Η ασθένεια των κόκκων του σταριού

«Αλλά δουλεύω 14 ώρες κάθε μέρα σε παραγωγή! 

Δεν κάνω βόλτα σε μαθήματα! 

Οχι για να λέμε και τα πράγματα όπως είναι.»

Εγινα αποδέκτης αυτού του μηνύματός σου  και φυσικά δεν έμεινα κάγκελο γιατί το έχω ακούσει χιλιάδες φορές σε χιλιάδες διαφορετικές εκδόσεις!
Σου απαντάω, λοιπόν. δημόσια γιατί δεν είναι θέμα δικό μου και δικό σου αλλά της κοινωνίας ολόκληρης.

Ωρα, λοιπόν, να λέμε και τα πράγματα όπως είναι! Δουλεύεις στην παραγωγή 14 ώρες κάθε μέρα κι οι πλάτες σου καίνε, δεν σηκώνεις το κεφάλι, δεν μπορείς να στρίψεις τσιγάρο, σε κυνηγάει η νόρμα. Κι γι’ αυτό είσαι υπεράνω. Υπεράνω εμού γιατί εμένα οι δουλειά μου είναι οι τσάρκες κατά τη γνώμη σου, υπεράνω του γιατρού γιατί παίρνει φακελάκι, του Δημόσιου Υπάλληλου γιατί είναι αραχτός, του φοιτητή γιατί κάνει μεταπτυχιακό στην πρέφα, της πεντικιουρίστρας μου γιατί μπορεί και καπνίζει ενώ δουλεύει, του εργάτη στο χυτήριο γιατί του κολλάνε βαριά και ανθυγιεινά, του δάσκαλου γιατί κάθεται 3 μήνες το χρόνο, του καθηγητή γιατί κάνει ιδιαίτερα. Του άνεργου γιατί στο κάτω κάτω κάθεται καναπεδάτος. Για καθέναν μας θα βρεις και κάτι να πεις. Μόνο εσύ! Μόνο εσύ έχεις δικαίωμα να μιλάς. Μόνο εσένα αδικεί η ζωή και γι’ αυτό φταίνε οι άλλοι που δεν ξεσηκώνονται! Θα ‘βγαινες στο δρόμο αλλά που χρόνος! Βλέπεις το σπίτι, τα παιδιά και στο κάτω κάτω ας ξεσηκωθούνε οι άλλοι.

Λοιπόν, φιλάρα, σε πληροφορώ και πολύ καλοπροαίρετα ότι έχεις κολλήσει την πιο βαριά αρρώστια. Την ασθένεια του κόκκου του σταριού.

Για βάλε με το νου σου πως είναι στο σιλό οι κόκκοι του σταριού. Εκατομμύρια κόκκοι πάνε για άλεσμα. Και σπρώχνονται μεταξύ τους και τσακώνονται γιατί ο ένας νομίζει ότι του φταίει ο άλλος. Νομίζει δε ότι ο διπλανός είναι διαφορετικός κόκκος. Πως του ίδιου του αξίζει να σωθεί αλλά ο άλλος δίπλα καλά να πάθει.
Γελοίο το παράδειγμα; Αυτή είναι η αλήθεια όμως.

Μαλάκα! Είμαστε στο ίδιο σιλό!!! Θα μας συνθλίψουν οι ίδιοι κύλινδροι! Μας συνθλίβουν  οι ίδιες μυλόπετρες. Και με γυροφέρνεις και μου δικαιολογείσαι και μου λες εγώ κουράζομαι εσύ όχι.
Κι εγώ σου απαντώ. Δεν την ξέρεις την κούρασή μου! Δεν έχει κάψει η πλάτη σου αγκαλιά με το pc όλη τη νυχτα μέσα στα σκατά και τα νούμερα κι άνθρωπος δίπλα σου κανείς. Δεν έχεις δώσει αγώνα με τιποτένια μέσα για να σώσεις έναν νεαρό ασθενή σ’ ένα κρεβάτι χωρίς μαξιλαροθήκες, μόνος σου στην εφημερία. Δεν έχεις μείνει χωρίς δεκάρα στη μέση του μήνα και το τηλέφωνο να μην χτυπάει όχι για ραντεβού αλλά ούτε για διαφήμιση τράπεζας, δεν, δεν πολλά δεν.

Και μια επισήμανση : Όλοι αυτοί που μας φορτώνεις την κακοδαιμονία σου και μας τοποθετείς σε πλεονεκτική θέση και μας εγκαλείς που δεν ξεσηκωνόμαστε, όλοι εμείς και συ μαζί, όποια δουλειά κι αν κάνουμε, την ώρα που την κάνουμε λείπουμε από τις ζωές μας! Λείπουμε από τα παιδιά μας, απ’ την ανάπαυσή μας, από τον έρωτα, από τη θάλασσα που μας γνέφει, από τη μόρφωσή μας, από την ψυχαγωγία μας. Κι λείπουμε για πενταροδεκάρες! Κι εμείς κι εσύ!

Και μαγκάκο γρήγορα θα καταλάβεις ότι προσωπικές μάχες τέλος. Την τελευταία σου δίνεις. Όχι την προτελευταία! Την τελευταία. Και μετά, θες δεν θες, θα βγεις στο δρόμο, αν όχι σήμερα, αύριο, με τον γιατρό, το δικηγόρο, τον φοιτητή, την πεντικουρίστρα μου, τη γυναίκα που σου καθάριζε το σπίτι, τον άνεργο οικοδόμο. Θα βγεις με μένα την γυρίστρω. Που κάνω τσάρκες. . Θες δε θες; Γι’ αυτό καλόπιανέ μας από τώρα και μην μας σνομπάρεις.

Κι εμείς θ’ ανοίξουμε μια αγκαλιά όσο πιο πλατειά χωράει η πλατεία και θα σου πούμε: καλώς τον!Καλώς τονε κι ας άργησε.

Ραντεβού στο Σύνταγμα!

Κυριακή 25/09/2011
Ολες και όλοι

Εκεί θα σε δω μάγκα! Εκεί!