Μια ανάσταση προϋποθέτει ένα πράγμα: τον Θάνατο

"Υπάρχει κόσμος που λέει σήμερα : αχ! ας μην την είχα ζήσει ποτέ την Ελλάδα της πρωθυπουργίας τους, του ΔΝΤ τους.
Τι κρίμα.! Γιατί υπάρχει ένα τόσο δυνατό φως!"
Πολύφημος

Η εξαιρετική φωτό tου διαδικτυακού μου φίλου @nikos_kats
είναι από το εξωτερικό του Επικουρειου Απόλλωνα
Αγναντεύει Το Λϋκαιον

Στον βωμό του Διός στο Λύκαιον όρος υπήρχαν δύο χρυσοί αετοί επάνω σε κίονες. Σ’ αυτούς τους αετούς θέλει ο Παυσανίας να πρωτοχτυπούσε ο ήλιος. Και αντανακλούμενες οι ακτίνες στα πολύπλοκα σχήματα των αετών να φωτίζουν το μπρούτζινο άγαλμα του θεού στο Ναό του Επικούρειου Απόλλωνα στις Βάσσες. Πέντε χιλιόμετρα δυτική πορεία έκανε αυτό το φως για να πείσει τους βοσκούς της Ηλείας ότι ο ήλιος βγήκε στην Αρκαδία και άρα θα ανατείλει για όλους.

Εκεί είμαστε τώρα! Η πρώτη πρώτη αχτίδα έχει χτυπήσει την πιο μικρή φτερουγίτσα την ακριανή του αετού. Ξημερώνει…

Ερχεται το φως! Φεύγει η νύχτα!

Ερχεται η ανάσταση! Τελειώνει το καθεστώς του θανάτου που βιώνουμε χρόνια τώρα.

Τόσα χρόνια η ίδια ιστορία.
Υποσχέσεις, βολέματα, μπαγαποντιές, κληρονομικά συμφέροντα.
Υπνοβάτες είμαστε με ανοιχτά τα μάτια. Βλέπουμε, βλέπαμε ποιοι έδιναν τις υποσχέσεις, ποιοι βολεύονταν, ποιοι ήταν οι μπαγαμπόντηδες.
Πάντα ήταν γνωστό σε όλους.
Ηταν και είναι οι τύποι στα μπαλκόνια, στα πρώτα τραπέζια πίστα, στις ορκομωσίες των διαδόχων τους στα Χάρβαρντ και στα Κέϊμπριτζ. Στα καφέ του Κολωνακίου. Στα Καζίνο και στις κοσμικές σελίδες! Φιλόπτωχες σουσουράδες με τουαλέτες σινιέ και οξεία ανεγκεφαλίτιδα!
Ηταν και είναι οι κουστουμαρισμένοι ψαλιδόκωλοι που μας κουνάνε το δάχτυλο από τις τηλεοράσεις για να είμαστε λιτοί αυτοί που θέλουν ένα χρονιάτικο δικό μας για ένα μπουκάλι σαμπάνια βεβ κλικό του ’67 για να ρευτούνε την ξυνίλα που τους φέρνουμε.
Ηταν και είναι αυτοί που και τα μανιτάρια θα ζήλευαν την ταχύτητα που τα ακίνητά τους ξεφύτρωναν σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Αντικαθιστούν τα δάση μας με βιλάρες με ψηλούς φράχτες για να μην τους φτάσει το φτυσιό μας. Μας κρύβουν τη θάλασσα πίσω από τους τοίχους που προστατεύουν τις πισίνες τους. Περνούν με τα ελικόπτερά τους πάνω από τα κεφάλια μας ντάλα μεσημέρι για να πάνε στην Πάτμο για ψάρι, στη Μύκονο για το πάρτι.

Αρχιτέκτονες του θανάτου μας! Λεχρίτες! Η απληστία τους έκανε τις ζωές μας Θάνατο.

Τους ευγνωμονούμε όμως γι’ αυτό! Γιατί  σ’ αυτήν τη θανάτια τάφρο έπρεπε να φτάσουμε για να έλθει η ανάσταση.  Ευγνωμονούμε σε Γιωργάκη Παπανδρέου που μας έφερες στο πιο βαθύ έρεβος του ΔΝΤ. Που έκαψες όλες τις γέφυρες με το παρελθόν των ψευδών υποσχέσεων για μια λιγότερο μίζερη ζωή. Μέχρι τώρα στο καθεστώς θανάτου αυτό μας έφτανε. Ενας λίγο πιο βολικός θάνατος. Τώρα όμως δεν μας φτάνει.

Τώρα θ’ αναστηθούμε. Σαν τον φοίνικα που ξαναγεννιέται μέσα από τις στάχτες. Από τις στάχτες κι εμείς θα ξαναγεννηθούμε. Από τις στάχτες των γεφυρών του παρελθόντος που καίγονται, των υπουργείων της υποτέλειας και της κλοπής. Θα αναστηθούμε! Θα σπεύσουμε πριν ο άνεμος σκορπίσει τη ζωογόνα στάχτη. Και με τα γυμνά μας πόδια θα σβήσουμε τα τελευταία αποκαϊδια από τα συντρίμια μιας κοινωνίας που δεν ήταν ποτέ δική μας αλλά που την ποτίζαμε με το αίμα μας. Με πυροστασία ούτε καν με πυροβασία.
Ορθιοι θα στεκόμαστε πάνω στα αποκαΪδια της προσωπολατρείας, του κληρονομικού δικαιώματος, του ψέμματος και της ατιμίας και θα αγναντεύουμε τις πρώτες αχτίδες της αλήθειας, των συναισθημάτων μας.

