ΣουρπράΪζ πάρτι

Αϊντε διαβάστε κι αυτό να ξεκινάμε σιγά σιγά για κάτω.

Σύνταγμα!

Θέλουμε δεν θέλουμε θα πάμε. Μακάρι νάχει κόσμο αλλά μπορεί και να μην έχει.

Νάτανε λέει η τελευταία τους μέρα σήμερα! Να τους οξωπετάγαμε μια και καλή να ησυχάζαμε όπως πετάς ένα δόντι που σε πονάει. Να τους πετάγαμε έξω και την πληγή θα την κοιτάγαμε μετά. Θα κάναμε γαργάρες με αλατόνερο και θα φτιάχναμε τις δουλειές μας όπως ξέρουμε εμείς. Νοικοκυρεμένα. Στη θέση τους. Για όλους μας. Και φράγκα θα βρίσκαμε και το τι θα γίνει θα το βρίσκαμε μεταξύ μας. Ετσι κι αλλιώς! Εδώ είμαστε. Εμείς είμαστε δεν θα χανόμασταν.

Αχ! Και νάτανε αυτή η μέρα η σημερινή λέει που θα τους παίρναμε φαλάγγι. Που δεν θα βρίσκανε την πόρτα να φύγουνε.  Και με κλωτσές και μούτζες να τους δείχναμε εμείς το δρόμο.  Εκεί. Από κει.  Όπως δείχνει ο Κολοκοτρώνης. Να σηκώναμε το χέρι και να τους δείχναμε την πόρτα. Νάταν αυτό να γινόταν σήμερα.

Κι αν γίνει; ρωτάω εγώ. Κι αν γίνει σήμερα; Γιατί και τη μέρα της Νίκης το πρωί πάλι θα αμφιβάλουμε. Κάποιοι τουλάχιστον θα αμφιβάλουν. Θα αμφιβάλουν και μετά!

Ελεύθερο θα είναι το Σύνταγμα με μια μεγάλη παιδική χαρά στη μια του γωνία που θα έχει μια ταμπέλα που θα λέει «Αντί μνημείου για τη μάχη της 28-29 Ιουνίου 2011 που έδωσε ο κόσμος της Αθήνας ενάντια στο Μεσοπρόθεσμο.  των Λακεδαιμονίων του ΠΑΜΕ απουσιαζόντων. Κι αυτή ήταν η αρχή της νικηφόρας πορείας»  Αμέ!  όλα αυτά θα λέει η ταμπέλα.  Κι αυτοί που αμφιβάλλουν τώρα και τότε που θα βλέπουν την ταμπέλα θα αμφιβάλουν.

Σαράκι, παιδί μου, σαράκι αυτή η αμφιβολία.

Τους ξέρω όμως αυτούς! Έναν έναν.

Ο ένας γρινιάζει για την ποιότητα της συνέλευσης.  Ρε, που είχατε δει συνέλευση να παίρνουν μέρος χιλιάδες άτομα και να υπάρχει και σέβας; Που είχατε δει συνέλευση να παίρνουν μέρος οι αριστερές παρατάξεις και να μην γίνεται το «γρόνθος έναντι λακτίσματος».
Η άλλη γρινιάζει για τις αποφάσεις της συνέλευσης. Που είδες μαρή ξανά πολιτικό κείμενο τέτοιας ωριμότητας! Που να μην μιλάει τη γλώσσα την ξύλινη του θείου του Ζαχαριάδη. Ούτε κάν του ίδιου του Ζαχαριάδη. Του θείου του.  Που είδες κείμενο πολιτικό με μέσα ποιητές; Που είδες κείμενο που να εγκαλεί τους μπάτσους, τους τροϊκάνους, τους επιχειρηματίες; Ολο γενικότητες ξέραμε. Κάτι περί συστήματος, κάτι τέτοια. Ο καπιταλισμός πιπίλα κι εμπρός γιατί δεν ξέρουμε που πάμε.

Ο άλλος πάλι γρινιάζει για το σχέδιο του μεσοπρόθεσμου. Δεν ήταν λέει καλό γι’ αυτό χάσαμε.  Και πότε ρε ρεμπεσκέ είχε ξανά το κίνημα σχέδιο; Που πήγαινε η μισή πορεία των 3000 από το ένα μέρος και κουτουλούσε με την άλλη μισή των 1500 στις γωνίες σαν τους γενναίους του Μπράνκαλεόνε. 

