Ο δικός μου Αύγουστος

Μια από τις σπάνιες φορές στην Αθήνα Αύγουστο και Δεκαπενταύγουστο.
Ανοίγει το μάτι όταν βλέπεις τη θάλασσα έλεγα.
Ο Δεκαπενταύγουστος των νησιών έλεγα. Να μην τον ζήσω;
Η Θάλασσα έλεγα. Να μην την πιω; Λαδένια στις Κυκλάδες όταν άφηναν τα μελτέμια, φουρτουνιασμένη στο Κρητικό, απέραντη στο Λυβικό.
Τα πελάγη. Το αρχιπέλαγος. Το καράβι που σε πάει.
Εφέτος είπα όχι.  Φύγετε εσείς.  Εγώ θα μείνω.. Θα μείνω εδώ.
Εδώ και κάθε μέρα εδώ.
Μια σειρά πράγματα τακτοποιημένα και μια σειρά σε αναμονή. Γυρίζω το κλειδί και στο σπίτι κανείς..
Παραθερίζω στο γραφείο και στη βεράντα μου το πρωϊ, στο σπίτι της κολητής βεγγέρα.
Το Σύνταγμα νωπό  Ακούω τα συνθήματα στ' αυτιά μου, το δακρυγονίδι στον ύπνο μου.
Ο Σεπτέμβρης κοντά.  Θα γίνει.  Θα γίνει είμαι σίγουρη.

Μόνη μου.. Αναπολώ. Σχεδιάζω. Ονειρεύομαι. Σκέφτομαι ότι όλα είναι δυνατά.

Ολα είναι δυνατά άμα το θέλεις.

Ακόμη και 200 μέτρα κάτω από την Ακρόπολη να έλθουν να σε βρουν δυο δελφίνια.