Αίθρα: Τα όπλα μου παρουσιάζω

"Στον αρχηγό του Ελληνικού ΛαΪκού Απελκευθερωτικού Στρατού τα όπλα παρουσιάσατε!"

Μ’ αυτά τα λόγια ο καπετάν Νικηφόρος υποδέχτηκε τον Αρη στην απελευθερωμένη από τον λαϊκό στρατό ιδιαίτερη του πατρίδα.

Ολες οι παραδόσεις γραπτές και προφορικές αναφέρουν ότι ο αρχηγός εκείνη την ώρα δάκρυσε.(*)

Τα όπλα λοιπόν παρουσιάστε. Τα όπλα. Τα όπλα αυτά με τα οποία νικήσατε στη μάχη της σοδειάς στον κάμπο, ελευθερώσατε την Καλλιθέα, την Καισαριανή. Τα κλεμμένα από τον εχθρό ντουφέκια. Αυτά παρουσιάστε στον εμπνευστή, στον στρατηλάτη, στον οραματιστή.

Σ’ αυτόν που ξεκίνησε μ΄ένα ψέμμα, μια σημαία κι 6-7 συντρόφους. Και ηγήθηκε ενός μεγάλου έπους,.

Αν εκτιμώ κάτι στον Αρη, αν με έλκει κάτι στην προσωπικότητά του, είναι αυτή η εμμονή στο όραμα. Εκεί που οι άλλοι έβλεπαν μιζέριες και ψείρες., δυσκολίες, το ανέφικτο αυτός είδε το εφικτό. Είδε ότι το πρόβλημα έχει λύση. Κι αφού έχει λύση θα το λύσουμε.

Ξέρω το θέλετε να με βάλετε στον πειρασμό να πιάσω τα χιλιοειπωμένα περί ήττας, περί προδοσιών, περί λαθών,. Σήμερα όμως δεν θα σας κάνω το χατήρι. Από αύριο εδώ στη διάθεσή σας. Σήμερα θα μείνω στο κομμάτι εκείνο της ιστορίας που γράφτηκε στις πέτρες στα βουνά, στους ρημαγμένους τοίχους των σπιτιών της Αθήνας, στις καρδιές του κόσμου που μέσα από αυτό το όραμα ξαναβρήκε πριν απ’ όλα την αξιοπρέπειά του. Την ανθρώπινή του υπόσταση. Τον καλύτερο εαυτό του.

Τουμπανιασμένος ο κόσμος από την πείνα πέθαινε στους δρόμους, εξαθλίωση παντού. Ελπίδα καμιά. Και μέσα σ’ αυτήν την απελπισία ακούστηκε μια νύχτα μια φωνή. Σας μιλάει το ΕΑΜ! Με πράσινη λαδομπογιά έξω από το Πανεπιστήμιο θέλει η οικογενειακή μου παράδοση να γράφτηκε το πρώτο σύνθημα. ΕΑΜ. Πριν 70 χρόνια. Θα κρατάτε στην τσέπη σας δυο – τρεις σταφίδες να δίνετε στους ετοιμοθάνατους, να μην πεθαίνουν σαν τα σκυλιά στο δρόμο. Να τους κρατάτε το χέρι. Αυτή μια από τις πρώτες οδηγίες. Η ανθρωπιά! Η αλληλεγγύη! Η αξιοπρέπεια! Κι αυτά πήρανε φωτιά και γίνανε πολιτική και κίνημα μέχρι που – κι αυτό είναι αδιαμφισβήτητο – η «γραμμή» έφτασε να είναι : «Αν κινδυνεύσετε, χτυπήστε όποια πόρτα νάνα»ι. Ρωτάω τους δικούς μου στα οικογενειακά τραπέζια κάθε φορά: Για πέστε μου τη γραμμή. Κι η απάντηση είναι πάντα η ίδια. Οποια πόρτα νάναι. Και με την ίδια αγαλλίαση ακούω κάθε φορά την απάντηση: Οποια πόρτα νάναι!

Ασημένιος Στατήρ Ολυμπία 5ος-4ος αιώνας π.Χ.
Απεικονίζει τη Φτερωτή Νίκη

Κι άλλη μια ιστορία που τους βάζω και μου λένε και μου ξαναλένε είναι η νικηφόρα διαδήλωση ενάντια στην πολιτική επιστράτευση μέσα στην Κατοχή. Όταν οι Γερμανοί αποφάσισαν να επιστρατεύσουν κόσμο για τα εργοστάσια στη Γερμανία.

