Η τέχνη του τορεαδόρ

The Hallucinogenic Toreador
Σαλβαντόρ Νταλί - Λάδι σε καμβά
Μουσείο Νταλι - Φλόριδα

Δεν επαρκούν οι γνώσεις μου να αναλύσω τις κινήσεις των τορεαδόρ στην αρένα. Κυρίως δεν επαρκούν για να ερμηνεύσω τους συμβολισμούς που για όσους έχουν ασχοληθεί και το έχουν ζήσει φαίνεται ότι διαβάζονται σαν βιβλίο. Κάθε κίνηση, κάθε λύγισμα της μέσης, κάθε κλίση του χεριού. Ο χρονισμός.

Βλέπω όμως και με τα μάτια μου και με τα μάτια της ψυχής τον ταύρο, μια ισχυρή ανίκητη φιγούρα. Ογκώδης, αρσενικός, γρήγορος, επιβλητικός, δυσκίνητος. Κι από την άλλη τον ταυρομάχο. Μικροκαμωμένος, πλουμιστός, θηλυκός, ευλύγιστος, ερωτικός. Νικητής. Πάντα νικητής! (*)

Νικητής γιατί είναι δυνατότερος; Οχι!

Νικητής γιατί έχει την αρένα μαζί του; Όχι.

Νικητής γιατί θέτει τους όρους του αγώνα.

Αυτό είναι όλο το μυστικό. Νικάει γιατί θέτει τους όρους του αγώνα. Παρασύρει, συμπαρασύρει, υποχωρεί, επιτίθεται, απομακρύνεται, πλησιάζει τη στιγμή που αυτός θα αποφασίσει. Κι όλα αυτά ενώ ο ταύρος μαίνεται! 

Αυτό δηλαδή που δεν μάθαμε εμείς να κάνουμε ποτέ: Να θέτουμε τους όρους του αγώνα. Τρομάζουμε από τον βαρύ, επιβλητικό ταύρο και στεκόμαστε παγωμένοι μπροστά στην αναπνοή του που καπνίζει. Αντε το πολύ πολύ να του κουνήσουμε και λίγο το κόκκινο πανί με καμιά πορεία και μετά να φύγουμε τρέχοντας μόλις ξύσει την οπλή του κάτω.

Αν όμως τους κανόνες τους θέταμε εμείς, η ίδια του η φόρα θα μπορούσε να τον σκοτώσει. Φτάνει να λυγίσουμε το κορμί με την τέχνη του τορεαδόρ και να τον αφήσουμε να περάσει. Φτάνει να χορέψουμε γύρω του ερωτικά σαν τους ταυροκαθάπτες της Κνωσού.

Σκίτσο του Ανασκαφέα της Κνωσού Αρθρουρ Εβανς
Για περισσότερα δείτε εδώ 

Καιρό ήθελα να γράψω κάτι για το φρεσκάρισμα που πρέπει να κάνουμε στον τρόπο που αντιστεκόμαστε, στον τρόπο που δρούμε, στον τρόπο που επιτιθέμεθα.

Σήμερα, λοιπόν, αντιμετωπίζοντας έναν αληθινό τορεαδόρ σε έναν καυγά,  μου ήρθε η έμπνευση και μάλιστα στιγμιαία.

Οι όροι με τους οποίους δρούμε είναι σαν να πλησιάζουμε εκατό άτομα τον ταύρο και να τον βαράμε με μπουνιές στο κεφάλι. Αμ δε! Θέλει να αλλάξουμε ή μάλλον να αποχτήσουμε τέχνη. Γιατί ψυχή είχαμε πάντα, τέχνη δεν έχουμε. Οι τακτικές μας είναι οι ίδιες από γεννέσεως κινήματος.

Πως; θα μου πείτε.

Μετρώντας τις δυνάμεις μας. Αντιμετωπίζοντάς τις σαν ότι πιο πολύτιμο έχουμε κι όχι σπαταλώντας τις με το χειρότερο τρόπο από εδώ κι από κει σε λιτανείες και σε κατά μέτωπον συγκρούσεις χωρίς καμία ελπίδα. Μόνο για την τιμή και για την ιστορία. Μόνο για το ότι έτσι μάθαμε,

Παρενοχλώντας τον ταύρο εκεί που θα τον νοιάξει κι εκεί που μας συμφέρει εμάς.

Μια γενική απεργία που θα μας βγάλει την ψυχή για να προκηρυχτεί και θα έχει επιτυχία 50 και 60% και πάρα πολύς κόσμος θα ματώσει για να πάρει μέρος ή για να την περιφρουρήσει δεν θα φέρει κανένα αποτέλεσμα.

