Ραντεβού στα τυφλά!

Ραντεβού στα τυφλά

ή 

η ώρα της ενηλικίωσής μας

Παραμονή Συντάγματος Αγίου συνεδριάζαμε άτυπα μια φωτισμένη, κατά τη γνώμη μου, ομάδα και η όλη συνεδρίαση θύμιζε το τεύχος της Αυγής που κατάσχεσε η Χούντα στις 21 Απρίλη με πρωτοσέλιδο «Γιατί δεν θα γίνει Χούντα». Ψέλιζα εγώ ότι κάτι διαφαίνεται στα κοινωνικά δίκτυα και πέφτανε να με φάνε ζωντανή γιατί την επανάσταση δεν την κάνουν οι μπλιμπλικατζίδες βέβαια με τα τουίτερς και τα φέισμπουκς. Την επανάσταση την κάνουν τα συνδικάτα, οι οργανώσεις, τα κόμματα ΠΟΥ ΘΑ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ αφού πρώτα μας έχει γαμηθεί το πάτερο.
Ανήμερα Σύνταγμα και 25 Μάη γωνία βρεθήκαμε όλοι εξ ημών, φυσικά, κάτω από ένα πανό που έλεγε Estamos despiertos! τι ώρα είναι; Είναι ώρα να φύγουνε.
Και μετά ήρθε η Συνέλευση. Και με έναν τρόπο μαγικό, μαγικό όμως, όλοι αναγνωρίσαμε τη Συνέλευση. (Ολοι πλην του ΚΚΕ, εννοείται, γιατί ο Αρης άμα ζούσε από τον Περισσό θα ξεκινούσε τις φαλτσετιές). Άλλος αμέσως κι άλλος με καθυστέρηση αναγνώρισαν τη Συνέλευση που 50 κεκαυμένοι κατάφεραν να οργανώσουν και να ξεδιψάσουν τη δίψα χιλιάδων αγωνιστών, χιλιάδων ανθρώπων για συμμετοχή.
Ξαφνικά από το πουθενά, από το πουθενά όμως, χωρίς διαβουλεύσεις ανά δύο ή ανά τρεις και να δούμε ποιος άλλος θα είναι και τι λέει ο Κύρκος γι’ αυτό βρεθήκαμε με αυτό που δεν ονειρευόμασταν ούτε στα πιο κρυφά μας όνειρα, ούτε στις πιο αχαλίνωτες φαντασιώσεις μας: με ένα ενιαίο κέντρο συντονισμού της δράσης μας. Με ένα πολιτικό κέντρο του Αγώνα. Το Σύνταγμα. Με μια συνέλευση συνεπικουρούμενη από ισχυρές ομάδες δράσης και 10δες χιλιάδες διαδηλωτές.

Δεν ακούω το πάνω και το κάτω. Εγώ ήμουνα και στα δύο. Είμαι και τα δύο. Γιατί αυτά τα δύο είναι ένα. Γιατί χωρίς τους χιλιάδες διαδηλωτές διαφόρων ιδεολογιών δεν θα γινόταν τίποτε και χωρίς την ύπαρξη της Λαϊκής Συνέλευσης το κύρος της οποίας έγινε αδιαμφισβήτητο για πρώτη φορά μετά το ΕΑΜ δεν θα υπήρχε πολιτική υπόσταση αυτού του κινήματος. Προσοχές χτυπάγανε καθηγηταράδες και κόμματα. Δεν ξανάγινε!

