Η επανάσταση των λούζερς

Αν κάτι μου κάνει εντύπωση αυτές τις ημέρες είναι το πόσοι πολλοί φίλοι και γνωστοί ανοίγονται με ευκολία και μου λένε: είμαι εδώ γιατί δεν είχα λεφτά να πάω διακοπές, άφησα να μου κόψουνε το ρεύμα στο εξοχικό ή ακόμη και στο σπίτι μου, έκανα ρύθμιση για το τηλέφωνο ή άφησα να μου το κόψουνε. Ανθρωποι που μόλις πριν λίγο καιρό δεν καταδεχόντουσαν ούτε γι’αστειο να ομολογήσουν την αφραγκία τους παρά μόνο με λίγο λούστρο του τύπου ε! είναι δύσκολα τα πράγματα, είμαστε ζορισμένοι, κόβουμε το ένα και το άλλο, αρχίζουν τώρα να μιλάνε ανοιχτά για στερήσεις. Διότι στέρηση είναι να μην μπορείς να πας διακοπές.

Αυτή η μετάλλαξη που είναι άκρως ενθαρρυντική αρχίζει να διαφαίνεται κάθε μέρα και πιο πολύ, αρχής γενομένης από τα πιο ευάλωτα στρώματα όπως είναι φυσικό και διαχέεται και σε στρώματα που ήταν αλλιώς μαθημένα.

Πριν πολύ λίγο καιρό όταν κάποιος δεν μπορούσε να ακολουθήσει στην έξοδα έλεγε συνήθως δεν έχω χρόνο. Τώρα ομολογεί ανοιχτά: «Δεν υπάρχουνε ούτε για το καθημερινό».

Μέχρι πρότινος, όλοι στράβωναν τα μούτρα με κάποιον που έμεινε άνεργος και έλεγαν ¨νταξ’ κι αυτός ήθελε μεγαλεία ή ας πρόσεχε στην προηγούμενη δουλειά που ήταν ή ας έκανε και λίγο το κορόΪδο. Σήμερα που δεν υπάρχει σπίτι χωρίς άνεργο και που έχουν μείνει άνεργα και από τα μεγαλύτερα αστέρια της πιάτσας για το ζήτημα αυτό πέφτει βούβα. Και λένε όλοι η κατάστασις πταίει.

Μέχρι πρότινος, όποιος έχανε το μαγαζί του ετίθετο στο υποδόριο στόχαστρο της κοινωνίας και αντιμετωπιζόταν εν σιωπή ή και ανοιχτά, κάποιες φορές, ως κακοδιαχειριστής της περιουσίας του, κακός κουμανταδόρος, ότι ανοίχτηκε, ότι τάφαγε με τις γκόμενες, στην καλύτερη, ή στα χαρτιά, στη χειρότερη. Σήμερα, που κλείνουνε μαγαζιά με ονόματα τρανταχτά, άνθρωποι που παλεύανε με τη ζωή εδώ και δεκαετίες και τα βγάζανε πέρα δεν μπορεί κανείς να δεχτεί ότι 30 χρόνια το κάνανε καλά και τα σκατώσανε στο 31. Ετσι, πάλι φταίει η κατάσταση.

Δανείστηκε ο μαλάκας υπέρογκα ποσά αλλά τα δανείστηκε με όρους αγοράς προ πενταετίας και καλείται να τα πληρώσει σήμερα με όρους σημερινούς δηλαδή με την αγορά με πίεση μεγάλη 6 και μικρή 0. Δηλαδή, flat line ____________. Και τις πταίει; η κατάσταση.

Ετσι, μέρα τη μέρα αποφασίζουμε ότι δεν είμαστε λούζερς όπως την περασμένη δεκαετία αποκαλούσαν τους γιάπηδες που έχαναν τη δουλειά τους, Λούζερς. Χαμένοι. Δηλαδή, όλα έβαιναν καλώς αλλά αυτός ήταν ο μαλάκας. Τώρα, η παλιοκατάσταση.

Αυτή η μετάλλαξη, ας θεωρηθεί ότι είναι ότι πιο σημαντικό συμβαίνει στη ζωή μας και στην κοινωνία αυτόν τον καιρό και ότι πιο ελπιδοφόρο.

Είναι η ίδια η απενοχοποίηση. Δεν φταίμε εμείς. Δεν τα κάναμε εμείς θάλασσα. Φταίει κάποιος άλλος. Η κατάσταση.

Εδώ όμως θέλει άλλο ένα βηματάκι.

Η κατάσταση έχει ονοματεπώνυμο. Λέγεται μεσοπρόθεσμο που τρέχει πάνω στ’ άλογο κι εμείς πηγαίνουμε πεζή. Λέγεται Τρόϊκα και Κυβέρνηση που εφαρμόζουν κάθε μέρα και μια κατραπακιά στη ζωή μας και στη χώρα. Λέγεται τράπεζες, υπουργεία, αστυνομία, καταστολή. Λέγεται και ΠΑΣΟΚ.

