Αν η μισή μας καρδιά βρίσκεται γιατρέ εδώ πέρα ...

Οικογενειακοί λόγοι και μάλιστα ευχάριστοι δεν μου επιτρέπουν να ταξιδέψω βόρεια όπως είναι της μόδας αυτές τις ημέρες.   Και τρώγομαι μέσα μου όχι τόσο γιατί ήμουν υπέρ αυτής της εκστρατείας – εξακολουθώ  να πιστεύω ότι το πολιτικό κέντρο του αγώνα πρέπει να παραμείνει το Σύνταγμα – αλλά γιατί θα χάσω το πανηγύρι το μεγάλο.

Θα μου πείτε εδώ δεν θάχει πανηγύρια;  Θάχει βρε παιδί μου αλλά εκεί θα είναι αλλιώς!
Αλλο εδώ κι άλλο νάχεις το Γιωργάκη να στα λέει πρώτο χέρι να τα εμπεδώνεις.  

Αλλο νάχεις 17.000 μπάτσους το κατόπι σου! Εχει μια αίγλη! Μια εσάνς υπερπαραγωγής.  Ούτε στο Μπεν Χουρ τόσοι κομπάρσοι.  Ασε που έχουνε κουβαλήσει και τον Αίαντα.  Λες κι έχουνε να αντιμετωπίσουνε ξένους εισβολείς. Μάλλον όμως έτσι είναι τελικά.  Μας αντιμετωπίζουνε σαν εισβολείς! Εισβολείς στα συμφέροντά τους, στην καλοπέρασή τους, στο ποσοστό του κέρδους τους..  Εχθρούς των αποφάσεων που έχουν ταχθεί ως μαριονέτες να υλοποιήσουν και μπροστά σ’ αυτές δεν υπολογίζουν τίποτε. Ούτε ανθρώπινες ζωές, ούτε ανθρώπινο πόνο, ούτε ανθρώπινη αξιοπρέπεια!

Μόνο τις δηλώσεις τους (λέμε με Λομβέρδο π.χ.) να διαβάσεις δεν χρειάζεται να καταλάβεις ότι δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτε.  Ξεχάσαμε τους νεκρούς τις Μαρφίν, είπε μεταξύ άλλων, ο ζεν πρεμιέ της κυβέρνησης γιατί δεν ήταν αριστεροί.  Και μας αποστόμωσε.  Οχι, κυρ Αντρέα, δεν ξεχνάμε.  Δεν ξεχνάμε τίποτε! Ούτε την αριστερή σου προέλευση, ούτε τα  400 σκαλοπάτια που πάτησες για να φτάσεις να μας φτύνεις από το θρόνο σου. 

Δεν ξεχνάμε ότι εκείνη την 5η Μάη η μόνη τράπεζα που ήταν ανοιχτή ήταν η Μαρφίν της Σταδίου, ούτε ξεχνάμε ότι το πόρισμα της πυροσβεστικής ήταν καταπέλτης άσχετο αν το πρόστιμο ήταν 50.000 για τους Βγενοπουλαίους.

Πάλι γι’ άλλα ξεκίνησα κι αλλού το πήγα.

Αυτοί λοιπόν που μας αντιμετωπίζουν σαν εχθρούς και σαν εισβολείς μας δείχνουν το δρόμο και τον τρόπο να τους αντιμετωπίσουμε.  Ακριβώς σαν εχθρούς!  Ξένους με τη χειρίστη έννοια του όρου κι όχι την αρχαιοελληνική. Βαρβάρους, Ολετήρες. Μισθοφορικό στρατό εισβολέων  στις ζωές μας και στις ζωές των παιδιών μας.

Γι’ αυτό ακλόνητοι, αλύγιστοι, με το κεφάλι ψηλά και με κανένα ίχνος  ψευδαίσθησης στεκόμαστε απέναντί τους.  Με τα χέρια μας άδεια αλλά με την ψυχή γεμάτη αποφασιστικότητα.  Τα μάτια μας δεν βλέπουν τον Αίαντα. Βλέπουν πίσω από αυτόν την καινούργια ζωή μόλις ξεκουμπιστούνε. Οταν όλα τα ωραία θα γίνουνε δικά μας.  Κι αν αυτοί έχουνε τον Αίαντα εμείς έχουμε τον Προμηθέα που θα κλέψει για μια ακόμη φορά τη φωτιά για πάρτη μας  Και μ’ αυτή θα φωτίσουμε το καινούργιο μέλλον το Μ.κ. (μετά τα καθάρματα).

Αϊντε πάλι ξέφυγα!

Για να γράψω δυο ευχές το ξεκίνησα. 
Σ’όλους εκείνους τους φίλους, γνωστούς κι αγνώστους, τους συναγωνιστές και τις συναγωνίστριες τις λεβέντισσες, στους συντρόφους μας, στο Γιάννη Κ. που είναι η πρώτη μάχη που δεν δίνουμε μαζί εδώ και καιρό. 

Κι αν η μισή μας καρδιά βρίσκεται εδώ πέρα ή άλλη μισή μαζί σας θα βρίσκεται. Στη στρατιά που με τον ενθουσιασμό της θα βάλει το Βαρδάρη να φυσήξει για μας!

Με τη Νίκη όλοι!, Με τη Νίκη Γιάννη!

Με τη Νϊκη!