Τί ήταν αυτό που έδωσε το κύρος στη συνέλευση. Η παρουσία δυνάμεων του οργανωμένου κινήματος; Και βέβαια ναι. Οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες; Και βέβαια ναι. Η ζωντάνια των ομάδων; Και βέβαια ναι. Αλλά πάνω απ’ όλα η παρουσία αυτού του συγκλονιστικού πλήθους. Που η υπογράφουσα που με μια ερασιτεχνική ντουντούκα για πλάκα περνάει σύνθημα δεν μπόρεσε να περάσει ένα σύνθημα τις πρώτες μέρες. Με τα χέρια και το σαγόνι κρεμασμένα στρατηγοί και υποστράτηγοι του κινήματος ακούγαμε συνθήματα όπως γαμώ γαμώ και το ευρώ, γαμώ και την ΕΕ και δεν μπορούσαμε να περάσουμε ούτε τα ελικόπτερα.
Μπήκανε κι οι αριστεροί στο κόλπο, μπήκανε κι οι αναρχικοί (μη μιλησει κανείς σας! Σας παρακολουθούσα συστηματικά σε όλους τους διαδικτυακούς διαλόγους. Τίγκα στην επιφύλαξη!).
Εκείνο το ραντεβού πέτυχε γιατί το διψούσε ο κόσμος! Ο πολύς! Κι όχι γιατί κατέβηκε γραμμή! Κανένας σχήμα δεν είχε δώσει γραμμή από την προηγούμενη. Ολοι αυθημερόν ή την άλλη μέρα. Όταν είδαν ότι η γκόμενα είναι ωραία!
Που χάλασε το πράγμα; Κατά τη γνώμη μου δεν ήταν η μάχη για το μεσοπρόθεσμο που χάσαμε. Ηταν η μέρα που 500.000 άνθρωποι δεν μπορέσαμε να μπούμε στη Βουλή και να τα κάνουμε γης μαδιάμ. Γης μαδιάμ όπως μας κάνουνε και τις ζωές. Εκεί απογοητεύτηκε ο πολύς ο κόσμος. Και είπε αφού δεν μπορούμε ούτε τόσοι πολλοί άντε γεια. Κάτσε και φάε την ψήφο εμπιστοσύνης κι ο Βενιζέλος μπορεί να τους τα πει καλύτερα. Τότε έγινε η ζημιά.
Ραντεβού στα τυφλά δίνουμε και τώρα. Στις 3 Σεπτέμβρη! Πλην μιας ανακοίνωσης της ομάδας Αμεσης Δημοκρατίας του Συντάγματος που μιλάει για την έναρξη της Συνταγματικής Συνέλευσης, τίποτε άλλο δεν συνεπικουρεί για μια μεγάλη φθινοπωρινή εναρκτήρια του κινήματος. Κανείς δεν τολμάει να βγάλει μια ανακοίνωση.
Τι θα γίνει στις 3 Σεπτέμβρη; Κανείς δεν ξέρει! Θα πάμε όλοι σε ένα ραντεβού στα τυφλά. Δεν ξέρουμε ποιον θα βρούμε. Θα έχει ματ; Δεν θάχει; Θα είναι οι οργανώσεις; Πανό; Άλλο υπαρξιακό ερώτημα αυτό. Πανό; Και τι θα λένε. Δεν ξέρουμε ποιον θα βρούμε. Δεν ξέρουμε τι θα φοράει. Πως είναι η μούρη του. Κι όμως θα πάμε. Και θα πάμε όλοι. Και θα βάλουμε και τα καλά μας. Χτένισμα, ριοπάν, ίσιο παπούτσι, φουλάρι απαραίτητο αξεσουάρ για όσους δεν έχουν μάσκα. Βάλε νάχουμε. Εμεις θα πάμε!
Κι όποιον βρούμε. Αμα είναι πολλοί μια χαρά μας βγήκε. Αμα είμαστε εμείς κι εμείς; Θα φάμε τη χυλόπιττα. Πρώτη φορά θάναι; Μάλλον όμως δεν θάμαστε εμείς κι εμείς!
