Μια νύχτα μαγική!

Μια νύχτα Μαγική

ή

Αναμνήσεις από το μέλλον

Είχα γυρίσει σπίτι κατά τις 5 τα χαράματα να τον πάρω δυο-τρεις ώρες γιατί ήμουνα από τις 7 το απόγεμα στο δρόμο. Είπα να πλυθώ λίγο, να τσιμπήσω και να κοιμηθώ. Μόνο το ξυπνητήρι άντεξα να βάλω να χτυπήσει γιατί ήθελα οπωσδήποτε να γυρίσω. Κοιμήθηκα αμέσως με τη βοή των συνθημάτων ακόμη στ’ αυτιά μου. Μια νύχτα μαγική σαν την Αργεντινή… 

Σε παράλληλο της Αλεξάνδρας το σπίτι μου και παρόλα αυτά άκουγα καθαρά από νωρίς. Ο κόσμος αραίωνε από τη ΓΑΔΑ και μετά. Εγώ έμενα στο ύψος του Παρκ. Στο πεδίο του Αρεως δεν έπεφτε καρφίτσα. Δεν είχα δει τόσο κόσμο ποτέ. Περίμενα ότι θα έχει κόσμο αλλά αυτό δεν το φανταζόμουνα.
Σάββατο απόγευμα ξεκίνησα φιλόδοξα να φτάσω ως τη Βουλή που είχα ραντεβού με τη Γεωργία μπροστά στη Μεγάλη Βρετανία και καλά. Μόλις βγήκα από το σπίτι άρχισα να μπαίνω στο νόημα. Κόσμος να κατεβαίνει την Αλεξάνδρας. Η Πατησίων να μαυρίζει. Εφτασα μέχρι τα Χαυτεία όπου το πράγμα άρχισε να ζορίζει. Η Σταδίου δεν περνιότανε. Μπήκα από τα στενά. Εκανα ένα γύρο κι έκοψα από πλατεία Καρύτση. Παντού μεγάλες παρέες. Ποταμάκια που πήγαιναν προς το μεγάλο ποτάμι. Κατάφερα να φτάσω Ερμού αλλά μετά τέλος. Τα κινητά δεν δουλεύανε. Δεν μπόρεσα να την ειδοποιήσω. Μετά μου είπε ότι είχε μπλοκάρει με τον ίδιο τρόπο στου Φιξ.
Αστυνομία πουθενά. Αυτό με παραξένεψε στην αρχή αλλά μετά δεν έδωσα σημασία. Δεν είχα και καμία εικόνα τι γινότανε στη Βουλή. Υπήρχε ένταση στην ατμόσφαιρα. Μια ένταση που έβγαζε αποφασιστικότητα όμως κι όχι θυμό ή εκτόνωση. Πανό ελάχιστα. Σημαίες αρκετές. Ελληνικές, ξένες άλλες ευρηματικές με ελικοπτεράκια ζωγραφισμένα. Γελούσα που έβλεπα το ελικοπτεράκι. Ονειρικές καταστάσεις! Μας έχουνε καθήσει στο σβέρκο και δεν θα φύγουνε αν δεν φύγει κι ο τελευταίος μας πεθαμένος στην πείνα έκανα το κοκκοράκι στις συζητήσεις. Παρόλα αυτά δεν θεωρούσα ότι έπρεπε να λείπω. Η συνείδησή μου το επέβαλε. Κάθε μέρα άκουγα κι ένα νέο. Χτες ο Δημήτρης απόλυση, τον περασμένο μήνα ο αδελφός μου. Ηταν φανερό ότι η μόνη λύση ήταν να ξεκουμπιστούνε αλλά πως. Ατελειωτες ώρες συζητήσεων με φίλους και γνωστούς. Ναι απεργία, όχι απεργία, τι δράσεις; Τι μορφές οργάνωσης; Μια διαρκής αναρώτηση. Ημουνα πάντα ο πιο απαισιόδοξος. Ο πιο επιφυλακτικός Ο πιο γρινιάρης.
Σ’ αυτό το ραντεβού προέβλεπα ότι θα είμαστε 3 και ο κούκος. Τα σχολεία δεν είχαν ανοίξει. Αρκετοί γνωστοί δεν είχαν επιστρέψει στην Αθήνα. Τι να κάνει κι ο άλλος άμα είναι χωρίς δουλειά. Κάθεται στο χωριό του και σου λέει θα δούμε. Ετσι όταν βγαίνοντας αντίκρυσα αυτήν την ανθρωποθάλασσα δεν μπορούσα να το πιστέψω. Αλλά ακόμη και τότε σιγά ,έλεγα μέσα μου, σιγά.
Αρχισα να πιστεύω ότι κάτι έχει αλλάξει δραματικά όταν χαράματα Κυριακής ο κόσμος είχε αραιώσει αρκετά αλλά δεν είχε μαζευτεί από τους δρόμους.
Ξύπνησα με το σταθερό. Είχα βάλει το ρολόϊ 8 και είχε πάει ήδη 9 και. Ηταν η μάνα μου. Κατεβαίνω κάτω μου λέει. Τι λες ρε μάνα. Είχε να κατέβει από το ’81 που μιλούσε ο Παπατζής τότε με την Αλλαγή σκατά στα μούτρα μας. Και που θα πας για να έχουμε καλό ρώτημα; Προς τη Βουλή μου λέει κι όπου φτάσω. Στην Πατησίων έχει ήδη κόσμο που πάει προς τα κει.
