Αντί ευχών

Γιορτές! Πώς μπορείς να είσαι καλά όταν γύρω σου οι άλλοι είναι χάλια; Ψήγματα αισιοδοξίας αναζητάς μέσα σου για να μοιράσεις, να χαμογελάσεις, να ερωτευτείς. Γυρνάς πίσω και λες «πώς φτάσαμε μέχρις εδώ;». Μια φράση σου έρχεται μόνο! Να τους δώσω μια κλωτσιά να τα γκρεμίσω όλα! Να ξαναρχίσω από την αρχή. Να τον σαπουνίσω αυτόν τον κόσμο, να τον ξεπλύνω από την αδικία, το αίμα. Να μοσχομυρίσει φρεσκάδα. Και γεννιέται το χαμόγελο. Αυτόματα. Αυτό μας λείπει! Η διατύπωση θετικού λόγου. Εχουμε μάθει όλα αυτά τα χρόνια σαν τα μωρά να χτυπάμε το πόδι κάτω και να λέμε δεν θέλω αυτό, δεν θέλω το άλλο. Με ένα όχι στο στόμα. Πιπίλα. Μήπως ήρθε η ώρα του μεγάλου Ναι; Μήπως ήρθε η ώρα να στρωθούμε όλοι μαζί, κουβαλώντας τις βαριές αποσκευές των αγώνων μας , τις εμπειρίες μας και, κυρίως, τα όνειρά μας, να στρωθούμε, επαναλαμβάνω και το υπογραμμίζω, και να φτιάξουμε το όνειρο αυτού που θέλουμε; Να το κατασκευάσουμε. Όπως ο αρχιτέκτονας πριν πιάσει τον ραπιτογκράφο γυρνάει και βλέπει γύρω του το τοπίο και σκέφτεται το οικοδόμημα. Σκέφτεται τους ανθρώπους που θα ζήσουν μέσα σ’ αυτό το σπίτι και τις ανέσεις τους! Τις χαρές τους, την καθημερινότητά τους. Βλέπει το σπίτι μέσα στο τοπίο και μέσα στο σπίτι ανθρώπους, Ακούει τα γέλια τους, τις μουσικές τους. Μετά φτιάνει τα σχέδια και μετά αρχίζουν τα γκρεμίσματα, οι εκχωματώσεις, οι θεμελιώσεις.
Πιο ισχυρή δύναμη από τη μπουλντόζα η φαντασία του αρχιτέκτονα, η βούληση του ανθρώπου που θέλει ένα σπίτι.    
Δείτε αυτή τη φωτό. Πριν πιάσει ψαλίδι και βελόνα η μοδίστρα για να ράψει αυτό το φουστάνι, ονειρεύτηκε τη φλόγα, άκουσε το χάντο, το είδε να ξεδιπλώνεται και να πετάει με το στροβιλισμό της χορεύτριας. Ακουσε τα τακούνια της να χτυπάνε στο παρκέ.

Ας στρωθούμε. λοιπόν! Να διατυπώσουμε θετικό λόγο. Να κατασκευάσουμε πρώτα μέσα μας κι ύστερα σε συνεργασία και συνομολογία με τους φίλους μας, τους συναγωνιστές μας, τους δικούς μας, τους εμάς, τον καινούργιο κόσμο που θέλουμε.. Ας σκεφτούμε πολύ σοβαρά πως θέλουμε να είναι βαμμένα τα σχολεία με λαμπερά χρώματα και χωρίς κάγκελα. Ας δούμε με τα μάτια της φαντασίας μας τις παραλίες χωρίς φτηνοκατασκευάσματα που χαλάνε τη γεύση των ζευγαριών τις νύχτες με φεγγάρι, τα εργοστάσια να παράγουν αγαθά που κάνουν τις ζωές μας καλύτερες, τα παιδιά να παίζουν στους δρόμους, τους γιατρούς να θεραπεύουν και να παρέχουν ανακούφιση. Απλά πράγματα! Ας ονειρευτούμε τους εαυτούς μας καθισμένους στην ταβέρνα χωρίς άγχος για τους λογαριασμούς, για τον αν θα έχουμε δουλειά, σπίτι. Ας χτίσουμε μέσα μας έναν κόσμο γεμάτο σεβασμό στην καθημερινότητά μας. Έναν κόσμο αλληλέγγυο, όπου θα πάρει η άμυλα τη θέση του ανταγωνισμού, η γνώση κι η σοφία τη θέση της εξειδίκευσης, η λαμπρότητα του φωτός τη θέση του σκότους και της μιζέριας.
Και τότε θα γίνει! Σας υπόσχομαι ότι θα γίνει! Όταν τα δούμε όλα αυτά με τη φαντασία μας, θα γεννηθεί μέσα μας και το πώς και το φως. Θα συμπαρασύρουμε κι άλλους μαζί μας που θα λαχταρήσουν να κατοικήσουν στο δικό μας όνειρο, που θα γίνει και δικό τους. Θα γίνουμε πολλοί.
Ας ανοίξουμε τα μάτια της φαντασίας μας και θ’ ανοίξουν την ίδια ώρα και τα φτερά μας. Τότε θα δούμε και τον Παπαδήμο σαν έναν καθηγητάκο που κρατούσε με τα δόντια μια άδεια θέση 13 χρόνια, σαν αυτό που πραγματικά είναι: Έναν υπάλληλο των τραπεζών. Τους μπραβοπερικυκλωμένους εξουσιαστές σαν ανθρώπους φοβισμένους μπροστά στη δύναμή μας. Θα δούμε ότι τη θωράκιση του παντοδύναμου τραπεζικού συστήματος δεν είναι από ατσάλι αλλά από παπιέ μασίφ. Και το σύστημα εξουσίας σαν σκηνικό των έργων των παλιών του Φαρ Ουέστ. Μπροστά η μόστρα του σαλούν και παραπίσω η έρημος..
Και σας υπόσχομαι ότι οι επόμενες γιορτές θα είναι λαμπρές! Αυτές που μας προσήκουν. Του επιπέδου μας!