσιρικάς άρχισε να φωνάζει: Νάτος νάτος ο Πρωθυπουργός. Πανηγύρι. Αυτό ήταν το μεγάλο ξέσπασμα. Νάτος, νάτος ο πρωθυπουργός άρχισα κι εγώ να ουρλιάζω και να δείχνω το ελικόπτερο με το δάχτυλο. Νάτος.
Ακολούθησαν άλλα τρία ελικόπτερα. Το σύνολο τέσσερα. Τέσσερα ελικόπτερα το ένα πίσω από το άλλο προσγειώθηκαν και απογειώθηκαν στο ελικοδρόμιο της Βουλής παίρνοντας μαζί τους όλα τα καθάρματα. Τη γλυτώσανε. Από εκεί και πέρα θυμάμαι μόνο τη βουή.

Εκ των υστέρων έμαθα ότι είχε ήδη καταληφθεί το Υπουργείο Οικονομικών στο Σύνταγμα και άλλα τρία Υπουργεία καθώς και τα μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια.

Η ΓΣΕΕ κήρυξε Γενική Απεργία στις 12 το μεσημέρι της Δευτέρας όταν είχαν ήδη γίνει καταλήψεις στα μεγαλύτερα εργοστάσια της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης και σε πάρα πολλές επιχειρήσεις. Το κτίριο της ΓΣΕΕ καταλήφθηκε από τα τελευταία. Κανείς δεν έδινε σημασία. Παντού επιτροπές.

Σήμερα είναι 4 Σεπτέμβρη 2021. Εχουν περάσει 10 χρόνια από εκείνη τη μαγική νύχτα.. Είμαι μηχανικός σε ένα αυτοδιαχειριζόμενο εργοστάσιο. Ακόμα έχουμε πληγές γιατί περάσαμε πολύ δύσκολα. Πολύ.
Ζούμε όμως και ζούμε για τους εαυτούς μας! Στο γραφείο μου στο σπίτι έχω μια μινιατούρα ελικόπτερο. Είναι το μόνο παιγνίδι που δεν χαρίζω στο γιο μου.

Από ένα τουίτ του @simonleone

Αντε και τετοια ωρα το Αλλο Σαββατο 

να ειναι 2.000.000 Ελληνες στην Πλατεια 

και 4 ελικοπτερα να φευγουν 

απο την Πλατεια της καρδιας μου !!! 

Ισως η απουσία σου είναι παρουσία

Ίσως η απουσία σου είναι παρουσία, χωρίς εσύ να είσαι,

χωρίς εσύ να πας να κόψεις το μεσημέρι
σαν ένα γαλάζιο λουλούδι, χωρίς εσύ να περπατάς
πιο αργά ανάμεσα στην ομίχλη και στους πλίνθους,

χωρίς εκείνο το φως που κρατάς στο χέρι
που ίσως άλλοι δεν θα δουν να χρυσίζει,
που ίσως κανείς δεν έμαθε ότι βλασταίνει
σαν την κόκκινη καταγωγή του τριαντάφυλλου,

χωρίς εσύ να είσαι, επιτέλους, χωρίς να έρθεις
απότομη, ερεθιστική, να γνωρίσεις τη ζωή μου,
καταιγίδα από ροδώνα, σιτάρι του ανέμου,

και από τότε είμαι γιατί εσύ είσαι,
και από τότε είσαι, είμαι και είμαστε,
και για χάρη του έρωτα θα είμαι, θα είσαι, θα είμαστε.


Pablo Nerouda - Εκατό ερωτικά σονέτα

Ραντεβού στα τυφλά!

Ραντεβού στα τυφλά

ή 

η ώρα της ενηλικίωσής μας

Παραμονή Συντάγματος Αγίου συνεδριάζαμε άτυπα μια φωτισμένη, κατά τη γνώμη μου, ομάδα και η όλη συνεδρίαση θύμιζε το τεύχος της Αυγής που κατάσχεσε η Χούντα στις 21 Απρίλη με πρωτοσέλιδο «Γιατί δεν θα γίνει Χούντα». Ψέλιζα εγώ ότι κάτι διαφαίνεται στα κοινωνικά δίκτυα και πέφτανε να με φάνε ζωντανή γιατί την επανάσταση δεν την κάνουν οι μπλιμπλικατζίδες βέβαια με τα τουίτερς και τα φέισμπουκς. Την επανάσταση την κάνουν τα συνδικάτα, οι οργανώσεις, τα κόμματα ΠΟΥ ΘΑ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ αφού πρώτα μας έχει γαμηθεί το πάτερο.
Ανήμερα Σύνταγμα και 25 Μάη γωνία βρεθήκαμε όλοι εξ ημών, φυσικά, κάτω από ένα πανό που έλεγε Estamos despiertos! τι ώρα είναι; Είναι ώρα να φύγουνε.
Και μετά ήρθε η Συνέλευση. Και με έναν τρόπο μαγικό, μαγικό όμως, όλοι αναγνωρίσαμε τη Συνέλευση. (Ολοι πλην του ΚΚΕ, εννοείται, γιατί ο Αρης άμα ζούσε από τον Περισσό θα ξεκινούσε τις φαλτσετιές). Άλλος αμέσως κι άλλος με καθυστέρηση αναγνώρισαν τη Συνέλευση που 50 κεκαυμένοι κατάφεραν να οργανώσουν και να ξεδιψάσουν τη δίψα χιλιάδων αγωνιστών, χιλιάδων ανθρώπων για συμμετοχή.
Ξαφνικά από το πουθενά, από το πουθενά όμως, χωρίς διαβουλεύσεις ανά δύο ή ανά τρεις και να δούμε ποιος άλλος θα είναι και τι λέει ο Κύρκος γι’ αυτό βρεθήκαμε με αυτό που δεν ονειρευόμασταν ούτε στα πιο κρυφά μας όνειρα, ούτε στις πιο αχαλίνωτες φαντασιώσεις μας: με ένα ενιαίο κέντρο συντονισμού της δράσης μας. Με ένα πολιτικό κέντρο του Αγώνα. Το Σύνταγμα. Με μια συνέλευση συνεπικουρούμενη από ισχυρές ομάδες δράσης και 10δες χιλιάδες διαδηλωτές.

Δεν ακούω το πάνω και το κάτω. Εγώ ήμουνα και στα δύο. Είμαι και τα δύο. Γιατί αυτά τα δύο είναι ένα. Γιατί χωρίς τους χιλιάδες διαδηλωτές διαφόρων ιδεολογιών δεν θα γινόταν τίποτε και χωρίς την ύπαρξη της Λαϊκής Συνέλευσης το κύρος της οποίας έγινε αδιαμφισβήτητο για πρώτη φορά μετά το ΕΑΜ δεν θα υπήρχε πολιτική υπόσταση αυτού του κινήματος. Προσοχές χτυπάγανε καθηγηταράδες και κόμματα. Δεν ξανάγινε!