Ούτε τσιγάρο δεν άναψα. Μόνο τα δόντια μου έπλυνα. Παίρνω πάλι τους δρόμους και η εικόνα ίδια με τη χτεσινή. Αυτή τη φορά θα φτάσω στη Βουλή είπα. Με βοηθούσε ότι ήμουνα ολομόναχος και κινιόμουνα όπως ήθελα δεν ένιωθα όμως και μοναξιά. Το κλίμα μύριζε αλληλεγγύη όπως αυτή της 29 Ιούνη. Όπως όταν ήμουνα μικρός και στην Ανάσταση χαιρετούσαμε γνωστούς κι αγνώστους και φιλιόμασταν. Από τη Μαυρομιχάλη κατέβηκα μέχρι Ακαδημίας και τέλος. Το αδιαχώρητο. Πάλι αστυνομία πουθενά. Δεν γίνεται να μην μας χτυπήσουν έλεγα. Δεν γίνεται!
Με χίλια ζόρια φτάνω προς αρχές Ακαδημίας. Εκεί που εκβάλει στη Βασιλίσσης Σοφίας. Ολη η αστυνομία που έλειπε από την Αθήνα ήταν εκεί. Κλούβες κάθετα κατά τα συνηθισμένα και διμοιρίες στρωμένες μπροστά ετοιμοπόλεμες. Ένα σύνθημα ακουγόταν μόνο πια. Να φύγετε! Κανένα άλλο.! Πέρασα πάνω από 4 ώρες με μια παρέα που συνήθως εύρισκα με τύμπανα μπροστά στον Αγνωστο. Πως βρεθήκατε εδώ; Μέχρι εδώ καταφέραμε. Οποιος είχε κανένα πακετάκι τσιπς το μοιραζότανε. Κανείς δεν έφευγε ούτε για φαϊ. Μόνο νερά παίρναμε γιατί ακόμη είχε ζέστες και ψηνόμαστε. Βράχνιασα. Η φωνή μου πια δεν έβγαινε. Φώναζα συνέχεια αλλά δεν άκουγα τον εαυτό μου. Φώναζε πια μόνο η ψυχή μου.
Αρχισε να σουρουπώνει. Ξαφνικά ακούστηκε μια κρότου λάμψης. Μία μόνο. Σαν αυτό να ήταν το σύνθημα Πρώτη μα πρώτη φορά όχι μόνο δεν κουνήθηκε κανείς προς τα πίσω αλλά σαν όλη αυτή η ανθρωποθάλασσα να ήταν ένα ενιαίο σώμα και έκανε ένα βήμα μπροστά. Ένα. Μια κοπέλα άρπαξε την ντουντούκα από τα χέρια ενός μαντράχαλου και φώναξε βραχνιασμένα. Λαέ, Λαέ ή τώρα ή ποτέ. Πριν ξεκινήσω να φωνάζω κι εγώ τα μάτια μου είχαν ήδη πλημμυρίσει. Μια φωνή μόνο ακουγόταν μια φωνή από εκατοντάδες χιλιάδες στόματα : Η τώρα ή ποτέ! Η τώρα ή ποτέ!
Η συμπαγής μάζα άρχισε να προωθείται πόντο πόντο προς τις θέσεις της αστυνομίας. Ξαφνικά ακούω τις φωνές να αλλάζουν ρυθμό από τις πρώτες σειρές και βλέπω σπρωξίδια. Μου είναι αδύνατον να καταλάβω τι γίνεται αλλά αρχίζω να ακούω πανηγυρισμούς. Πανηγυρισμούς και τις κλούβες να κουνιούνται. Δεν είναι δυνατόν να φτάσαμε μέχρι εκεί είπα. Οι πανηγυρισμοί γίνονταν όλο και πιο έντονοι. Από στόμα σε στόμα πέρασε ότι με την πρώτη που ένας μπάτσος ετοίμασε τη φυσούνα του μια ομάδα από τους καμπαλέρος, νταβραντισμένα παιδιά, κατάφερε να τους αφοπλίσει με τα χέρια μόνο με τα χέρια. Δεν θα μας χτυπήσετε αυτή τη φορά,. Τώρα μιλάμε εμείς, Ακουγόταν από παντού Ακατάστατα όμως σαν πρόζα όχι με συνθήματα. Ο αφοπλισμός φαίνεται ότι πέρασε σαν ντόμινο σε όλη τη δύναμη γύρω από τη Βουλή. Είχε μείνει το σιδερένιο τοίχος. Ομάδες ψύχραιμων περνούσαν τους αφοπλισμένους μπάτσους μέσα από το πλήθος αλλά κανείς δεν πολυέδινε σημασία. Ολοι κοιτούσαν προς τη Βουλή. Είχε νυχτώσει πια για τα καλά! Δεν μπορούσα να έχω εικόνα της κατάστασης αλλά τα συνθήματα άρχισαν πάλι συγκροτημένα. Η τώρα ή ποτέ. Η τώρα ή ποτέ. Ο κόσμος παρέμενε χωρίς να προωθείται χωρίς να αγγίζει το σιδερένιο τείχος.