Πως μαζεύτηκε χιλιάδες κόσμου στο κέντρο, πως είχανε γίνει οι συνεννοήσεις, πως κυνηγιόντουσαν με τα τανκς, πως μπήκανε στο Υπουργείο Εργασίας και τα κάνανε ρημαδιό (άλλη λέξη θέλω να πω αλλά τέσπα),πως πετάγανε τα χαρτιά και τις καταστάσεις στο δρόμο από τα παράθυρα κι από κάτω γινότανε πάρτυ. Και λόγω αυτού του πάρτι κανένας δεν πήγε στη Γερμανία στα εργοστάσια. Νίκη! Μια μεγάλη νίκη μέσα στις πιο δύσκολες συνθήκες. Στις δυσκολότερες που έχει δει η Ευρώπη.

Μέσα απ’ αυτήν την ανθρωπιά, την αποφασιστικότητα, την ελπίδα το κίνημα αυτό πέρασε και στην ανώτερή του φάση. Σήκωσαν οι άνθρωποι τα όπλα.

Εκεί που δεν υπήρχε παρά μόνο απελπισία έγινε στρατός. Και στρατός τακτικός, με στολές, με φύλλα πορείας, με σχολές αξιωματικών, και, κυρίως, με επιμελητεία. Την επιμελητεία όλου του κόσμου. Του όποια πόρτα νάναι. Και με νίκες.

Το ΕΑΜ μας έσωσε απ’ την πείνα. Αυτό έχει μείνει.

Μας έσωσε από την πείνα γιατί κάποιοι οραματιστές σαν τον Αρη και σαν άλλους είδανε λίγο πιο μακριά. Είδανε ότι το πρώτο που πρέπει να πολεμήσεις είναι η ηττοπάθεια, η ίδια σου η απελπισία. Πρέπει να δεις το φως σε μια τόση δα τρυπουλίτσα στην άκρη του τούνελ κι αν δεν τη βλέπεις να τη φανταστείς. Και σιγά σιγά με τη φαντασία σου, άμα τη σκέφτεσαι δυνατά πολύ δυνατά από την ψυχή σου θα πάρει υλική υπόσταση. Και θα γίνει τρύπα πραγματική που θα δείχνει το φως και θα σου δείχνει το δρόμο. Προς τα πού πρέπει να πας. Και θα σου δείχνει και τα χέρια των διπλανών σου για να τα κρατάς, Και θα σου φωτίζει και τα μάτια τους που θα σε κοιτάνε με πίστη.

Γι αυτό λέω μήπως κι εμείς από εκεί πρέπει να ξεκινήσουμε. Να νικήσουμε μέσα μας την ηττοπάθεια και να φανταστούμε τον κόσμο όπως τον θέλουμε εμείς. Ας είναι διαφορετικός του καθενός μας. Σίγουρα θα είναι καλύτερος απ’ αυτό το χάλι. Απ’ αυτό το βόθρο που μας έχουνε χώσει. Που ρίχνουνε την ανθρωπιά μας μέσα στα σκατά. Να σηκώσουμε το κεφάλι και να πούμε. Όχι ρε! Εγώ είμαι άνθρωπος, πρωτ’ απ’ όλα. Αξιοπρεπής! Δυνατός! Ατρόμητος! Γιατί πάνω κι απ’ το φόβο μου βάζω το όραμά μου. Τότε θ’ αρχίσουν να μας τρέμουν πραγματικά. Και τώρα μας φοβούνται γι’ αυτό μας διώχνουν απ’ τις πλατείες Εμείς δεν το έχουμε καταλάβει! Μόλις το καταλάβουμε ότι τρέμουνε μπροστά μας! Ου ου! Δικά μας όλα! Και το μέλλον μας και οι ζωές μας!

Στον αρχηγό του Ελληνικού ΛαΪκού Απελευθερωτικού Στρατού τα όπλα μου παρουσιάζω. Την ταπεινή μου πένα! Την ψυχή μου! Την παρουσία μου στους δρόμους και στις πλατείες. Την πίστη μου στη Νικη. Τα παρουσιάζω όχι στον στρατηλάτη αλλά στον μεγάλο οραματιστή.

Με τη Νϊκη!
____________
Λόρδος Μπάϋρον ή Ιερός Λόχος ήταν το ένοπλο τμήμα της ΕΠΟΝ σπουδάζουσας