Τί ήταν αυτό που έδωσε το κύρος στη συνέλευση. Η παρουσία δυνάμεων του οργανωμένου κινήματος; Και βέβαια ναι. Οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες; Και βέβαια ναι. Η ζωντάνια των ομάδων; Και βέβαια ναι. Αλλά πάνω απ’ όλα η παρουσία αυτού του συγκλονιστικού πλήθους. Που η υπογράφουσα που με μια ερασιτεχνική ντουντούκα για πλάκα περνάει σύνθημα δεν μπόρεσε να περάσει ένα σύνθημα τις πρώτες μέρες. Με τα χέρια και το σαγόνι κρεμασμένα στρατηγοί και υποστράτηγοι του κινήματος ακούγαμε συνθήματα όπως γαμώ γαμώ και το ευρώ, γαμώ και την ΕΕ και δεν μπορούσαμε να περάσουμε ούτε τα ελικόπτερα.
Μπήκανε κι οι αριστεροί στο κόλπο, μπήκανε κι οι αναρχικοί (μη μιλησει κανείς σας! Σας παρακολουθούσα συστηματικά σε όλους τους διαδικτυακούς διαλόγους. Τίγκα στην επιφύλαξη!).
Εκείνο το ραντεβού πέτυχε γιατί το διψούσε ο κόσμος! Ο πολύς! Κι όχι γιατί κατέβηκε γραμμή! Κανένας σχήμα δεν είχε δώσει γραμμή από την προηγούμενη. Ολοι αυθημερόν ή την άλλη μέρα. Όταν είδαν ότι η γκόμενα είναι ωραία!
Που χάλασε το πράγμα; Κατά τη γνώμη μου δεν ήταν η μάχη για το μεσοπρόθεσμο που χάσαμε. Ηταν η μέρα που 500.000 άνθρωποι δεν μπορέσαμε να μπούμε στη Βουλή και να τα κάνουμε γης μαδιάμ. Γης μαδιάμ όπως μας κάνουνε και τις ζωές. Εκεί απογοητεύτηκε ο πολύς ο κόσμος. Και είπε αφού δεν μπορούμε ούτε τόσοι πολλοί άντε γεια. Κάτσε και φάε την ψήφο εμπιστοσύνης κι ο Βενιζέλος μπορεί να τους τα πει καλύτερα. Τότε έγινε η ζημιά.
Ραντεβού στα τυφλά δίνουμε και τώρα. Στις 3 Σεπτέμβρη! Πλην μιας ανακοίνωσης της ομάδας Αμεσης Δημοκρατίας του Συντάγματος που μιλάει για την έναρξη της Συνταγματικής Συνέλευσης, τίποτε άλλο δεν συνεπικουρεί για μια μεγάλη φθινοπωρινή εναρκτήρια του κινήματος. Κανείς δεν τολμάει να βγάλει μια ανακοίνωση.
Τι θα γίνει στις 3 Σεπτέμβρη; Κανείς δεν ξέρει! Θα πάμε όλοι σε ένα ραντεβού στα τυφλά. Δεν ξέρουμε ποιον θα βρούμε. Θα έχει ματ; Δεν θάχει; Θα είναι οι οργανώσεις; Πανό; Άλλο υπαρξιακό ερώτημα αυτό. Πανό; Και τι θα λένε. Δεν ξέρουμε ποιον θα βρούμε. Δεν ξέρουμε τι θα φοράει. Πως είναι η μούρη του. Κι όμως θα πάμε. Και θα πάμε όλοι. Και θα βάλουμε και τα καλά μας. Χτένισμα, ριοπάν, ίσιο παπούτσι, φουλάρι απαραίτητο αξεσουάρ για όσους δεν έχουν μάσκα. Βάλε νάχουμε. Εμεις θα πάμε!
Κι όποιον βρούμε. Αμα είναι πολλοί μια χαρά μας βγήκε. Αμα είμαστε εμείς κι εμείς; Θα φάμε τη χυλόπιττα. Πρώτη φορά θάναι; Μάλλον όμως δεν θάμαστε εμείς κι εμείς!
Γιατί τώρα ήρθε η ώρα της ενηλικίωσής μας. Δεν γίνεται να περιμένουμε τα κόμματα να βγάλουν ανακοινώσεις. Τώρα είναι η δικιά μας ώρα.
Δεν θα ρωτήσουμε ποιος κάνει το κάλεσμα. Το κάνει η ψυχή μας. Το κάνουνε οι ζωές μας που τις γαμάνε κάθε μέρα αυτά τα καθάρματα.
Βγήκε ο Βενιζέλος σήμερα και είπε ότι θα χτίζουμε στην άμμο μέχρι να γίνει πέτρα. Τις λες ρε κουραφεξαλάτε που δεν έχεις δουλέψει μια ώρα στη ζωή σου; Χοιρομούρη (όταν με πιάνει με πιάνει όμως) και το χειρότερο: Πάτησε ο ελεεινός διεφθαρμένος εξουσιομανής στα πατήματα ενός από τους μεγαλύτερους πνευματικούς ανθρώπους του αιώνα. Του Μπόρχες. Δηλαδή μας δουλεύουνε ψιλό γαζί. Μας λένε σας έχουμε χεσμένους. Είσαστε μαλάκες! Τι είπες ρε Ρούλη; Εγώ θα χτίζω στην άμμο για να τρως εσύ και οι λάτσηδες. Δεν χτίζω τίποτε. Θα γκρεμίζω. Θα γκρεμίζω μέχρι να μη μείνει τίποτε που να σε θυμίζει. Τίποτε όμως!
Τρέχεις μου λένε. Τρέχεις! Τα θες όλα γρήγορα.
Για τέσσερις λόγους ξεκίνησα να το γράφω αυτό σήμερα.
Για ένα ματάκι που μούκλεισε ο VagStefanou: 3/9 ;) ή που νόμιζα ότι μου τo ‘κλεισε. Για την κολλητή που λέει ότι τρέχεις κι ότι αφήνεις πίσω σου σου χτυπάει την πλάτη. Για τον αγαπημένο σύντροφο και συναγωνιστή Γ.Κ. που μου κριτίκαρε τα κείμενα λέγοντας, συμφωνώ επί της ουσίας αλλά έχω κάποιες ενστάσεις για τη βιασύνη σου να τρέξουν τα πράγματα πιο γρήγορα. Και, τέλος, για τον αγαπητότατο όλων που μου λέει άσε το χρόνο! Κάνεις σαν να είναι να πεθάνεις.!
Όχι ρε δεν αφήνω το χρόνο. Οι μικρασσιάτες λένε. Γλέντα σα να είναι να πεθάνεις αύριο και χτίζε σαν να είναι να ζήσεις 10 γεννιές! Εγώ θα το γλεντήσω. Θα τρέξω! Τη ζωή μου μια φορά μου τη χάρισε το σύμπαν. Θα βάλω τα ίσια παπούτσια και θα τρέξω. Να ζήσω. Να πάρω κάθε σταγόνα. Καμία μέρα παραπάνω σ’ αυτά τα καθάρματα δεν αφήνω. Καμία στιγμή της ζωής μου δεν θα τους χαρίσω. Κάθε μέρα που περνάει μου ροκανίζουνε κι ένα κομμάτι από αυτό που είμαι εγώ. Από αυτό που έφτιαχνα όλη μου τη ζωή. Από την αρχοντιά μου με ρίχνουνε στην πιο σκληρή μιζέρια. Στη ζήτα. Με κάνουνε από άνθρωπο έρμαιο. Δεν θα περιμένω να βγάλουνε πόρισμα οι κεντρικές επιτροπές και τα σχήματα. Δεν θα περιμένω τον καθέναν που πρώτα θέλει να λύσει τα προβλήματά του για να γίνει ένα με μένα ενώ είναι ένα με μένα μαζί με τα προβλήματά του. Δεν θα περιμένω να ασταρώσουνε τα συνδικάτα. Δεν θα περιμένω να λυθούν όλες οι γενικεύσεις από καταβολής κινήματος για να δω άσπρη μέρα.

Θα πάω στο Σύνταγμα 3 Σεπτέμβρη κι όστις θέλει πίσω μου ελθείν. Κι ότι ήθελε προκύψει. Δεν πατάω φρένο!

Νικάει ο έρωτας

Πέφτοντας η χούντα, βρέθηκα, μικρό κοριτσάκι ακόμη - με έσερνε ένας μεγάλος μου ξάδελφος -  σε μια Συναυλία του Θεοδωράκη στο ΚαραΪσκάκη(*). Τον θυμάμαι σαν να είναι τώρα. Πως σου εντυπώνονται μερικά πράγματα! «Ετοιμαζόμασταν να δώσουμε αυτή τη συναυλία στο Σαντιάγο ως αλληλεγγύη στον ελληνικό λαό. Τα πράγματα όμως ήρθαν αλλιώς. Δίνουμε αυτή τη συναυλία στην Αθήνα ως συμπαράσταση στον χιλιανό λαό που δοκιμάζεται και στη μνήμη του σύντροφου Αλλιέντε».
Σήκωσε ψηλά τα τεράστια χέρια του κι αγκάλιασε όλο το στάδιο. Και κατεβάζοντάς τα άρχισε μια μουσική, μα μια μουσική που την έχω ακόμη στ’ αυτιά μου. Οσες φορές και να την έχω ακούσει εκείνη η φορά τις νικάει.

Era el crepusculo de la Iguana ακούστηκε (**)

Από τότε μου είχε κολλήσει ότι αυτές οι δύο χώρες είναι σαν να έχουν παράλληλη ιστορία. Σαν να μοιάζουν ενώ δεν μοιάζουν. Σαν να είναι καρμικές αδελφές. Μην μου ζητήσετε να το αποδείξω ιστορικά αν κι έχω τεκμήρια . Τώρα λέω τι αισθάνομαι. Διάβαζα, ξαναδιάβαζα, συζητουσα με λατινοαμερικάνους φίλους κι όλο αυτό είχα στο μυαλό μου.
Τώρα πάλι για άλλη μια φορά η ζωή έρχεται να ενισχύσει τις απόψεις μου.
Στην άλλη πλευρά του πλανήτη, σε μια χώρα μικρή, δοκιμασμένη, ταλαιπωρημένη ξεσπούν τεράστιες διαδηλώσεις. Οργανώνεται Εθνική Απεργια. Την ίδια περίοδο που στην εδώ μικρή, δοκιμασμένη, ταλαιπωρημένη χώρα βράζει το πράγμα.
Πάλι η ίδια σκέψη με βασάνιζε όλες αυτές τις ημέρες. Ποιο είναι το μεταφυσικό κοινό που έχουν αυτοί οι δύο κόσμοι;

Μέχρι που είδα αυτή τη φωτογραφία (ανηρτημένη δια χειρός @ThePressProject)

Και διάβασα αυτό το τουίτ 

@thesspirit

Στον έρωτα RT @adounas Ο Σεπτέμβρης θα μάς βρει καμένους, χρεωμένους, ξεπουλημένους, χωρίς παιδεία, υγεία, δουλειά. Σε τι ακριβώς ελπίζουμε;

Και τότε θυμήθηκα κι αυτή τη φωτογραφία

και φυσικά και αυτή 

Και φωτίστηκα. Το κοινό των δύο λαών είναι ότι και οι δύο πιστεύουν στον έρωτα. 

Ο έρωτας νικάει. 

Ο έρωτας είναι που νικάει.

-------------
(*) H Συναυλία δόθηκε στο στάδιο Καραϊσκάκη τον Αύγουστο του 1975. Με την Εθνική Χορωδία της Γαλλίας και τα Κρουστά του Στρασβούργου
(**) Pablo Neruda Canto Heneral Algunas Bestias

Μας φωνάζει η μαμά μας!

