Γυρνάω πίσω και κοιτάω τη χρονιά που φεύγει και - παρότι είμαι καλύτερη στους προγραμματισμούς απ’ ότι στους απολογισμούς – έναν απολογισμό τον κάνω.
Ξαφρίζω όπως από τη σούπα το δακρυγονίδι και κρατώ την αλληλεγγύη. Κρατώ το χέρι όλων σας που γνώρισα αυτή τη χρονιά. Που ήρθατε στη ζωή μου σαν δώρα. Αφαιρώ το ΔΝΤ, τις δανειακές συμβάσεις, τις δόσεις, και την κυβέρνηση των καραγκιόζηδων και κρατάω σφιχτά σφιχτά στην αγκαλιά μου ακριβώς σαν δώρο ακριβό το Σύνταγμα. Τις ημέρες εκείνες. Και στη μέση του βελούδινου κουτιού σαν δαχτυλίδι την 15 Ιούνη. Τη μάχη που μας έφερε πιο κοντά στη Νίκη από ποτέ.
Πως ήταν τα χαμόγελά σας όμως! Τα μάτια σας! Όταν φωνάζατε «Εδώ, εδώ και κάθε βράδυ εδώ!» Τι ρυθμός μαγικός! Ελαμπε ο κόσμος όλος.
Κρατώ σαν μαγική στιγμή από παραμύθι όταν φεύγοντας από το οδόφραγμα του Τρούμαν καταπτοημένοι και νομίζοντας ότι έχουμε χάσει το Σύνταγμα, πλησιάζοντας το Ζάππειο ακούσαμε λύρα! Λύρα! Αγιο λυράκι! Το Σύνταγμα κρατούσε! Εσείς το κρατούσατε. Πνιγμένοι στο χημικό, μ’ ανοιγμένα κεφάλια, με δυο στρώσεις μααλόξ στις μούρες, το κρατούσατε! Αυλακώνανε τα δάκρυα της χαράς και το δικό μας μακιγιάζ. Το Σύνταγμα κρατούσε! Μας φώναζε πίσω! Γιατί «είμαστε καταδικασμένοι να νικήσουμε». Και θα νικήσουμε! Οπλισμένοι με τα μπουκαλάκια του μισού λίτρου με τα οποία έπλενε η πιτσιρικαρία σε μια αλυσίδα πανηγυριού κι αλληλεγγύης την Αμαλίας για να πατήσει η Νίκη. Γιατί το κάνετε ρώτησα. Για να φύγει η μυρωδιά του χημικού από την άσφαλτο. Για να αντέξει ο κόσμος και να ξαναγυρίσει. Παρκέ! Παρκέ έκανε η πιτσιρικαρία την Αμαλίας Για να αντέξει το Σύνταγμα.
Αυτές οι στιγμές είναι δικές μου. Δεν μπορεί κανείς να μου τις κλέψει. Αυτά κρατάω από τη χρονιά που φεύγει. Κι αυτά είναι τα όπλα μας για τη χρονιά που έρχεται! Προπόνηση ήταν οι μέρες εκείνες. Προπόνηση κι οι μεγάλες απεργίες με συμμετοχή πρωτόγνωρη εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Προπόνηση και το πανηγύρι των παρελάσεων όπου οι «επίσημοι» όπου φύγει φύγει λύγισαν από τα γιούχα. Πήραν μια πρώτη γεύση τι τους περιμένει. Προπόνηση και πανηγύρι ψυχών! Πανηγύρι αλληλεγγύης! Πανηγύρι φαντασίας! Ερωτας που άφησε το σπόρο των λαϊκών συνελεύσεων στις γειτονιές, της άμεσης δημοκρατίας στις συλλογικότητες, στα μυαλά μας τα σκουριασμένα από το συγκεντρωτισμό.
Και δεν καταγράφεις ήττες θα με ρωτήσετε. Μία! Απαντώ. Χάσαμε το πανεπιστημιακό άσυλο. Ηττα που θα κατατρώει τη συνείδηση του κινήματος και ιδίως της αριστεράς και δεν θα την αφήνει να κλείσει μάτι για πολλά χρόνια. Γιατί ενώ τις μάχες του Μεσοπρόθεσμου, των απεργιών και των παρελάσεων τις δώσαμε με αξιοπρέπεια, με ενθουσιασμό, το άσυλο το παραδώσαμε στον εχθρό αμαχητί.
Μαθήματα όμως είναι όλα! Μαθήματα για να μάθουμε να νικάμε. Γιατί αν μας λείπει κάτι είναι αυτό. Να μάθουμε να νικάμε. Στρατίσαμε φέτος. Κάναμε τα πρώτα βήματα τα νηπιακά. Τώρα, τη χρονιά που έρχεται θάμαστε αλλιώς! Πιο σθεναροί, πιο αλληλέγγυοι, πιο οργανωμένοι, πιο θετικοί.