Κι εδώ είναι η μεγάλη απορία. Πώς άνθρωποι που είναι πεισμένοι ότι φταίει η κατάσταση, άνθρωποι που παλεύουν τη ζωή τους και την έχουν παλέψει σε προσωπικό επίπεδο όταν πρέπει να την παλέψουν και σε συλλογικό κάνουν πίσω;

Είναι γιατί εκεί πραγματικά ενέχονται. Δεν είναι ότι βαριούνται. Δεν είναι ότι φοβούνται. Αισθάνονται βαθύτατα ένοχοι. Ενοχοι γιατί έχουν ψηφίσει, υποστηρίξει, χειροκροτήσει, όλες αυτές τις κυβερνήσεις που να μην λέμε παρακάτω. Και τώρα πρέπει να κάνουν το μεγάλο βήμα. Από το να μουτζώνονται κρυφά το βράδυ πριν πέσουν για ύπνο σαν προσευχή πρέπει να περάσουν το κατώφλι και να βγουν στο δρόμο. Προσέξτε! όχι να αλλάξουν κόμμα. Αλλά να πηδήξουν δύο τάξεις. Να βγουν στο δρόμο.

Να γίνει η επανάσταση των λούζερς.

Η μάχη του μεσοπρόθεσμου έδειξε το όριο. Οι κινηματικές δυνάμεις, βαθύτατα αποφασισμένες αλλά πλαισιωμένες από πολύ λιγότερο κόσμο από το αναμενόμενο έδωσαν τη μάχη με το γνωστό αποτέλεσμα. ΟΙ δυνάμεις αυτές δεν επαρκούν. 

Διαφαίνονται συγκρούσεις πολύ πιο απαιτητικές σε οργάνωση, κινηματική ευφυία, φαντασία, ευελιξία αλλά κυρίως μαζικότητα.

Γιατί αν κάτι έχει γίνει βαθιά συνείδηση σε όλους, ακόμη και σ’ εκείνους που εξακολουθούν να επιμένουν ότι πρέπει να υπάρξει πρώτα εναλλακτική για να δραστηριοποιηθούν ή να κουνήσουν το δαχτυλάκι τους το μουδιασμένο (για το τελευταίο, λέγε με με το μικρό μου όνομα: Αριστερά), είναι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει κάτι χωρίς κόσμο στους δρόμους.

Τα κόμματα τέλος. Είναι μόνο πρόφαση. Πως μένω λίγο πίσω δήθεν ότι μου λύθηκε το κορδόνι για να στείλω ένα sms.

Πρόφαση, επίσης, είναι και η άποψη ότι πρώτα πρέπει να εξυγιανθούν τα συνδικάτα, να κάνουμε παρκέ και να αλλάξουμε ηγεσίες γιατί μόνο οι απεργίες θα αλλάξουν την κατάσταση μόνο οι απεργίες ρίχνουν κυβερνήσεις. Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι.

Νίκη της Σαμοθράκης
Αγνώστου καλλιτέχνη
Μουσείο του Λούβρου - Παρίσι

Εδώ τα πράγματα τρέχουν. Και τρέχουν με ταχύτητες που η υπογράφουσα, τουλάχιστον, που έχει μια σχετική γνώση της ιστορίας του κινήματος δεν έχουν τρέξει ποτέ. Όλα συμβάλλουν σ’ αυτό. Και η παγκόσμια κατάσταση και οι ρυθμοί του χρηματοπιστωτικού συστήματος και τα χρηματιστήρια και οι τηλεπικοινωνίες και τα κοινωνικά δίκτυα. Οι τρελοί ρυθμοί συνεννόησης και μετάδοσης της πληροφορίας. Στους ρυθμούς αυτούς πρέπει να προσαρμοστούμε.

Οσο περισσότερος κόσμος βγει στο δρόμο πιο γρήγορα, όσοι περισσότεροι πασοκτζήδες ή και νεοδημοκράτες, γιατί όχι, ριζοσπαστικοποιηθούνε - κάτω από την ανάγκη ή τη συνείδητοποίηση, δεν μας ενδιαφέρει - τόσο περισσότερα θα σώσουμε. Γιατί εκεί παίζεται το παιγνίδι τώρα Τι θα σώσουμε από αυτά τα καθάρματα. Και τα υπόλοιπα θα τα βρούμε. Εδώ θα είμαστε και θα τα βρούμε.

Δεν ξέρω σε ποιους απευθύνομαι. Γι’ αυτό πιθανόν και να παραπαίει ο λόγος μου. Λέω όμως αυτά που πιστεύω και τα λέω γιατί στο βάθος διακρίνω τη νίκη να μου κουνάει το χέρι, εικόνα που δεν την είχα δει ποτέ τόσο κοντά  όσα χρόνια συμμετέχω στο κίνημα και σε καμία από τις κινηματικές περιόδους που έχω μελετήσει.

Τόσο κοντά μα τόσο κοντά!