Πιάνοντας το νήμα από εκεί που το άφησε ο @polyfimos, από το Αλλαγή πλεύσης ή πολιτικός θάνατος συνοψίζω καταρχήν τον απέραντο θυμό μου. Θυμό που στρέφεται πρώτον κατά του εαυτού μου ως αριστερής της κατηγορίας τις φλέβες να μου κόψεις θα βγούνε από μέσα σφυροδρέπανα, αλλά, από την άλλη και ως αυτής που αποφεύγει εδώ και πάρα πολλά χρόνια να ενταχθεί σε σχηματισμούς που μυρίζουνε από μακριά μούχλα. Αλλά και αυτής που δεν έκατσε σπίτι της ποτέ.
Σήμερα, μετά από τη χτεσινή θλιβερότερη ήττα που έχει υποστεί το κίνημα από το 67 και δω μου είναι αδύνατον να αντέξω τις ενοχές μου.
Φάγαμε χώμα με το κουτάλι επιτρέποντας να καταργηθεί το πανεπιστημιακό άσυλο από μια κυβέρνηση που δεν έχει το παραμικρό λαϊκό έρεισμα. Που δεν έχει έρμα. Που δεν εδράζεται πουθενά, που δεν έχει τίποτε από κάτω παρά άγεται και φέρεται από πάνω σαν μαριονέτα.
Θλιβερή ήττα. Γιατί τόσος θυμός για το άσυλο κι όχι για το μεσοπρόθεσμο ας πούμε; αναρωτιέμαι. Γιατί η οικογενειακή μου παράδοση θέλει να το έχουν σεβαστεί ακόμη και οι Γερμανοί στην Κατοχή. Και γιατί για το Μεσοπρόθεσμο οι κινηματικές δυνάμεις έδωσαν τη μάχη με αξιοπρέπεια.
Σε προηγούμενη ανάρτησή μου έλεγα «Δεν ξέρω σε ποιους απευθύνομαι». Τώρα ξέρω πολύ καλά!

Αυτή η φωτό μου φάνηκε η μόνη κατάλληλη
γι' αυτή την ανάρτηση

Απευθύνομαι καταρχήν στις ηγεσίες της αριστεράς, ορθώνοντας το πιθαμιαίο μου μποϊ και τους λέω δημόσια «Πηγαίνετε σπίτια σας!». Ολοι,. Αν σας έχει μείνει ίχνος αξιοπρέπειας να χωθείτε κάτω από τα πιο βαριά σκεπάσματα και να κλαίτε για την αποτυχία σας την προσωπική και τη συλλογική. Δεν εξαιρώ δεν κανέναν. Και σ’αυτους που βγαίνουν αλά μπρατσέτα με τους Παπαχελάδες και τους Πρετεντέρηδες στα τηλεπαράθυρα δήθεν και καλά να ακουστεί η φωνή του κινήματος τους λέω «τον κακό σας τον καιρό» αλλά και αυτούς που θεωρούν τον εαυτό τους εξαίρεση και βαυκαλίζονται ότι το παλεύουν από τα μέσα τους λέω. Τζάμπα κόπος είστε συνένοχοι.
Μου λένε καμιά φορά σύντροφοι που τους σέβομαι: Μην τους βάζεις όλους στο ίδιο καζάνι. Μη λες και οι 300. Και οι 300 λέω όμως. Γιατί εκ των τριακοσίων αυτοί που θα ήθελαν να είναι με τον «λαό» την ώρα που ο λαός έδινε την άγια μάχη κάτω από 2.500 δακρυγόνα έπρεπε να βγούνε το λιγότερο με ένα πανό στο προστήλιο της Βουλής που να λέει: Είμαστε εδώ. Κι όχι να συναγωνίζονται σε ρητορικά σχήματα με όλους τους μαλάκες. Ακόμη κι από τον Παφίλη αυτήν την απαίτηση είχα. Ακόμη. Τα έδρανα έπρεπε να ξηλώνουνε και να τα πετάνε εκείνη τη μέρα. Οι κότες!
Κάθονται τώρα, σαν να τους βλέπω, και συζητάνε για το μέλλον του κινήματος και κάνουνε και επαφές κρυφά και φανερά γιατί μόνο αυτό ξέρουνε. Ντεμέκ για την ενότητα. Και ξύνουνε μόνο το πάνω πάνω στρώμα του μανόν. Ισα για να λέμε ότι κάτι κάνουμε. Και δεν περνάει από το νου κανενός να ξεκινήσει τη σκέψη του από τοτο ότι ήτανε 500.000 κόσμος στο δρόμο και δεν μπήκαμε μέσα στη Βουλή. Εκείνη τη μέρα. Και δεν μπήκαμε γιατί η αριστερά είναι παράλυτη, τετραπληγική, καθηλωμένη στο καροτσάκι του εμφυλιοπολεμικού συμπλέγματος που την αποστερεί από κάθε συγκρουσιακή διάθεση. Κουλή. Από το περίφημο «Δεν θα σπάσει τζάμι όταν πάρουμε την εξουσία» της Παπαρήγα μέχρι το ήξεις αφήξεις του Τσίπρα το Δεκέμβρη του Αλέξη (Γρηγορόπουλου για να γίνω σαφής).
Απευθύνομαι στους οργανωμένους της αριστεράς και λέω, πάλι με επίγνωση του πιθαμιαίου μου ύψους, «Ξηλώστε τους». Αυτό που είναι να γίνει πρέπει να ξεκινήσει μέσα από τα υπάρχοντα σχήματα. Δεν μπορείς να αμφισβητείς το σύστημα ολόκληρο, τον καπιταλισμό τον ίδιο και να τρέμεις μπροστά στην καθοδήγηση. Ξέρω ότι απευθύνομαι σε παιδιά λαμπρά. Που δώσανε τη μάχη του Συντάγματος με συνέπεια, υπερηφάνεια και φαντασία. Γιατί εκεί βρήκανε χώρο. Ανάσα να αναπνεύσουνε. Και διαπρέψανε.. Ακούνε άμεση δημοκρατία και τρέμουνε τα καθοδηγηταριά. Τόνοι μελάνης έχουν αναλωθεί αυτό το διάστημα για να αποδείξουνε ότι οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες φάγανε το Σύνταγμα.
Συντρόφια, η Νίκη έρχεται! Με δρασκελιές μας πλησιάζει. Κι εμείς αντί να τρέξουμε σαν ερωτευμένοι να την συναντήσουμε κάνουμε βήματα πίσω. Γιατί μας φωνάζει η μαμά μας. Να μαζευτούμε πια από τους δρόμους και να κοιτάξουμε τα μαθήματά μας. Το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό.
Ερχεται η Νίκη. Κι αυτό το ραντεβού δεν το χάνω με τίποτε. Θα είμαι στους δρόμους γιατί η αριστερά είμαι εγώ. Δεν είναι οι συνεδριάσεις στα κακοφωτισμένα γραφεία, οι ίντριγκες, οι διεπαφές με όποιο αποσπόρι του ΜΠΑΤΣΟΚ.(*), Σαν δεν ντρεπόμαστε! Δεν έχουμε τσίπα! Να θεωρούμε τους και καλά ανανήψαντες πολύτιμο παράγοντα για το κίνημα και να τους ζυγίζουμε πιο πολύ από τους 600+ τραυματίες. Ολο λέω να το κλείσω κι όλο μούρχονται κι άλλα. Πάμε ξανά!
Ερχεται η Νίκη! Τα καλά μου θα βάλω. Τα καλά μου ολσταρ, το καλύτερό μου μακιγιάζ με ριοπάν θα πασαλειφτώ και θα βγω στους δρόμους να τη συναντήσω. Γιατί εκεί θα κριθεί το δίκιο! Στους δρόμους και στις πλατείες!

Με τη Νίκη!

Αχ! Τάπα ή μάλλον τάγραψα και ξεθύμανα η γυναίκα!

Η φωτο είχε αναρτηθεί  στο διαδίκτυοο με το σχόλιο :
Το δώρο του Γαλλικού Παρακτορείου Ειδήσεων
προς τους Ελληνες Αγανακτισμένους

_____________________

(*) Διευκρινίζω ότι μ' αυτόν τον όρο δεν υπονοώ τους δυσαρεστημένους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ, τους οποίους, όπως σαφέστατα φαίνεται και σε προηγούμενες αναρτήσεις μου τους θεωρώ απαραίτητους για την ανατροπή.

Βάρκιζα τέλος

Ψάχνοντας να βρώ μια φωτογραφία για να στείλω ως αντίδωρο στον φίλο και συνοδοιπόρο στο διαδίκτυο @polyfimos για το εξαιρετικό του άρθρο Η Βάρκιζα της Τρίπολης  είχα την τύχη να πέσω σ' αυτό την εξαιρετική ανάρτηση την οποία δεν μπορώ παρά να τη μοιραστώ μαζί σας.
Βάρκιζα τέλος λοιπόν!
Τα σχόλια που συνοδεύουν το video είναι του ανώνυμου που το ανάρτησε αλλά δεν θα άλλαζα λέξη αν το έγραφα εγώ.