Όταν έχεις γευτεί μια φορά την πιθανότητα της Νίκης δεν την ξεχνάς αυτή τη γεύση ποτέ. Όπως όταν ήμασταν μικροί που οι γιαρμάδες μυρίζανε γιαρμαδίλα κι ακόμη αυτή την γεύση την ψάχνουμε. Μυρίζουμε τον κάθε γιαρμά. Μέχρι να βρούμε εκείνον των παιδικών μας χρόνων. Και θα τον βρούμε. Εν ανάγκη θα τον ξανακατασκευάσουμε. Οσο κόπο και να θέλει. Όταν έρχεται στο οδόφραγμα απάνω και σε βρίσκει η είδηση ότι η κυβέρνηση υποχωρεί το ξέρεις πια πως είναι. Και δεν το ξεχνάς ποτέ. Και το κυνηγάς. Την κυνηγάς αυτή τη γεύση.. Δεν είσαι εσύ που προχωράς συνειδητά. Είναι το ασυνείδητό σου που σε σπρώχνει προς εκείνη τη γεύση του πανηγυριού που γεύτηκες μια φορά και τη ζητάει η ψυχή σου. Γι’ αυτό αυτός ο δρόμος δεν έχει γυρισμό. Αυτό εννοεί το σύνθημα «είμαστε καταδικασμένοι». Γι’ αυτό το πρώτο πανό που θα μοστράρουμε τη μέρα εκείνη που θα αποφασίσουμε ότι τέλος σ’ αυτούς κι αρχή σε μας, θα είναι το πανό της Λαϊκής Συνέλευσης της Πλατείας Νέας Σμύρνης. Μ’ αυτό το σύνθημα. Και θα ξεδιπλώσουμε εκείνη τη μέρα όλα μας τα πανό. Όλα! Ότι κι αν γράφουν. Ότι κι αν έχουμε γράψει και φωνάξει όλα αυτά τα χρόνια θα τα προτάξουμε. Θα τα ανεμίσουμε σημαίες Νίκης. Κι αυτά θα χάνονται. Θα χάνονται μέσα στο πλήθος. Γιατί ο κόσμος θα είναι πολύς. Πόσος ήταν τη μέρα του πανευρωπαϊκού καλέσματος, ε! πέντε φορές τόσος. Και θα σπρώχνει με την παρουσία του ο κόσμος αυτός τη ζωή να προχωρήσει. Μπροστά! Κι η Νίκη θα μας γνέφει και θα μας κλείνει το μάτι! Πίσω από το κτίριο της Βουλής. Κι εμείς δεν θα φωνάζουμε πια «η μόνη αντιπολίτευση είμαστε εμείς» γιατί δεν θα είμαστε αντιπολίτευση. Θα είμαστε εμείς η αρχή! Η ίδια η κοινωνία!
Ξαφρίζω όπως από τη σούπα το δακρυγονίδι και κρατώ την αλληλεγγύη. Κρατώ το χέρι όλων σας που γνώρισα αυτή τη χρονιά. Που ήρθατε στη ζωή μου σαν δώρα. Αφαιρώ το ΔΝΤ, τις δανειακές συμβάσεις, τις δόσεις, και την κυβέρνηση των καραγκιόζηδων και κρατάω σφιχτά σφιχτά στην αγκαλιά μου ακριβώς σαν δώρο ακριβό το Σύνταγμα. Τις ημέρες εκείνες. Και στη μέση του βελούδινου κουτιού σαν δαχτυλίδι την 15 Ιούνη. Τη μάχη που μας έφερε πιο κοντά στη Νίκη από ποτέ.
Πως ήταν τα χαμόγελά σας όμως! Τα μάτια σας! Όταν φωνάζατε «Εδώ, εδώ και κάθε βράδυ εδώ!» Τι ρυθμός μαγικός! Ελαμπε ο κόσμος όλος.
Κρατώ σαν μαγική στιγμή από παραμύθι όταν φεύγοντας από το οδόφραγμα του Τρούμαν καταπτοημένοι και νομίζοντας ότι έχουμε χάσει το Σύνταγμα, πλησιάζοντας το Ζάππειο ακούσαμε λύρα! Λύρα! Αγιο λυράκι! Το Σύνταγμα κρατούσε! Εσείς το κρατούσατε. Πνιγμένοι στο χημικό, μ’ ανοιγμένα κεφάλια, με δυο στρώσεις μααλόξ στις μούρες, το κρατούσατε! Αυλακώνανε τα δάκρυα της χαράς και το δικό μας μακιγιάζ. Το Σύνταγμα κρατούσε! Μας φώναζε πίσω! Γιατί «είμαστε καταδικασμένοι να νικήσουμε». Και θα νικήσουμε! Οπλισμένοι με τα μπουκαλάκια του μισού λίτρου με τα οποία έπλενε η πιτσιρικαρία σε μια αλυσίδα πανηγυριού κι αλληλεγγύης την Αμαλίας για να πατήσει η Νίκη. Γιατί το κάνετε ρώτησα. Για να φύγει η μυρωδιά του χημικού από την άσφαλτο. Για να αντέξει ο κόσμος και να ξαναγυρίσει. Παρκέ! Παρκέ έκανε η πιτσιρικαρία την Αμαλίας Για να αντέξει το Σύνταγμα.