Είχαμε σχέδιο! Μπορεί να μην ήταν αυτό που έπρεπε. Μπορεί να ήταν αδύναμο, ανεδαφικό. Αλλά για πρώτη φορά από τον Αρη και μετά υπήρχε σχέδιο. Κι όποιος έχει άλλη άποψη ας μου την πει γιατί με ενδιαφέρει ιστορικώς.
Ετερος πάλι γρινιαζοκοπάει γιατί βγάζαμε αποφάσεις ανεδαφικές και αληλλοσυγκρουόμενες (σε είδα, διάβαζα τα τουίτς σου προσεκτικά μην κοιτάς που δεν μίλαγα). Ε και; Και στην Αρχαία Αθήνα ακόμη τα νομοθετικά κείμενα ξεκινούσαν με το μαγικό «Εδοξε τη Βουλή και τω Δήμω» Δηλαδή, νομίζουμε. Νομίζουμε ότι τώρα είναι έτσι κι αύριο αλλιώς και ξανά αύριο έδοξε τη συνελεύση και τη γκλαβα μας άλλο. Λες και ήμασταν διακόσια χρόνια εξουσία και ξέρουμε. Ετσι θα πάμε! Στρατίζοντας.  Θα πάμε όμως. Θα στρατίσουμε, θα περπατήσουμε και μετά θα τρέξουμε.  Και κάθε μέρα θα είμαστε πιο προσεκτικοί και πιο ώριμοι. Και άρα πιο ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΙ.

Ο πιο μιρμίρης πιάνει την πάνω πλατεία. Η πάνω πλατεία λέει έφταιγε που είχε διάφορους. (Εδώ ξεκαθαρίζω με σαφήνεια ότι εξαιρώ τους φασίστες).  Και τι περιμένεις ρεεε! Να τους διώξεις μόνος σου μόνο μ’ αυτούς που συμφωνείς. Για να διασφαλίσεις την ιδεολογική καθαρότητα της νέας κυβέρνησης! Εδώ θέλει κόσμο δεν είναι παίξε γέλασε. Δεν είναι Εξάρχεια να απωθήσουμε μια διμοιρία και να πούμε εντάξει. Εδώ είναι κράτος όλόκληρο, κυβέρνηση που πρέπει να πέσει, υπουργεία, κανάλια που πρέπει να τα πάρουμε στα χέρια, επιχειρήσεις, εργοστάσια. Πως; Με τι; Με το παρεάκι; Εδώ θέλει πανστρατιά. Λαϊκη σαρωτική ενότητα. Αυτή είναι η δουλειά που έχουμε να κάνουμε τώρα όλοι οι συνταγματικοί. Ανεξαρτήτως ιδεολογικής προέλευσης, παράταξης, μονομανίας που έχουμε στο κεφάλι ( με πρώτη εμένα). Να διασφαλίσουμε την μαζικότητα και την ενότητα σ’ αυτή τη φάση. 
Και τη μαζικότητα μπορούμε να την πετύχουμε πηγαίνοντας στο Σύνταγμα. Πρώτη προϋπόθεση είναι να πάμε εμείς. Εμείς οι ίδιοι! Για να μας δει κι ο άλλος. Ο άπιστος. Και να πει να είναι πολλοί ρε. Θα πάω κι εγώ. Απλά πράγματα.  Το πιο σημαντικό καθήκον είναι αυτό τώρα. Να πάμε Σύνταγμα κι ας είμαστε λίγοι. Αύριο θα είμαστε πολλοί. Και τη μέρα της Νϊκης όλοι. Κι επειδή δεν ξέρουμε ποια θα είναι αυτή η μέρα καλό είναι να είμαστε εκεί σε κάθε κάλεσμα για να μην την πάθουμε όπως με τα σουρπράΪζ πάρτυ. Να το κάνουμε  στην κυβέρνηση το σουρπράιζ πάρτι. Γι αυτά τα καθάρματα. Να τους έρθει ο ουρανός σφοντύλι όπως τους αξίζει. Κι επειδή στα πάρτι, ιδίως στα παιδικά, συνηθίζονται τα δώρα  εμείς θα τους έχουμε από  ένα ελικοπτεράκι!

Γι’ αυτό σας λέω πάμε!

Θάχει και πλάκα!