Τριάντα τρεις ολόκληρες μέρες κράτησε η σκληρή μάχη του Δεκέμβρη, όπως ονομάστηκε εκείνη η περίοδος. Από τη ματωμένη Κυριακή, 3ης του Δεκέμβρη 1944, έως τις 5 Γενάρη 1945. Ήταν ολοφάνερα ένας ελληνο - αγγλικός πόλεμος. Μεταξύ του ΕΛΑΣ και του λαού της Αθήνας και του Πειραιά, που πάλευε στο πλευρό του πρώτου και των μέχρι εκείνη τη στιγμή τυπικών συμμάχων τους στον αντιφασιστικό αγώνα, των Εγγλέζων, που είχαν στο πλευρό τους, τους ακροδεξιούς και τους πρώην συνεργάτες των Γερμανών φασιστών. Στις τριάντα τρεις αυτές μέρες κορυφώθηκαν στο χώρο της Αθήνας και του Πειραιά οι πόθοι ενός ολόκληρου λαού, τα όνειρα που έκανε στη διάρκεια της τετράχρονης ηρωικής Εθνικής Αντίστασης, για τη λεύτερη και λαοκρατούμενη Ελλάδα. Τριάντα τρεις ολόκληρες μέρες, που είναι σφραγισμένες από το μεγαλείο της μαζικής λαϊκής αυτοθυσίας και πρωτοβουλίας, της μαχητικότητας και του δυναμισμού. Και ήταν αυτή ακριβώς, η μαζική λαϊκή συμμετοχή - μαζί με τον ηρωικό αγώνα των μαχητών του ΕΛΑΣ - που απέτρεψε τη στρατιωτική ολοκληρωτική νίκη των σαφώς πολλαπλάσιων αγγλικών δυνάμεων και υποχρέωσε τον Τσόρτσιλ στην αναζήτηση και πάλι πολιτικών λύσεων.

Kαι μετά ήρθε η στημένη διάσκεψη της Βάρκιζας.
Η Διάσκεψη της Βάρκιζας άρχισε στις 2/2/1945, ημέρα Παρασκευή και τελείωσε στις 12 του μηνός, ημέρα Δευτέρα με την υπογραφή της πιο πολυσυζητημένης και πιο ακριβοπληρωμένης από το λαό συμφωνίας στη σύγχρονη ελληνική ιστορία.
ΒΑΡΚΙΖΑ ΤΕΛΟΣ.
Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

όλα είναι κατορθωτά

Νίκος Θέμελης Η αναζήτηση Κέδρος σελ. 271-273

Κι έτσι ένα απόγευμα φθινοπωρινό του 1894, βαρύ συννεφιασμένο, να νιώθεις τον αγέρα να φέρνει τη μυρωδιά της βροχής ψηλά από τον Σίπυλο, έφτασε το τρένο από τη Σμύρνη για τον Κασσαμπά στην κανονική του ώρα.
……..........................................................................................................................................
Με το που βολευτήκαμε όλοι είδαμε αντίκρυ, στο τέλος της αποβάθρας, από το τελευταίο βαγόνι να ‘ρχονται τσούρμο κάποιες καθολικές καλόγριες κι από πίσω τους μουσικοί, κρατώντας βιολιά, πνευστά, βιόλες και βιολοντσέλα. Το τρένο δεν ξεκίνησε. Κατέβασε τους ατμούς του, έγινε ένα μ’ εμάς κι αυτό να περιμένει.
……..........................................................................................................................................

Πήραν όλοι τις θέσεις τους βιαστικά, οι μουσικοί κι οι χορωδοί, οι τελευταίοι προσκεκλημένοι. Μυημένοι κι αμύητοι σιώπησαν όλοι. Σταμάτησαν οι βεντάλιες, τα ροζάρια, τα κομπολόγια όλα, κάποιοι βγάλαν τα φέσια τους, τελευταίος κινήθηκε για μια στιγμή του ρολογιού ο λεπτοδείκτης και μ’ ένα νόημα ξεκίνησε να διευθύνει. Ξεχύθηκαν τότε μεμιάς ποτάμι τα βιολιά και τα πνευστά, γέμισαν οι φωνές το υπόστεγο σ’ όλη την αποβάθρα, βγήκαν μ’ ορμή στα καλντερίμια της Μανησάς, τα γλύκαιναν, τα μαλακώναν κι όλες μαζί άρχισαν ν’ ανεβαίνουνε στους μιναρέδες και τα καμπαναριά ν’ αντιλαλούνε στην κοιλάδα, να φθάνουν το βουνό ψηλά, να παίρνουν μαζί τους τις ψυχές μας, να μαγνητίζουνε τα σύννεφα κι εκείνα όλο να χαμηλώνουν. Και οι κολίγοι να σηκώνουνε τη μέση τους και ν’ αναζητούν μέσα στα σύννεφα να πάρουν την απάντησή τους. Τούρκοι και Ρωμιοί, Αρμένηδες κι Εβραίοι, Καθολικοί, Ορθόδοξοι και Μωαμεθανοί, άνθρωποι του Σουλτάνου, έμποροι, τσιφλικάδες, αλλά και χαμάληδες κι αργόσχολοι από τους γύρω καφενέδες, που ήρθαν σιγά σιγά από περιέργεια και στάθηκαν διακριτικά λίγο πιο πίσω, όλοι μαζί, ακίνητοι, βουβοί, σαν πετρωμένοι, ακούγανε για πρώτη φορά, στα πόδια του Σίπυλου, το τελευταίο μέρος από τα Κατά Ματθαίον Πάθη του Μπαχ.
Το κομμάτι δεν κράτησε πολύ. Όταν τελείωσε, ακουγόταν μόνο ο αέρας που κατέβαινε από τον Σίπυλο. Το επανέλαβαν. Το τραγούδησαν τρεις φορές, Ητανε τόσο όμορφο που νόμισα πως κράτησε όσο μια ανάσα. Αναζήτησα με το βλέμμα μου τον Νίκο, να τον κάνω κοινωνό της ευγνωμοσύνης που ένιωθα απέναντί του. Ορθιος, ακουμπισμένος στον τοίχο του σταθμού, πίσω από την τελευταία σειρά των καθισμένων, άκουγε με τα μάτια σκαλωμένα στο ρολόι που κρεμόταν πάνω απ’ όλους μας. Ενιωσα εκείνες τις στιγμές πως όλα είναι κατορθωτά, πως όλα μπορείς να βρεις τρόπο να τα παντρέψεις …………..   Πως όλα μπορούν να έχουν μια αρχή.  Σχεδόν με του που τελείωσε να παίζει η μικρή εκείνη ορχήστρα, ανοίξανε ο ουρανοί και έπεσε με δύναμη το πρώτο πρωτοβρόχι.
.................................................................................................................................................

Αντίο Νίκο

Καλό ταξίδι Νικολή Εφέντη

Εφυγε ο Νίκος Θέμελης.

Ησουν μια συντροφιά ανάμεσά μας!. Μας περπάτησες στην Οδησσό, μας φύσηξε ο αέρας της Μαύρης Θάλασσας, η Ελένη κι ο Θωμάς έγιναν οικογένειά μας, λιώσαμε στα χαμάμ της Μυτιλήνης, κάναμε μαζί σου το ταξίδι  μέχρι τη Σμύρνη, ακούσαμε Μπαχ στον σιδηροδρομικό σταθμό της Μανησάς, ήπιαμε τον καφέ μας στο Κρέμερ, γεφτήκαμε τσέρι λιαστό από το χέρι της νόνας και σερμπέτι βύσσινο, κλάψαμε με την ιστορία του Μάστορα και της Ραλλούς – Μαγδαληνής.

Ερωτευτήκαμε τον Νικολή Εφέντη. 

Στο Ciao του παραδείσου των λογοτεχνών πιες ένα ποτήρι άσπρο κρασί για μας και διάβασέ μας ακόμη μια φορά την  «Ελένη» με τη βαθιά φωνή σου.

Καλό ταξίδι Νικολή Εφέντη 

Μια βόλτα στο κέντρο

Είπα να περάσω μια βόλτα από το Σύνταγμα να δω τι γίνεται; Είχα και μέρες να πάω…

Κατεβαίνω από το μετρό κίνηση μηδέν.  Η συνηθισμένη του Συντάγματος π.Μ. (προ Μεσοπρόθεσμου).  Ούτε μικροφωνική στημένη … 

Λέω ας πάω μια βόλτα προς Ερμού να χαζέψω κόσμο και να πιω και κανένα καφέ σε ένα μυστικό καφενείο που έχω.  Πάω και γυρίζω μετά από 45’.  Ακούω  από μακρυά μικροφωνική κι αρχίζω τη μιζέρια μου.  Τι θέλουμε και κάνουμε συνελεύσεις με τόσο λίγο κόσμο; Αποδυναμώνεται το κύρος της Λ.Σ.! και τέτοια.  Πλησίασα λίγο παραπάνω κι άκουσα Ισπανικά.  Πάω κοντά και συνειδητοποιώ μια λιλιπούτεια συνέλευση να υποδέχεται 4 παιδιά από την Ισπανία που είχαν έρθει με τα πόδια.

Όπως το ακούτε με τα πόδια από την Ισπανία.

Σας μεταφέρω όσα θυμάμαι γιατί ούτε μαγνητοφώνησα ούτε φωτο έχω γιατί η σχέση μου με τα γκάτζετς είναι άστα να πάνε.

Μιλούσε μια κοπέλα, πολύ συμπαθητική, η οποία, μεταξύ άλλων, είπε :

«…………

Ηρθαμε με τα πόδια από την Ισπανία.  Το κάναμε γιατί πιστεύουμε ότι αυτό έπρεπε να κάνουμε για να υποστηρίξουμε το ελληνικό κίνημα. Να δούμε το πρόβλημα στην Ελλάδα από κοντά και να σας υποστηρίξουμε. 