Αυτές οι στιγμές είναι δικές μου. Δεν μπορεί κανείς να μου τις κλέψει. Αυτά κρατάω από τη χρονιά που φεύγει. Κι αυτά είναι τα όπλα μας για τη χρονιά που έρχεται! Προπόνηση ήταν οι μέρες εκείνες. Προπόνηση κι οι μεγάλες απεργίες με συμμετοχή πρωτόγνωρη εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Προπόνηση και το πανηγύρι των παρελάσεων όπου οι «επίσημοι» όπου φύγει φύγει λύγισαν από τα γιούχα. Πήραν μια πρώτη γεύση τι τους περιμένει. Προπόνηση και πανηγύρι ψυχών! Πανηγύρι αλληλεγγύης! Πανηγύρι φαντασίας! Ερωτας που άφησε το σπόρο των λαϊκών συνελεύσεων στις γειτονιές, της άμεσης δημοκρατίας στις συλλογικότητες, στα μυαλά μας τα σκουριασμένα από το συγκεντρωτισμό.
Και δεν καταγράφεις ήττες θα με ρωτήσετε. Μία! Απαντώ. Χάσαμε το πανεπιστημιακό άσυλο. Ηττα που θα κατατρώει τη συνείδηση του κινήματος και ιδίως της αριστεράς και δεν θα την αφήνει να κλείσει μάτι για πολλά χρόνια. Γιατί ενώ τις μάχες του Μεσοπρόθεσμου, των απεργιών και των παρελάσεων τις δώσαμε με αξιοπρέπεια, με ενθουσιασμό, το άσυλο το παραδώσαμε στον εχθρό αμαχητί.
 |
| Στιγμιότυπο από την προπονητικού χαρακτήρα παρουσία του Αθηναϊκού Λαού στο Σύνταγμα |
Όταν έχεις γευτεί μια φορά την πιθανότητα της Νίκης δεν την ξεχνάς αυτή τη γεύση ποτέ. Όπως όταν ήμασταν μικροί που οι γιαρμάδες μυρίζανε γιαρμαδίλα κι ακόμη αυτή την γεύση την ψάχνουμε. Μυρίζουμε τον κάθε γιαρμά. Μέχρι να βρούμε εκείνον των παιδικών μας χρόνων. Και θα τον βρούμε. Εν ανάγκη θα τον ξανακατασκευάσουμε. Οσο κόπο και να θέλει. Όταν έρχεται στο οδόφραγμα απάνω και σε βρίσκει η είδηση ότι η κυβέρνηση υποχωρεί το ξέρεις πια πως είναι. Και δεν το ξεχνάς ποτέ. Και το κυνηγάς. Την κυνηγάς αυτή τη γεύση.. Δεν είσαι εσύ που προχωράς συνειδητά. Είναι το ασυνείδητό σου που σε σπρώχνει προς εκείνη τη γεύση του πανηγυριού που γεύτηκες μια φορά και τη ζητάει η ψυχή σου. Γι’ αυτό αυτός ο δρόμος δεν έχει γυρισμό. Αυτό εννοεί το σύνθημα «είμαστε καταδικασμένοι». Γι’ αυτό το πρώτο πανό που θα μοστράρουμε τη μέρα εκείνη που θα αποφασίσουμε ότι τέλος σ’ αυτούς κι αρχή σε μας, θα είναι το πανό της Λαϊκής Συνέλευσης της Πλατείας Νέας Σμύρνης. Μ’ αυτό το σύνθημα. Και θα ξεδιπλώσουμε εκείνη τη μέρα όλα μας τα πανό. Όλα! Ότι κι αν γράφουν. Ότι κι αν έχουμε γράψει και φωνάξει όλα αυτά τα χρόνια θα τα προτάξουμε. Θα τα ανεμίσουμε σημαίες Νίκης. Κι αυτά θα χάνονται. Θα χάνονται μέσα στο πλήθος. Γιατί ο κόσμος θα είναι πολύς. Πόσος ήταν τη μέρα του πανευρωπαϊκού καλέσματος, ε! πέντε φορές τόσος. Και θα σπρώχνει με την παρουσία του ο κόσμος αυτός τη ζωή να προχωρήσει. Μπροστά! Κι η Νίκη θα μας γνέφει και θα μας κλείνει το μάτι! Πίσω από το κτίριο της Βουλής. Κι εμείς δεν θα φωνάζουμε πια «η μόνη αντιπολίτευση είμαστε εμείς» γιατί δεν θα είμαστε αντιπολίτευση. Θα είμαστε εμείς η αρχή! Η ίδια η κοινωνία!
Δεν θα ακούγονται συνθήματα πια! Μόνο μουσικές! Εκατοντάδες κιθάρες θα παίζουν και τα δάχτυλα θα ματώνουν πάνω στις χορδές σε έναν ξέφρενο ρυθμό. Κι εγώ που δεν θα μπορώ να φωνάξω ούτε να τραγουδήσω γιατί θα έχει κλείσει φωνή μου θα χτυπώ τις πλάκες της Αμαλίας με το τακούνι μου στο ρυθμό της Νίκης! Μέχρι να σπάσουν!
Τη χρονιά που μας έρχεται!
Τη χρονιά που μας έρχεται!
