- Τα πράγματα τα φύλαξε ο Γιούνες, του λέει … Είναι άνθρωπος εμπιστοσύνης
- … θα τρελαθώ να ξέρω πως μου τα φυλάει ένας αράπης, που δέχεται να τον ταϊζουν δυο γυναίκες, που αφήνει το παιδί του γυμνό, που τον είδα να στριφογυρίζει και να γαυγίζει …
- Κακομοίρη, πάλι δεν κατάλαβες. Με ποιους θέλετε να την κάνετε; Μόνοι σας; Κι αυτοί; … Ρωτάτε πως κατάντησαν εκεί που τους βλέπετε ; Ισως αυτοί να τη θένε πιο πολύ από σας. Γιατί; Μα για να ξαναγίνουν άνθρωποι….- … θα τρελαθώ να ξέρω πως μου τα φυλάει ένας αράπης, που δέχεται να τον ταϊζουν δυο γυναίκες, που αφήνει το παιδί του γυμνό, που τον είδα να στριφογυρίζει και να γαυγίζει …
- Μα ένας Γιούνες, ένας Ρίτσαρντς έχουν αδυναμίες, δεν αντέχουν στον πειρασμό, στα βασανιστήρια …
- Κι αντέχετε εσείς; Αντέχετε όσπου να λυγίσετε. Αντρες … Θέλω να τους δω να βαστούν όχι μια μέρα, όχι ένα μήνα, μα εικοσιτρία χρόνια, σαν το Γιούνες.
Ο πειρασμός να διχαστούμε σε πρωτοπόρους και πλέμπα είναι καθημερινά μπροστά μας και μας γνέφει με το μεσαίο του δαχτυλάκι. Είναι αλήθεια πολύ δελεαστικό να αυτοτοποθετηθούμε σε έναν πλανήτη 5.000-6.000 ατόμων (*) που έχουν δει την αλήθεια . Η διαμονή σ’ αυτόν τον πλανήτη μας βγάζει από τις απελπιστικές ενοχές. Οτι κάτι κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε αυτή τη σαπίλα. Δυστυχώς όμως υπάρχουν οι γύρω μας που δεν κοινωνούν από το πρωτοπόρο πνεύμα μας και ποδηγετούν οποιαδήποτε προσπάθεια της κοινωνίας να προχωρήσει. Βάζουν φρένο στη φόρα μας να φέρουμε τα πάνω κάτω και να εγκαθιδρύσουμε ένα καθεστώς δικαίου.
Κι ή ίδια πολλές φορές στο Σύνταγμα ή στην πορεία της 5 Μάη, ας πούμε, που ήταν η αρχή της μεγάλης ανηφόρας που βιώνουμε μπήκα σ’ αυτόν τον πειρασμό και αισθάνθηκα αυτήν την ανακούφιση. Πολλές, πάμπολλες φορές όμως αισθάνομαι ότι αυτή η ανακούφιση είναι πρόσκαιρη. Πρόκειται περί παυσιπόνου και όχι θεραπείας του νοσήματος.
Την ίδια ανακούφιση που αναζητούν αυτοί που βγαίνουν στους δρόμους αναζητούν κι εκείνοι που δεν βγαίνουν ενώ αισθάνονται ότι πρέπει να βγουν βρίσκοντας ως δικαιολογία ότι δεν κατεβαίνουν οι άλλοι. Πάντα οι άλλοι.
Οι άλλοι είναι που παίζουν τις κουμπάρες στο Σύνταγμα στην πάνω πλατεία ενώ εγώ είμαι σοβαρός. Οι άλλοι είναι που παίζουν κλέφτες κι αστυνόμους προβοκάροντας την ηρεμία της πλατείας που θα έπρεπε να είναι σφουγγαρισμένη για όταν θα αποφασίσω να κατέβω εγώ μαζί με το ένα εκατομμύριο που απαιτείται. Οι άλλοι είναι που φταίνε. Ενας σκατολαός που κλέβει στο ζύγι, που δεν αποφασίζει να μην πληρώσει το χαράτσι αλλά στήνεται ουρές στην Τράπεζα, που δεν αποφασίζει επιτέλους να βγει στο δρόμο για να τους διώξουμε.
Εμείς παναγίες. Είτε είμαστε από την πλευρά των έξω και βρίζουμε τους καναπεδάτους για την απάθειά τους είτε είμαστε καναπεδάτοι και δεν σηκώνουμε τα πόδια μας ούτε για να περάσει η ηλεκτρική σκούπα και βρίζουμε αυτούς που προβοκάρουν τη μεγάλη μέρα της λαοθάλασσας.