Αυτά που συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα αύριο θα συμβούν και στην Ισπανία και στην Πορτογαλία.

Είμαστε από διαφορετικές ιδεολογίες – 1 αναρχικός (που φορούσε μπέρτα τη σημαία με το αλφάδι), 1 κομμουνίστρια και δύο κοπέλες από άλλες οργανώσεις.  Ηρθαμε γιατί πιστεύουμε στην ενότητα κι ότι προχωράμε μόνο μ’ αυτήν.

Ηρθαμε για να σας δούμε από κοντά και να σας πούμε ότι είστε κι εσείς ευπρόσδεκτοι στην Ισπανία.

Δεν ξέρουμε αν θα κερδίσουμε αλλά είμαστε σίγουροι ότι τα παιδιά μας θα πούνε: Οι γονείς μας πολεμήσανε, αγωνιστήκανε»

Και τελείωσαν με το

NO PASSARAN και το HASTA LA VICTORIA SIEMPRE

Κι εγώ λέω : Αυτό το κίνημα θα νικήσει:

NO PASSARAN

Θα νικήσουμε καπετάν Τσε που μας ενώνεις όλους Θα νικήσουμε!

Υ.Γ. 1 Στην αρχή είπα : Αχ! Γιατί να μην είμαστε 10.000 να τους υποδεχτούμε και να σηκωθεί το Σύνταγμα στον αέρα από το Pueblo Unido. Και μετά είπα, δεν πειράζει δικοί μας άνθρωποι είναι.. Αυτή είναι η αλήθεια μας.

Υ.Γ.2 Φωτογραφίες δεν έχω βρει γι’αυτό βάζω μια άσχετη αλλά πάντα επίκαιρη.

Η επανάσταση των λούζερς

Αν κάτι μου κάνει εντύπωση αυτές τις ημέρες είναι το πόσοι πολλοί φίλοι και γνωστοί ανοίγονται με ευκολία και μου λένε: είμαι εδώ γιατί δεν είχα λεφτά να πάω διακοπές, άφησα να μου κόψουνε το ρεύμα στο εξοχικό ή ακόμη και στο σπίτι μου, έκανα ρύθμιση για το τηλέφωνο ή άφησα να μου το κόψουνε. Ανθρωποι που μόλις πριν λίγο καιρό δεν καταδεχόντουσαν ούτε γι’αστειο να ομολογήσουν την αφραγκία τους παρά μόνο με λίγο λούστρο του τύπου ε! είναι δύσκολα τα πράγματα, είμαστε ζορισμένοι, κόβουμε το ένα και το άλλο, αρχίζουν τώρα να μιλάνε ανοιχτά για στερήσεις. Διότι στέρηση είναι να μην μπορείς να πας διακοπές.

Αυτή η μετάλλαξη που είναι άκρως ενθαρρυντική αρχίζει να διαφαίνεται κάθε μέρα και πιο πολύ, αρχής γενομένης από τα πιο ευάλωτα στρώματα όπως είναι φυσικό και διαχέεται και σε στρώματα που ήταν αλλιώς μαθημένα.

Πριν πολύ λίγο καιρό όταν κάποιος δεν μπορούσε να ακολουθήσει στην έξοδα έλεγε συνήθως δεν έχω χρόνο. Τώρα ομολογεί ανοιχτά: «Δεν υπάρχουνε ούτε για το καθημερινό».

Μέχρι πρότινος, όλοι στράβωναν τα μούτρα με κάποιον που έμεινε άνεργος και έλεγαν ¨νταξ’ κι αυτός ήθελε μεγαλεία ή ας πρόσεχε στην προηγούμενη δουλειά που ήταν ή ας έκανε και λίγο το κορόΪδο. Σήμερα που δεν υπάρχει σπίτι χωρίς άνεργο και που έχουν μείνει άνεργα και από τα μεγαλύτερα αστέρια της πιάτσας για το ζήτημα αυτό πέφτει βούβα. Και λένε όλοι η κατάστασις πταίει.

Μέχρι πρότινος, όποιος έχανε το μαγαζί του ετίθετο στο υποδόριο στόχαστρο της κοινωνίας και αντιμετωπιζόταν εν σιωπή ή και ανοιχτά, κάποιες φορές, ως κακοδιαχειριστής της περιουσίας του, κακός κουμανταδόρος, ότι ανοίχτηκε, ότι τάφαγε με τις γκόμενες, στην καλύτερη, ή στα χαρτιά, στη χειρότερη. Σήμερα, που κλείνουνε μαγαζιά με ονόματα τρανταχτά, άνθρωποι που παλεύανε με τη ζωή εδώ και δεκαετίες και τα βγάζανε πέρα δεν μπορεί κανείς να δεχτεί ότι 30 χρόνια το κάνανε καλά και τα σκατώσανε στο 31. Ετσι, πάλι φταίει η κατάσταση.

Δανείστηκε ο μαλάκας υπέρογκα ποσά αλλά τα δανείστηκε με όρους αγοράς προ πενταετίας και καλείται να τα πληρώσει σήμερα με όρους σημερινούς δηλαδή με την αγορά με πίεση μεγάλη 6 και μικρή 0. Δηλαδή, flat line ____________. Και τις πταίει; η κατάσταση.

Ετσι, μέρα τη μέρα αποφασίζουμε ότι δεν είμαστε λούζερς όπως την περασμένη δεκαετία αποκαλούσαν τους γιάπηδες που έχαναν τη δουλειά τους, Λούζερς. Χαμένοι. Δηλαδή, όλα έβαιναν καλώς αλλά αυτός ήταν ο μαλάκας. Τώρα, η παλιοκατάσταση.

Αυτή η μετάλλαξη, ας θεωρηθεί ότι είναι ότι πιο σημαντικό συμβαίνει στη ζωή μας και στην κοινωνία αυτόν τον καιρό και ότι πιο ελπιδοφόρο.

Είναι η ίδια η απενοχοποίηση. Δεν φταίμε εμείς. Δεν τα κάναμε εμείς θάλασσα. Φταίει κάποιος άλλος. Η κατάσταση.

Εδώ όμως θέλει άλλο ένα βηματάκι.

Η κατάσταση έχει ονοματεπώνυμο. Λέγεται μεσοπρόθεσμο που τρέχει πάνω στ’ άλογο κι εμείς πηγαίνουμε πεζή. Λέγεται Τρόϊκα και Κυβέρνηση που εφαρμόζουν κάθε μέρα και μια κατραπακιά στη ζωή μας και στη χώρα. Λέγεται τράπεζες, υπουργεία, αστυνομία, καταστολή. Λέγεται και ΠΑΣΟΚ.

Κι εδώ είναι η μεγάλη απορία. Πώς άνθρωποι που είναι πεισμένοι ότι φταίει η κατάσταση, άνθρωποι που παλεύουν τη ζωή τους και την έχουν παλέψει σε προσωπικό επίπεδο όταν πρέπει να την παλέψουν και σε συλλογικό κάνουν πίσω;

Είναι γιατί εκεί πραγματικά ενέχονται. Δεν είναι ότι βαριούνται. Δεν είναι ότι φοβούνται. Αισθάνονται βαθύτατα ένοχοι. Ενοχοι γιατί έχουν ψηφίσει, υποστηρίξει, χειροκροτήσει, όλες αυτές τις κυβερνήσεις που να μην λέμε παρακάτω. Και τώρα πρέπει να κάνουν το μεγάλο βήμα. Από το να μουτζώνονται κρυφά το βράδυ πριν πέσουν για ύπνο σαν προσευχή πρέπει να περάσουν το κατώφλι και να βγουν στο δρόμο. Προσέξτε! όχι να αλλάξουν κόμμα. Αλλά να πηδήξουν δύο τάξεις. Να βγουν στο δρόμο.

Να γίνει η επανάσταση των λούζερς.

Η μάχη του μεσοπρόθεσμου έδειξε το όριο. Οι κινηματικές δυνάμεις, βαθύτατα αποφασισμένες αλλά πλαισιωμένες από πολύ λιγότερο κόσμο από το αναμενόμενο έδωσαν τη μάχη με το γνωστό αποτέλεσμα. ΟΙ δυνάμεις αυτές δεν επαρκούν. 

Διαφαίνονται συγκρούσεις πολύ πιο απαιτητικές σε οργάνωση, κινηματική ευφυία, φαντασία, ευελιξία αλλά κυρίως μαζικότητα.

Γιατί αν κάτι έχει γίνει βαθιά συνείδηση σε όλους, ακόμη και σ’ εκείνους που εξακολουθούν να επιμένουν ότι πρέπει να υπάρξει πρώτα εναλλακτική για να δραστηριοποιηθούν ή να κουνήσουν το δαχτυλάκι τους το μουδιασμένο (για το τελευταίο, λέγε με με το μικρό μου όνομα: Αριστερά), είναι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει κάτι χωρίς κόσμο στους δρόμους.

Τα κόμματα τέλος. Είναι μόνο πρόφαση. Πως μένω λίγο πίσω δήθεν ότι μου λύθηκε το κορδόνι για να στείλω ένα sms.