Το φως!

Το φως που θα λούσει τις ζωές μας! Θα λούσει ακόμη κι αυτούς που σήμερα εύχονται να μην είχαν ζήσει αυτήν την εποχή. Εύχονται την ανυπαρξία τους. Κυρίως αυτούς.

Τόσο δυνατό! Φως αναστάσιμο. Μυρίζει ! Δεν το μυρίζετε; Προειδοποιεί! Όπως προειδοποιεί εδώ και αιώνες ή άνοιξη στις Κυκλάδες λίγο πριν έρθει. Λίγο πριν τις γιορτές του Αδωνη. Του αναστημένου θεού.
Ερχομαι, λέει το φως το ιλαρό, νάμαι! Δες με κι είμαι εδώ!

Μια μικρή μου αχτίδα φώτισε πρώτα μια κοπέλα στο Σύνταγμα που είχε ντυθεί ειρηνοποιός. Αντικατοπτρίστηκε και πολλαπλασιάστηκε στην αλληλεγγύη του μααλόξ. Πέρασε από τα μάτια μιας γκαρσόνας που μια κουρελιασμένη λαχειοπώλις της ζήτησε ένα ποτήρι νερό σε μια κυριλε μπρασερί κι εκείνη την κάθισε στο τραπέζι και τη σέρβιρε σαν την καλύτερη πελάτισσα. Μπροστά μου. Καθρεφτίστηκε η αχτίδα στο ποτήρι το νερό και πέρασε απέναντι. Στο ποιήμα του Μανόλη Πολέντα.
Ερχεται το φως ιλαρόν! Ηρθε η ευκαιρία νάτη! Θα την αδράξουμε. Θα επιλέξουμε τη σωτηρία του αντί τις στάχτες!
Δεν πέθανε η ελπίδα μας! Δεν πεθαίνει ποτέ! Ούτε τελευταία ούτε προτελευταία ούτε ποτέ! Απλώς περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία. Ακόμη και τα ψάρια που τσιτσιρίζονται στο τηγάνι ελπίζουν. Και μια φορά από την ελπίδα ζωντάνεψαν κι γύρισαν στο νερό. Κολύμπησαν μισοτηγανισμένα.
Κι εμείς θα κολυμπήσουμε στο φως.
Στο φως που θα φωτίσει το νέο μας αστικό κώδικα, ποιητή, τις περικοκλάδες έξω από τα χρωματιστά σχολεία, τα καινούργια σχολικά βιβλία που απέξω θα έχουν τον Αδωνη να ανασταίνεται στις Κυκλάδες, τα νοσοκομεία μας που θα είναι χώροι ανακούφισης και έρευνας κι όχι κρεματόρια δυστυχίας των πολλών και πλουτισμού των λίγων αχρείων.

Θα φωτίσει τα χέρια που θα σηκώνονται στις λαΪκές συνελεύσεις σαν αχτίδες στο στέμμα του Φαέθοντα.
Θα φωτίσει τα ερευνητικά μας κέντρα, τα ζευγάρια που θα κάνουν στους δρόμους μαραθώνιους φιλιού, τους χορευτές του τάνγκο στους δρόμους του Μπουένος Αίρες.
Και μια μικρούλα παιχνιδιάρα αχτίδα θα περάσει και θα φωτίσει τα κεφάλια των γαποδίποδων παπανδρεοβενιζέλοπαπακωνσταντιναίων που θα είναι κρεμασμένα λάφυρα στην αίθουσα τελετών του Πολιτιστικού Πανεπιστημίου της Αρτας. Και την μπρούτζινη ταμπέλα από κάτω που θα λέει! «Αφιερωμένα στους 30 που ξεκίνησαν τις πορείες στην Αρτα».

Θα φωτίσει τον πολύτιμο Πολύφημο που θα μισοκλείσει το ένα και μοναδικό του μάτι και θα πει. Δεν είμαι πια μονόφθαλμος στους τυφλούς! Βλέπόυμε όλοι μαζί. Βλέπουμε το μέλλον!

Νάτη η πρώτη αχτίδα! Χτύπησε στο χρυσό φτερό του αετού! Κουδουνίζει! Δεν την ακούτε;

-----------------------
Από ένα μπουκάλι κρυστάλλινο πλουμιστό βγήκε εχτές ένα θεόρατο πανέμορφο τζίνι. Μου έκλεισε το ένα και μοναδικό του μάτι και με ρώτησε : Αν ήσουν ο Πολύφημος τί θα έγραφες; Την ίδια ώρα από το ίδιο μπουκάλι βγήκε μια μεστωμένη νεράϊδα έκλεισε το μάτι στον Πολύφημο και του είπε :Αν ήσουν η Αίθρα τι θα έγραφες;