Εχω ακούσει χιλιάδες δικαιολογίες στο γιατί δεν βγαίνω:
Συνοψίζω
- Το κίνημα καπελώνεται από τα κόμματα (προτιμάται από πρώην πασόκους)
- Δεν βγαίνουν οι άλλοι
- Οι ειρηνικές διαμαρτυρίες δεν έχουν νόημα πρέπει να πάρETE τις πέτρες
- Τις πέτρες τις ρίχνουν οι προβοκάτορες και η διαμαρτυρία πρέπει να είναι ειρηνική
Τις δύο τελευταίες μπορεί να τις ακούσεις και από το ίδιο άτομο.
Πάντα όμως είναι κάποιοι άλλοι που φταίνε.
Νομίζω ότι ακριβώς αυτή η απαξίωση προς τους άλλους είναι και η αιτία της βαθύτατης κατάθλιψής μας. Γιατί στην ουσία απαξιώνουμε τους εαυτούς μας, την ίδια μας την ύπαρξη.
Είναι πολύ σημαντικό να πάρουμε απόφαση ότι αυτοί είμαστε. Αυτοί είμαστε κι όχι μόνον εγώ είμαι! Κι ακριβώς από αυτό που είμαστε θέλουμε να ξεφύγουμε και να πάμε ένα βήμα μπροστά. Ένα σκαλί πιο πάνω. Όπως ο Γιούνες της Αριάγνης. Να ψάξουμε Ο καθένας και όλοι μαζί. Δεν γίνεται αυτό όταν λοιδορούμε. Λοιδορώντας αυτούς που στέκονται στην ουρά για να πληρώσουν το χαράτσι αγνοώντας ότι μπορεί να ψάχνουν απελπισμένα μια φορολογική ενημερότητα για να σώσουν ότι μπορούν, φτύνουμε ακριβώς εκείνους που θα συναποτελέσουν μαζί μας το ένα ή τα δύο εκατομμύρια που χρειάζονται.
Η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι αυτή είναι η ώρα που η ανθρωπότητα θα κάνει ένα βήμα μπροστά. Προς την αλήθεια, το συναίσθημα, την ουσία της ύπαρξης. Όπως όταν κατατέθηκε η επιστημονική σκέψη κι άλλαξε ο ρους των πραγμάτων. Όπως όταν η Αναγέννηση διαδέχθηκε το Μεσαίωνα. Τέτοιου επιπέδου είναι η αλλαγή που διαφαίνεται. Να βγούμε από τη βαθιά κατάθλιψη της ανυπαρξίας της ουσίας και της ελπίδας και να πούμε : Το αξίζω. Νομίζω, πάντα μιλώντας πρώτα στον εαυτό μου ότι, για να γίνει αυτό πρέπει να συμπονέσουμε. Να συναισθανθούμε, να συνυπάρξουμε με τους άλλους. Να βιώσουμε το εμείς όση δουλειά κι αν θεωρούμε ότι έχουμε κάνει με τον εαυτό μας. Η συμπόνια είναι το κύριο όπλο μας αυτή τη στιγμή. Η συμπόνια προς τον Γιούνες τον αράπη αλλά ταυτόχρονα κι ο σεβασμός στον άντρα που άντεξε έναν κρυφό έρωτα όχι ένα αλλά είκοσιτρία χρόνια.
-------------------
(*) τα νούμερα από την ανάρτηση του Καρτέσιου Μπέρδεμα σε μέρος της οποίας επιχειρεί να απαντήσει το παρόν
Στρατή Τσίρκα ΑΡΙΑΓΝΗ – Κέδρος σ. 263
Ο πειρασμός να διχαστούμε σε πρωτοπόρους και πλέμπα είναι καθημερινά μπροστά μας και μας γνέφει με το μεσαίο του δαχτυλάκι. Είναι αλήθεια πολύ δελεαστικό να αυτοτοποθετηθούμε σε έναν πλανήτη 5.000-6.000 ατόμων (*) που έχουν δει την αλήθεια . Η διαμονή σ’ αυτόν τον πλανήτη μας βγάζει από τις απελπιστικές ενοχές. Οτι κάτι κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε αυτή τη σαπίλα. Δυστυχώς όμως υπάρχουν οι γύρω μας που δεν κοινωνούν από το πρωτοπόρο πνεύμα μας και ποδηγετούν οποιαδήποτε προσπάθεια της κοινωνίας να προχωρήσει. Βάζουν φρένο στη φόρα μας να φέρουμε τα πάνω κάτω και να εγκαθιδρύσουμε ένα καθεστώς δικαίου.