Πρόφαση, επίσης, είναι και η άποψη ότι πρώτα πρέπει να εξυγιανθούν τα συνδικάτα, να κάνουμε παρκέ και να αλλάξουμε ηγεσίες γιατί μόνο οι απεργίες θα αλλάξουν την κατάσταση μόνο οι απεργίες ρίχνουν κυβερνήσεις. Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι.

Νίκη της Σαμοθράκης
Αγνώστου καλλιτέχνη
Μουσείο του Λούβρου - Παρίσι

Εδώ τα πράγματα τρέχουν. Και τρέχουν με ταχύτητες που η υπογράφουσα, τουλάχιστον, που έχει μια σχετική γνώση της ιστορίας του κινήματος δεν έχουν τρέξει ποτέ. Όλα συμβάλλουν σ’ αυτό. Και η παγκόσμια κατάσταση και οι ρυθμοί του χρηματοπιστωτικού συστήματος και τα χρηματιστήρια και οι τηλεπικοινωνίες και τα κοινωνικά δίκτυα. Οι τρελοί ρυθμοί συνεννόησης και μετάδοσης της πληροφορίας. Στους ρυθμούς αυτούς πρέπει να προσαρμοστούμε.

Οσο περισσότερος κόσμος βγει στο δρόμο πιο γρήγορα, όσοι περισσότεροι πασοκτζήδες ή και νεοδημοκράτες, γιατί όχι, ριζοσπαστικοποιηθούνε - κάτω από την ανάγκη ή τη συνείδητοποίηση, δεν μας ενδιαφέρει - τόσο περισσότερα θα σώσουμε. Γιατί εκεί παίζεται το παιγνίδι τώρα Τι θα σώσουμε από αυτά τα καθάρματα. Και τα υπόλοιπα θα τα βρούμε. Εδώ θα είμαστε και θα τα βρούμε.

Δεν ξέρω σε ποιους απευθύνομαι. Γι’ αυτό πιθανόν και να παραπαίει ο λόγος μου. Λέω όμως αυτά που πιστεύω και τα λέω γιατί στο βάθος διακρίνω τη νίκη να μου κουνάει το χέρι, εικόνα που δεν την είχα δει ποτέ τόσο κοντά  όσα χρόνια συμμετέχω στο κίνημα και σε καμία από τις κινηματικές περιόδους που έχω μελετήσει.

Τόσο κοντά μα τόσο κοντά!

Η κιθάρα είναι γυναίκα ... Nada más.

Atahualpa Yupanqui - Nada más
Homenaje al Che Guevara - Αφιερωμένο στον Τσε Γκουεβάρα
.....................
Como un faro en la ribera
Nada más.
....................
Οπως ένας φάρος στην ακτή
Τίποτε περισσότερο.
O

Η τέχνη του τορεαδόρ

The Hallucinogenic Toreador
Σαλβαντόρ Νταλί - Λάδι σε καμβά
Μουσείο Νταλι - Φλόριδα

Δεν επαρκούν οι γνώσεις μου να αναλύσω τις κινήσεις των τορεαδόρ στην αρένα. Κυρίως δεν επαρκούν για να ερμηνεύσω τους συμβολισμούς που για όσους έχουν ασχοληθεί και το έχουν ζήσει φαίνεται ότι διαβάζονται σαν βιβλίο. Κάθε κίνηση, κάθε λύγισμα της μέσης, κάθε κλίση του χεριού. Ο χρονισμός.

Βλέπω όμως και με τα μάτια μου και με τα μάτια της ψυχής τον ταύρο, μια ισχυρή ανίκητη φιγούρα. Ογκώδης, αρσενικός, γρήγορος, επιβλητικός, δυσκίνητος. Κι από την άλλη τον ταυρομάχο. Μικροκαμωμένος, πλουμιστός, θηλυκός, ευλύγιστος, ερωτικός. Νικητής. Πάντα νικητής! (*)

Νικητής γιατί είναι δυνατότερος; Οχι!

Νικητής γιατί έχει την αρένα μαζί του; Όχι.

Νικητής γιατί θέτει τους όρους του αγώνα.

Αυτό είναι όλο το μυστικό. Νικάει γιατί θέτει τους όρους του αγώνα. Παρασύρει, συμπαρασύρει, υποχωρεί, επιτίθεται, απομακρύνεται, πλησιάζει τη στιγμή που αυτός θα αποφασίσει. Κι όλα αυτά ενώ ο ταύρος μαίνεται! 

Αυτό δηλαδή που δεν μάθαμε εμείς να κάνουμε ποτέ: Να θέτουμε τους όρους του αγώνα. Τρομάζουμε από τον βαρύ, επιβλητικό ταύρο και στεκόμαστε παγωμένοι μπροστά στην αναπνοή του που καπνίζει. Αντε το πολύ πολύ να του κουνήσουμε και λίγο το κόκκινο πανί με καμιά πορεία και μετά να φύγουμε τρέχοντας μόλις ξύσει την οπλή του κάτω.

Αν όμως τους κανόνες τους θέταμε εμείς, η ίδια του η φόρα θα μπορούσε να τον σκοτώσει. Φτάνει να λυγίσουμε το κορμί με την τέχνη του τορεαδόρ και να τον αφήσουμε να περάσει. Φτάνει να χορέψουμε γύρω του ερωτικά σαν τους ταυροκαθάπτες της Κνωσού.

Σκίτσο του Ανασκαφέα της Κνωσού Αρθρουρ Εβανς
Για περισσότερα δείτε εδώ 

Καιρό ήθελα να γράψω κάτι για το φρεσκάρισμα που πρέπει να κάνουμε στον τρόπο που αντιστεκόμαστε, στον τρόπο που δρούμε, στον τρόπο που επιτιθέμεθα.

Σήμερα, λοιπόν, αντιμετωπίζοντας έναν αληθινό τορεαδόρ σε έναν καυγά,  μου ήρθε η έμπνευση και μάλιστα στιγμιαία.

Οι όροι με τους οποίους δρούμε είναι σαν να πλησιάζουμε εκατό άτομα τον ταύρο και να τον βαράμε με μπουνιές στο κεφάλι. Αμ δε! Θέλει να αλλάξουμε ή μάλλον να αποχτήσουμε τέχνη. Γιατί ψυχή είχαμε πάντα, τέχνη δεν έχουμε. Οι τακτικές μας είναι οι ίδιες από γεννέσεως κινήματος.

Πως; θα μου πείτε.

Μετρώντας τις δυνάμεις μας. Αντιμετωπίζοντάς τις σαν ότι πιο πολύτιμο έχουμε κι όχι σπαταλώντας τις με το χειρότερο τρόπο από εδώ κι από κει σε λιτανείες και σε κατά μέτωπον συγκρούσεις χωρίς καμία ελπίδα. Μόνο για την τιμή και για την ιστορία. Μόνο για το ότι έτσι μάθαμε,

Παρενοχλώντας τον ταύρο εκεί που θα τον νοιάξει κι εκεί που μας συμφέρει εμάς.

Μια γενική απεργία που θα μας βγάλει την ψυχή για να προκηρυχτεί και θα έχει επιτυχία 50 και 60% και πάρα πολύς κόσμος θα ματώσει για να πάρει μέρος ή για να την περιφρουρήσει δεν θα φέρει κανένα αποτέλεσμα.

Ενώ θα έφθανε ένας καλοεκπαιδευμένος ταυρομάχος που θα έκανε μια στοχευμένη απεργία στις τράπεζες, ας πούμε, ή σε έναν άλλο τομέα νευραλγικό. Που θα έφτανε το 100 % και θα είχε την δεδηλωμένη και κυρίως την οργανωμένη συμπαράσταση όλου του κινήματος. Με απεργιακό ταμείο που το στηρίζει όλο το κίνημα, με εκδηλώσεις συμπαράστασης και περικυκλώσεις σε σημεία που έχουν σημασία και νόημα. Στο σβέρκο του ταύρου.

Μια πορεία 10.000 ατόμων Μουσείο – Βουλή όπως είναι σήμερα τα πράγματα δεν είναι τίποτε άλλο από καλλιστεία πανώ.

Μια περικύκλωση όμως μιας επιχείρησης που πάει για πούλημα ή φούντο με 10.000 άτομα αποφασισμένα να μην φύγουν χωρίς να αποσπάσουν αυτό που θέλουν θα ήταν είδηση για όλη την Ευρώπη.

Μια ταυτόχρονη ειρηνική κατάληψη εκατό δημοσίων χώρων,  ας είναι και ήσσονος σημασίας, σε όλη τη χώρα, συμβολικά ή ουσιαστικά, ότι αντέχουμε, θα ήταν πολύ πιο δύσκολα αντιμετωπίσιμη από μια συγκέντρωση 100.000 ατόμων ενώ θα απαιτούσε 10.000 άτομα.

Σκεφτείτε ξανά το χορό του ταυροκαθάπτη. Πόσο μαγικά στροβιλίζεται η ομάδα γύρω από τον ταύρο χωρίς να τον αγγίζει.(**).  Πότε αποφασίζει ο προεξάρχων να πηδήξει στην πλάτη του και τι κάνουν οι υπόλοιποι για να τον στηρίξουν. Φέρτε αυτήν την εικόνα στο νού σας και θα καταλάβετε αμέσως τι εννοώ. Που να πρωτοκοιτάξει ο φουκαράς ο ταύρος;

Ερχονται καιροί απαιτητικοί! Ερχεται η ώρα της ενηλικίωσής μας. Η ώρα που πρέπει να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Και θα είμαστε πολλοί. Πιο πολλοί από ποτέ. Γιατί τώρα δεν θα μιλάει μόνο η ιδεολογία, θα μιλάει πάνω απ’ όλα η ΑΝΑΓΚΗ. Κι η ανάγκη σπρώχνει την ιστορία.