Ενώ θα έφθανε ένας καλοεκπαιδευμένος ταυρομάχος που θα έκανε μια στοχευμένη απεργία στις τράπεζες, ας πούμε, ή σε έναν άλλο τομέα νευραλγικό. Που θα έφτανε το 100 % και θα είχε την δεδηλωμένη και κυρίως την οργανωμένη συμπαράσταση όλου του κινήματος. Με απεργιακό ταμείο που το στηρίζει όλο το κίνημα, με εκδηλώσεις συμπαράστασης και περικυκλώσεις σε σημεία που έχουν σημασία και νόημα. Στο σβέρκο του ταύρου.

Μια πορεία 10.000 ατόμων Μουσείο – Βουλή όπως είναι σήμερα τα πράγματα δεν είναι τίποτε άλλο από καλλιστεία πανώ.

Μια περικύκλωση όμως μιας επιχείρησης που πάει για πούλημα ή φούντο με 10.000 άτομα αποφασισμένα να μην φύγουν χωρίς να αποσπάσουν αυτό που θέλουν θα ήταν είδηση για όλη την Ευρώπη.

Μια ταυτόχρονη ειρηνική κατάληψη εκατό δημοσίων χώρων,  ας είναι και ήσσονος σημασίας, σε όλη τη χώρα, συμβολικά ή ουσιαστικά, ότι αντέχουμε, θα ήταν πολύ πιο δύσκολα αντιμετωπίσιμη από μια συγκέντρωση 100.000 ατόμων ενώ θα απαιτούσε 10.000 άτομα.

Σκεφτείτε ξανά το χορό του ταυροκαθάπτη. Πόσο μαγικά στροβιλίζεται η ομάδα γύρω από τον ταύρο χωρίς να τον αγγίζει.(**).  Πότε αποφασίζει ο προεξάρχων να πηδήξει στην πλάτη του και τι κάνουν οι υπόλοιποι για να τον στηρίξουν. Φέρτε αυτήν την εικόνα στο νού σας και θα καταλάβετε αμέσως τι εννοώ. Που να πρωτοκοιτάξει ο φουκαράς ο ταύρος;

Ερχονται καιροί απαιτητικοί! Ερχεται η ώρα της ενηλικίωσής μας. Η ώρα που πρέπει να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Και θα είμαστε πολλοί. Πιο πολλοί από ποτέ. Γιατί τώρα δεν θα μιλάει μόνο η ιδεολογία, θα μιλάει πάνω απ’ όλα η ΑΝΑΓΚΗ. Κι η ανάγκη σπρώχνει την ιστορία.

Ας μην δούμε το πολύ κι αρχίσουμε να το σπαταλάμε.

Ας κοινωνήσουμε από το νάμα του αγίου Συντάγματος.

Του Συντάγματος της άμεσης δημοκρατίας, της σύμπνοιας, της αλληλεγγύης, της προνοητικότητας, της μαχητικότητας. Του Συντάγματος των μεγαλύτερων μαχών που έδωσε το κίνημα εδώ και χρόνια. Του Συντάγματος ολωνών μας. Του Συντάγματος της ψυχής μας. Και τις δυνάμεις που θα συρρεύσουν στο Σύνταγμα ξανά ή σε ένα άλλο Σύνταγμα πιο μαγικό, πιο δημιουργικό που θα ξεπηδήσει ας τις σεβαστούμε.

Κι ας βάλουμε καλά στο μυαλό μας ένα πράγμα. Αυτό που ο τορεαντόρ έχει στο μυαλό του καρφωμένο από την ώρα που χαιρετάει την καλή του μόλις μπει στην αρένα μέχρι την ώρα της μεγάλης Νίκης. Ο ταύρος είναι που φοβάται! Ο ταύρος.

Ταυροκαθάψια
Τοιχογραφία Κνωσού

______________
(*) Πάντα νικητής; " Όταν καμιά φορά τύχαινε ο ταυρος να σκοτώσει το ταυρομάχο, ο θάνατος του σκόρπιζε πάνδημη θλίψη..." Εξ ου και το ποιήμα του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα "Θρήνος για τον Ιγνάθιο Σάντσες Μεχίας"
Κι ακόμη ο αστικός μύθος για τον Antonio Vargas Heredia που οι εδώ μάγκες για να του δείξουν το σεβασμό τους εξελλήνισαν το όνομά του σε "Ο Αντώνης ο Βαρκάρης ο Σερέτης"
(**) Για τα ταυροκαθάψια μια πολύ ενδιαφέρουσα δημοσίευση εδώ