Και ξαφνικά ως διά μαγείας ακούγεται ένας ήχος που νόμιζα ότι είχα λιποθυμήσει και τον άκουγα στον ύπνο μου. Τόση ήταν η έντασή μου. Ελικόπτερο. Δυο δυνατοί προβολείς φωτίζουν από τον ουρανό το πάνω μέρος της Βουλής και ένα στρατιωτικό ελικόπτερο αρχίζει να κάνει κύκλους ΄πάνω από τα κεφάλια μας. Θα μας χτυπήσουνε είπα. Θα μας χτυπήσουν από αέρος. Με νίκησε ο φόβος. Ζαλίστηκα. Ανοιξα τα μάτια μου στα χέρια ενός ψωμωμένου τύπου, ο οποίος είχε ξεκούμπωτο πουκάμισο - αυτή η λεπτομέρεια μού ΄μεινε – κι ο οποίος μου φώναζε σαν να παραληρούσε. Φεύγουνε. Φεύγουνε. Φεύγουνε φώναζε και το πλήθος.
Προσπαθώ να συνέλθω και τα καταφέρνω να δω κάποιες σκιές από το πλάι να μπαίνουν στο ελικόπτερο. Ενας πιο λεπτός, δύο πιο γεμάτοι και δύο γυναίκες. Γι αυτό είμαι σίγουρος. Θυμάμαι τα μαλλιά να ανεμίζουν.
Το ελικόπτερο άρχισε να παίρνει ύψος. Και τότε ένας πιτσιρικάς άρχισε να φωνάζει: Νάτος νάτος ο Πρωθυπουργός. Πανηγύρι. Αυτό ήταν το μεγάλο ξέσπασμα. Νάτος, νάτος ο πρωθυπουργός άρχισα κι εγώ να ουρλιάζω και να δείχνω το ελικόπτερο με το δάχτυλο. Νάτος.
Ακολούθησαν άλλα τρία ελικόπτερα. Το σύνολο τέσσερα. Τέσσερα ελικόπτερα το ένα πίσω από το άλλο προσγειώθηκαν και απογειώθηκαν στο ελικοδρόμιο της Βουλής παίρνοντας μαζί τους όλα τα καθάρματα. Τη γλυτώσανε. Από εκεί και πέρα θυμάμαι μόνο τη βουή.

Εκ των υστέρων έμαθα ότι είχε ήδη καταληφθεί το Υπουργείο Οικονομικών στο Σύνταγμα και άλλα τρία Υπουργεία καθώς και τα μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια.

Η ΓΣΕΕ κήρυξε Γενική Απεργία στις 12 το μεσημέρι της Δευτέρας όταν είχαν ήδη γίνει καταλήψεις στα μεγαλύτερα εργοστάσια της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης και σε πάρα πολλές επιχειρήσεις. Το κτίριο της ΓΣΕΕ καταλήφθηκε από τα τελευταία. Κανείς δεν έδινε σημασία. Παντού επιτροπές.

Σήμερα είναι 4 Σεπτέμβρη 2021. Εχουν περάσει 10 χρόνια από εκείνη τη μαγική νύχτα.. Είμαι μηχανικός σε ένα αυτοδιαχειριζόμενο εργοστάσιο. Ακόμα έχουμε πληγές γιατί περάσαμε πολύ δύσκολα. Πολύ.
Ζούμε όμως και ζούμε για τους εαυτούς μας! Στο γραφείο μου στο σπίτι έχω μια μινιατούρα ελικόπτερο. Είναι το μόνο παιγνίδι που δεν χαρίζω στο γιο μου.

Από ένα τουίτ του @simonleone

Αντε και τετοια ωρα το Αλλο Σαββατο 

να ειναι 2.000.000 Ελληνες στην Πλατεια 

και 4 ελικοπτερα να φευγουν 

απο την Πλατεια της καρδιας μου !!!