Ας μην δούμε το πολύ κι αρχίσουμε να το σπαταλάμε.

Ας κοινωνήσουμε από το νάμα του αγίου Συντάγματος.

Του Συντάγματος της άμεσης δημοκρατίας, της σύμπνοιας, της αλληλεγγύης, της προνοητικότητας, της μαχητικότητας. Του Συντάγματος των μεγαλύτερων μαχών που έδωσε το κίνημα εδώ και χρόνια. Του Συντάγματος ολωνών μας. Του Συντάγματος της ψυχής μας. Και τις δυνάμεις που θα συρρεύσουν στο Σύνταγμα ξανά ή σε ένα άλλο Σύνταγμα πιο μαγικό, πιο δημιουργικό που θα ξεπηδήσει ας τις σεβαστούμε.

Κι ας βάλουμε καλά στο μυαλό μας ένα πράγμα. Αυτό που ο τορεαντόρ έχει στο μυαλό του καρφωμένο από την ώρα που χαιρετάει την καλή του μόλις μπει στην αρένα μέχρι την ώρα της μεγάλης Νίκης. Ο ταύρος είναι που φοβάται! Ο ταύρος.

Ταυροκαθάψια
Τοιχογραφία Κνωσού

______________
(*) Πάντα νικητής; " Όταν καμιά φορά τύχαινε ο ταυρος να σκοτώσει το ταυρομάχο, ο θάνατος του σκόρπιζε πάνδημη θλίψη..." Εξ ου και το ποιήμα του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα "Θρήνος για τον Ιγνάθιο Σάντσες Μεχίας"
Κι ακόμη ο αστικός μύθος για τον Antonio Vargas Heredia που οι εδώ μάγκες για να του δείξουν το σεβασμό τους εξελλήνισαν το όνομά του σε "Ο Αντώνης ο Βαρκάρης ο Σερέτης"
(**) Για τα ταυροκαθάψια μια πολύ ενδιαφέρουσα δημοσίευση εδώ

Λευκή απεργία ΑΔΕΔΥ στις ΔΟΥ - Ανακοίνωση Λ.Σ. Συντάγματος

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Η Α.Δ.Ε.Δ.Υ. έκανε μία δήλωση περί στοχευμένων δράσεων, όπως το κλείσιμο των ταμείων των Δ.Ο.Υ. ώστε να μην εισπράττονται φόροι.

Λαμβάνοντας υπ’ όψιν οτι το χρήμα είναι η καρδιά του συστήματος, επικροτούμε, στηρίζουμε και προτείνουμε τέτοιου είδους δράσεις και από άλλους φορείς ενάντια στη Κυβέρνηση και την Τρόικα.

Ως γνωστόν τα έσοδα του Δημοσίου πηγαίνουν στις τσέπες των διεθνών τοκογλύφων. Ο αγώνας μας ενάντια στη λεηλασία της ζωή μας είναι κοινός και δεν σταματάει στην εξυπηρέτηση των ατομικών και εργασιακών συμφερόντων, αγκαλιάζει όλα τα κοινωνικά στρώματα.

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΔΙΩΞΟΥΜΕ

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ - ΤΡΟΙΚΑ - ΜΝΗΜΟΝΙΑ

ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΑΤΟΣ

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ - ΙΣΟΤΗΤΑ – ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Δε φεύγουμε αν δε φύγουν.

Δεν φεύγουμε αν δεν πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.

ΛΑΪΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

Ο δικός μου Αύγουστος

Μια από τις σπάνιες φορές στην Αθήνα Αύγουστο και Δεκαπενταύγουστο.
Ανοίγει το μάτι όταν βλέπεις τη θάλασσα έλεγα.
Ο Δεκαπενταύγουστος των νησιών έλεγα. Να μην τον ζήσω;
Η Θάλασσα έλεγα. Να μην την πιω; Λαδένια στις Κυκλάδες όταν άφηναν τα μελτέμια, φουρτουνιασμένη στο Κρητικό, απέραντη στο Λυβικό.
Τα πελάγη. Το αρχιπέλαγος. Το καράβι που σε πάει.
Εφέτος είπα όχι.  Φύγετε εσείς.  Εγώ θα μείνω.. Θα μείνω εδώ.
Εδώ και κάθε μέρα εδώ.
Μια σειρά πράγματα τακτοποιημένα και μια σειρά σε αναμονή. Γυρίζω το κλειδί και στο σπίτι κανείς..
Παραθερίζω στο γραφείο και στη βεράντα μου το πρωϊ, στο σπίτι της κολητής βεγγέρα.
Το Σύνταγμα νωπό  Ακούω τα συνθήματα στ' αυτιά μου, το δακρυγονίδι στον ύπνο μου.
Ο Σεπτέμβρης κοντά.  Θα γίνει.  Θα γίνει είμαι σίγουρη.

Μόνη μου.. Αναπολώ. Σχεδιάζω. Ονειρεύομαι. Σκέφτομαι ότι όλα είναι δυνατά.

Ολα είναι δυνατά άμα το θέλεις.

Ακόμη και 200 μέτρα κάτω από την Ακρόπολη να έλθουν να σε βρουν δυο δελφίνια.

Σιγά μην κλάψω - Σύνταγμα Από τα καρντάσια για τους χαμουτζήδες

Αφιερωμένο από τους αγανακτισμένους του Λευκού Πύργου σε όλους όσους διαδήλωσαν στο Σύνταγμα στις 28 και 29 Ιούνη του 2011, παρά την πρωτοφανή ωμότητα της κρατικής καταστολής, τους τόνους των χημικών, το ξύλο, τις πέτρες και τους λοιπούς τραμπουκισμούς των λακέδων της εξουσίας, τα ψέματα και την δυσφήμιση των ΜΜΕ, αλλά και τη βροντερή απουσία των διαδηλωτών του ΠΑΜΕ... (Το σχόλιο από την ανάρτηση στο Utube)

Es la historia de un amor

Ana Gabriel - Η πιο αισθαντική εκτέλεση

Είσαι ωραίος σαν Ελληνας

απόσπασμα από το ποίημα του Νίκου Εγγονόπουλου Μπολιβάρ (*)

 Μπολιβάρ! Κράζω τ΄ όνομά σου ξαπλωμένος στην κορυφή του Έρε,
Την πιο ψηλή κορφή της νήσου Ύδρας.
Από δω η θέα εκτείνεται μαγευτική μέχρι των νήσων του Σαρωνικού, τη Θήβα,
Μέχρι κει κάτω, πέρα απ’ τη Μονεμβασιά, το τρανό Μισίρι,
Αλλά και μέχρι τον Παναμά, της Γουατεμάλας, της Νικαράγουα, του Οντουράς, της Αιτής,
του Σαν Ντομίνγκο, της Βολιβίας, της Κολομβίας,
του Περού, της Βενεζουέλας, της Χιλής, της Αργεντινής, της Βραζιλίας, Ουρουγουάη, Παραγουάη, του Ισημερινού ακόμη και του Μεξικού.
Μ’ ένα σκληρό λιθάρι χαράζω τ’ όνομά σου πάνω στην πέτρα,
νάρχουνται αργότερα οι άνθρωποι να προσκυνούν.
Τινάζονται σπίθες καθώς χαράζω –έτσι είτανε, λεν, ο Μπολιβάρ- και παρακολουθώ
Το χέρι μου καθώς γράφει, λαμπρό μέσα στον ήλιο.
Είδες για πρώτη φορά το φως στο Καρακάς. Το φως το δικό σου,
Μπολιβάρ, γιατί ως νάρθης η Νότια Αμερική ολόκληρη είτανε βυθισμένη στα πικρά σκοτάδια.
Τ’ όνομά σου τώρα είναι δαυλός αναμμένος, που φωτίζει την Αμερική, και τη Βόρεια και τη Νότια και την οικουμένη!
Οι ποταμοί Αμαζόνιος και Ορινόκος πηγάζουν απ’ τα μάτια σου.
Τα ψηλά βουνά έχουν τις ρίζες στο στέρνο σου,
Η οροσειρά των Άνδεων είναι η ραχοκοκαλιά σου.
Στην κορφή της κεφαλής σου, παλληκαρά, τρέχουν τ’ ανήμερα άτια και τ’ άγρια βόδια,
Ο πλούτος της Αργεντινής.
Πάνω στην κοιλιά σου εκτείνονται οι απέραντες φυτείες του καφφέ.
Σαν μιλάς, φοβεροί σεισμοί ρημάζουν το παν,
Από τις επιβλητικές ερημιές της Παταγονίας μέχρι τα πολύχρωμα νησιά,
Ηφαίστεια ξεπετιούνται στο Περού και ξερνάνε στα ουράνια την οργή τους,
Σειούνται τα χώματα παντού και τρίζουν τα εικονίσματα στην Καστοριά,
Τη σιωπηλή πόλη κοντά στη λίμνη.
Μπολιβάρ, είσαι ωραίος σαν Έλληνας (…)