Γιατί τώρα ήρθε η ώρα της ενηλικίωσής μας. Δεν γίνεται να περιμένουμε τα κόμματα να βγάλουν ανακοινώσεις. Τώρα είναι η δικιά μας ώρα.
Δεν θα ρωτήσουμε ποιος κάνει το κάλεσμα. Το κάνει η ψυχή μας. Το κάνουνε οι ζωές μας που τις γαμάνε κάθε μέρα αυτά τα καθάρματα.
Βγήκε ο Βενιζέλος σήμερα και είπε ότι θα χτίζουμε στην άμμο μέχρι να γίνει πέτρα. Τις λες ρε κουραφεξαλάτε που δεν έχεις δουλέψει μια ώρα στη ζωή σου; Χοιρομούρη (όταν με πιάνει με πιάνει όμως) και το χειρότερο: Πάτησε ο ελεεινός διεφθαρμένος εξουσιομανής στα πατήματα ενός από τους μεγαλύτερους πνευματικούς ανθρώπους του αιώνα. Του Μπόρχες. Δηλαδή μας δουλεύουνε ψιλό γαζί. Μας λένε σας έχουμε χεσμένους. Είσαστε μαλάκες! Τι είπες ρε Ρούλη; Εγώ θα χτίζω στην άμμο για να τρως εσύ και οι λάτσηδες. Δεν χτίζω τίποτε. Θα γκρεμίζω. Θα γκρεμίζω μέχρι να μη μείνει τίποτε που να σε θυμίζει. Τίποτε όμως!
Τρέχεις μου λένε. Τρέχεις! Τα θες όλα γρήγορα.
Για τέσσερις λόγους ξεκίνησα να το γράφω αυτό σήμερα.
Για ένα ματάκι που μούκλεισε ο VagStefanou: 3/9 ;) ή που νόμιζα ότι μου τo ‘κλεισε. Για την κολλητή που λέει ότι τρέχεις κι ότι αφήνεις πίσω σου σου χτυπάει την πλάτη. Για τον αγαπημένο σύντροφο και συναγωνιστή Γ.Κ. που μου κριτίκαρε τα κείμενα λέγοντας, συμφωνώ επί της ουσίας αλλά έχω κάποιες ενστάσεις για τη βιασύνη σου να τρέξουν τα πράγματα πιο γρήγορα. Και, τέλος, για τον αγαπητότατο όλων που μου λέει άσε το χρόνο! Κάνεις σαν να είναι να πεθάνεις.!
Όχι ρε δεν αφήνω το χρόνο. Οι μικρασσιάτες λένε. Γλέντα σα να είναι να πεθάνεις αύριο και χτίζε σαν να είναι να ζήσεις 10 γεννιές! Εγώ θα το γλεντήσω. Θα τρέξω! Τη ζωή μου μια φορά μου τη χάρισε το σύμπαν. Θα βάλω τα ίσια παπούτσια και θα τρέξω. Να ζήσω. Να πάρω κάθε σταγόνα. Καμία μέρα παραπάνω σ’ αυτά τα καθάρματα δεν αφήνω. Καμία στιγμή της ζωής μου δεν θα τους χαρίσω. Κάθε μέρα που περνάει μου ροκανίζουνε κι ένα κομμάτι από αυτό που είμαι εγώ. Από αυτό που έφτιαχνα όλη μου τη ζωή. Από την αρχοντιά μου με ρίχνουνε στην πιο σκληρή μιζέρια. Στη ζήτα. Με κάνουνε από άνθρωπο έρμαιο. Δεν θα περιμένω να βγάλουνε πόρισμα οι κεντρικές επιτροπές και τα σχήματα. Δεν θα περιμένω τον καθέναν που πρώτα θέλει να λύσει τα προβλήματά του για να γίνει ένα με μένα ενώ είναι ένα με μένα μαζί με τα προβλήματά του. Δεν θα περιμένω να ασταρώσουνε τα συνδικάτα. Δεν θα περιμένω να λυθούν όλες οι γενικεύσεις από καταβολής κινήματος για να δω άσπρη μέρα.

Θα πάω στο Σύνταγμα 3 Σεπτέμβρη κι όστις θέλει πίσω μου ελθείν. Κι ότι ήθελε προκύψει. Δεν πατάω φρένο!