(*) Σιμόν Μπολιβάρ El Libertador 

Ενας πρίγκηπας πορτ μαντώ

Κάγκελο έμεινα χτες όταν σε ένα κενό από μια αυθημερόν επίσκεψη στο Ηράκλειο πήγα στο Μουσείο.  Είχα μείνει με την εντύπωση ότι οι εργασίες είχαν τελειώσει – αντίστοιχες μ’ αυτές του γιοφυριού της Αρτας – και το Μουσείο είναι ανοιχτό για το κοινό. Αμ δε! Βρίσκω την πόρτα του κλειστή και τα κλειδιά παρμένα και μόνο μια μικρή ταμπέλα που έλεγε Αίθουσα Εκθεμάτων.  Κάτσε, λέω. Πάω τοίχο- τοίχο προς τα εκεί και ρωτώντας ανακαλύπτω ότι λειτουργεί μόνο μια αίθουσα με τα πιο σημαντικά εκθέματα.  Πληρώνω (4 ευρώπουλα), αγγαρεύω και τον ταμία να μου φορτίσει το κινητό και λέω εντάξει τουλάχιστον θα ξαναδώ μερικούς παλιούς γνώριμους.   Πάλι αμ δε! Σε ένα τριάρι με λουτροκαμπινέ βιτρινάκια με σποτάκια, σαν κι αυτά που βάζουν τα ποτήρια στα συνοικιακά γυαλοπωλεία , φιλοξενούν θησαυρούς της παγκόσμιας  πολιτιστικής κληρονομιάς και της πιο υψηλής αναγνωρησιμότητας. Αντικείμενα που αποτελούν για πολλούς την μοναδική πολλές φορές αιτία για μια επίσκεψη στην Κρήτη δεν θέλετε να ξέρετε ποιας απαξίωσης τυγχάνουν.

Οι τοιχογραφίες της Κνωσσού σε έναν τοίχο φύρδην μύγδην βαλμένες.  Μόνο ο καπετάνιος με το τσιμπούκι έλειπε. 

Οι Ιερές Λάβρεις (Λατρευτικοί πέλεκεις) σύμβολο της μινωϊκής θαλασσοκρατορίας στημένες χωριστά σε δύο τελείως αφώτιστες γωνίες όπως αφήνουμε τη σκούπα όταν κάνουμε φασίνα και δεν έχουμε τελειώσει. 

Τα κοσμήματα σε προθήκες σαν κι αυτές των καταστημάτων της κάτω Ερμού μετά την Καπνικαρέα..

Οι χιλιετίες άλλα αντ’ άλλων έτσι ώστε να μην καταλαβαίνει κανείς τίποτε.

Απογοητεύτηκα τόσο πολύ που σηκώθηκα να φύγω.  Φεύγοντας μ’ έτρωγε ότι κάτι ξέχασα,  κάτι λείπει.  Θυμάμαι λοιπόν το κινητό μου που είχα δώσει  στον ταμία να φορτίσει και ότι δεν είδα πουθενά τον Πρίγκηπα  της Κνωσσού.  Επειδή πήγε ο νούς μου ότι μπορεί και να τον έχουνε πουλήσει γυρίζω να το διαλευκάνω.  Όπως πάω λοιπόν να ρωτήσω τον φύλακα -  έναν από τους πιο ευγενείς ανθρώπους που έχω γνωρίσει – τι συμβαίνει, κάνω έτσι και βλέπω πίσω του,  δηλαδή φόντο του φύλακα, στο μέρος ακριβώς που βάζουμε εκείνο το κωλοέπιπλο που τα χωρά ει όλα, κλειδιά μπουφαν, λογαριασμούς, τον ωραιότερο πρίγκηπα του κόσμου. Κι επειδή ο φύλακας ήταν και επιβλητικός ο πρίγκηπας δεν φαινότανε και καλά.

Να σας πω ότι ρωτώντας έμαθα ότι το Μουσείο θα ανοίξει τον επόμενο Μάϊο κατά τας υποσχέσεις.

Θα μου πείτε εδώ κλείνουν σχολεία, νοσοκομεία μας πηδάνε τις ζωές κι εσένα σε πείραξε το στριμωξίδι στο Μουσείο.  Ναι, γιατί πιστεύω ότι από εκεί αρχίζουν όλα.

Και τα νεύρα μου δεν είναι μόνο για την Κυβέρνηση και τα μνημόνιά της αλλά και για τους αρχαιολόγους και για τις τοπικές αρχές αλλά και για τους ίδιους τους Ηρακλειώτες  που σε άλλες εποχές (επί Καραμανλή κανονικού) στήσανε τα πολυβόλα πάνω στην ταράτσα του Μουσείου για να μην πάνε τα εκθέματα τσάρκα στην Αμερική .  Και το κερδίσανε.  Που είσαστε τώρα σύντεκνοι;;;

Καλημέρα

Ξεκάνανε τις κατασκηνώσεις σε όλη την Ισπανία με μια σκουπισιά.  Από την Χάμα στέλνουνε απεγνωσμένα διαδικτυακά μηνύματα ότι 4 τανκς είναι στην κεντρική πλατεία και πυροβολάνε παντού.  Μαγαζιά καίγονται, δεν έχει φως και νερό. Προχτές καθαρίσανε την πλατεία #tahrir, εκεί που αρχίσανε όλα.  Εκεί που οι πλατείες γίνανε σύμβολο κι εστία. Ο μαλάκας ο δήμαρχος εδώ χαμογελάει στις φωτογραφίες λες και διαφημίζει άφτερσέιβ.  Για το χρηματιστήριο; άστα να πάνε...  έπιασε πάτο. Και κυκλοθυμικά δισεκατομμύρια πλημμυρίζουν τις οθόνες των τηλεοράσεων, των ipodes και των laptops και με μαγικό τρόπο καταλήγουν στις τράπεζες.

Και μέσα σ' αυτήν την απελπισία εγώ σου λέω Καλημέρα.  Γιατί εσύ είσαι η μόνη μου ελπίδα.  Εσύ ο άλλος που δεν είμαι εγώ αλλά είμαστε ένα στην απελπισία μας, στην παγωμάρα, στην αμηχανία.  Μόνο εσένα έχω να μου ζεσταίνεις την καρδιά.  Να ελπίζω, να φτιάχνομαι, να βλέπω όνειρα, να βλέπω τη Νίκη με φτερά ή χωρίς, να βλέπω τη ζεστασιά στα μάτια σου.    

Καλημέρα λοιπόν!

Ο κατήφορος

Πάντα πίστευα ότι ο άνθρωπος πρέπει να έχει αξίες και αρχές και να είναι σταθερός σ' αυτές.  Αλλά η μαμά μου μου έλεγε "Ποτέ μην κοροϊδέψεις γιατί όποιος κοροϊδέψει τα λούζεται"  και ένας φίλος μου έλεγε "Ποτέ μην πεις ποτέ"  Ηρθε λοιπόν η ώρα που τα λούστηκα και τα δύο.
Ετσι, εγώ που ήμουνα του Παπακωνσταντίνου (Βασιλάκη για να μην παρεξηγούμεθα).
Π.χ.

Ποιός είναι SimonLeone;

Ποιος είναι @SimonLeone;;; 

Ποιος είναι μ'αυτό το χαμόγελο;;;

Γιατί η μάχη είναι δική του!!

Οπως και δική σου!

Ο νικηφόρος καπετάνιος χαμογελάει!

Γιατί ξέρει ότι αν δεν νίκησε αυτός θα νικήσοιυμε εμείς

Τήνελλα Καλλίνικε!

Μας κυβερνάνε τα νερντ ή τα βριλ

Μας κυβερνάνε τα νερντ  ή τα βριλ

Από ένα tweet του @SimoneLeone

Νερντ = από το αγγλικό nerd  που θα πει σπασίκλας

Βριλ  =  Πλάσματα που, κατά τον περιαστικό μύθο, κατοικούν κάτω από τη γη, συγκεκριμένα στην Κοίλη γη. Κακόσχημα (γκρι συνήθως αλλά έχουν παρατηρηθεί και πράσινα), επιβουλεύονται το καλό των ανθρώπων και εξέρχονται στην επιφάνεια από μια τρύπα στα Βριλήσσια εξ ου και το όνομα Βριλ-ήσσια.  Επίμονα προσπάθησαν να πείσουν την ανθρωπότητα για την ύπαρξή τους οι Φουράκης (συγχωρεμένος τώρα),  Χαρδαβέλας, Λιακόπουλος και άλλοι. Για περισσότερες πληροφορίες δείτε εδώ

Αποκαλύπτουμε σήμερα την ύπαρξη των νερντ

Κι άλλο ένα video από την πλατεία #Tahrir

Χτύπησαν την πλατεία Ταχριρ

Αύγουστος

Καλό μήνα!
Με το ερώτημα : θα πάμε διακοπές ή θα περιμένουμε την εφορία να μας πιάσει επ' αυτοφόρω να φοροδιαφεύγουμε;
Με τη γεύση του καρπουζιού και όχι μόνον!
Με την προσμονή της 3ης Σεπτέμβρη, μεγάλου κινηματικού ραντεβού, ενός θερμού φθινόπωρου κι ενός νικητήριου χειμώνα!
Με την πεποίθηση ότι η πανσέληνος του Αυγούστου είναι το ωραιότερο πράγμα στον κόσμο! Απ' όπου κι αν τη βλέπεις!

Καλό μήνα κι από τον Παπάζογλου!