Κι ή ίδια πολλές φορές στο Σύνταγμα ή στην πορεία της 5 Μάη, ας πούμε, που ήταν η αρχή της μεγάλης ανηφόρας που βιώνουμε μπήκα σ’ αυτόν τον πειρασμό και αισθάνθηκα αυτήν την ανακούφιση. Πολλές, πάμπολλες φορές όμως αισθάνομαι ότι αυτή η ανακούφιση είναι πρόσκαιρη. Πρόκειται περί παυσιπόνου και όχι θεραπείας του νοσήματος.
Την ίδια ανακούφιση που αναζητούν αυτοί που βγαίνουν στους δρόμους αναζητούν κι εκείνοι που δεν βγαίνουν ενώ αισθάνονται ότι πρέπει να βγουν βρίσκοντας ως δικαιολογία ότι δεν κατεβαίνουν οι άλλοι. Πάντα οι άλλοι.
Οι άλλοι είναι που παίζουν τις κουμπάρες στο Σύνταγμα στην πάνω πλατεία ενώ εγώ είμαι σοβαρός. Οι άλλοι είναι που παίζουν κλέφτες κι αστυνόμους προβοκάροντας την ηρεμία της πλατείας που θα έπρεπε να είναι σφουγγαρισμένη για όταν θα αποφασίσω να κατέβω εγώ μαζί με το ένα εκατομμύριο που απαιτείται. Οι άλλοι είναι που φταίνε. Ενας σκατολαός που κλέβει στο ζύγι, που δεν αποφασίζει να μην πληρώσει το χαράτσι αλλά στήνεται ουρές στην Τράπεζα, που δεν αποφασίζει επιτέλους να βγει στο δρόμο για να τους διώξουμε.
Εμείς παναγίες. Είτε είμαστε από την πλευρά των έξω και βρίζουμε τους καναπεδάτους για την απάθειά τους είτε είμαστε καναπεδάτοι και δεν σηκώνουμε τα πόδια μας ούτε για να περάσει η ηλεκτρική σκούπα και βρίζουμε αυτούς που προβοκάρουν τη μεγάλη μέρα της λαοθάλασσας.
Εχω ακούσει χιλιάδες δικαιολογίες στο γιατί δεν βγαίνω:
Συνοψίζω
- Το κίνημα καπελώνεται από τα κόμματα (προτιμάται από πρώην πασόκους)
- Δεν βγαίνουν οι άλλοι
- Οι ειρηνικές διαμαρτυρίες δεν έχουν νόημα πρέπει να πάρETE τις πέτρες
- Τις πέτρες τις ρίχνουν οι προβοκάτορες και η διαμαρτυρία πρέπει να είναι ειρηνική
Τις δύο τελευταίες μπορεί να τις ακούσεις και από το ίδιο άτομο.
Πάντα όμως είναι κάποιοι άλλοι που φταίνε.
Νομίζω ότι ακριβώς αυτή η απαξίωση προς τους άλλους είναι και η αιτία της βαθύτατης κατάθλιψής μας. Γιατί στην ουσία απαξιώνουμε τους εαυτούς μας, την ίδια μας την ύπαρξη.
Είναι πολύ σημαντικό να πάρουμε απόφαση ότι αυτοί είμαστε. Αυτοί είμαστε κι όχι μόνον εγώ είμαι! Κι ακριβώς από αυτό που είμαστε θέλουμε να ξεφύγουμε και να πάμε ένα βήμα μπροστά. Ένα σκαλί πιο πάνω. Όπως ο Γιούνες της Αριάγνης. Να ψάξουμε Ο καθένας και όλοι μαζί. Δεν γίνεται αυτό όταν λοιδορούμε. Λοιδορώντας αυτούς που στέκονται στην ουρά για να πληρώσουν το χαράτσι αγνοώντας ότι μπορεί να ψάχνουν απελπισμένα μια φορολογική ενημερότητα για να σώσουν ότι μπορούν, φτύνουμε ακριβώς εκείνους που θα συναποτελέσουν μαζί μας το ένα ή τα δύο εκατομμύρια που χρειάζονται.
Η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι αυτή είναι η ώρα που η ανθρωπότητα θα κάνει ένα βήμα μπροστά. Προς την αλήθεια, το συναίσθημα, την ουσία της ύπαρξης. Όπως όταν κατατέθηκε η επιστημονική σκέψη κι άλλαξε ο ρους των πραγμάτων. Όπως όταν η Αναγέννηση διαδέχθηκε το Μεσαίωνα. Τέτοιου επιπέδου είναι η αλλαγή που διαφαίνεται. Να βγούμε από τη βαθιά κατάθλιψη της ανυπαρξίας της ουσίας και της ελπίδας και να πούμε : Το αξίζω. Νομίζω, πάντα μιλώντας πρώτα στον εαυτό μου ότι, για να γίνει αυτό πρέπει να συμπονέσουμε. Να συναισθανθούμε, να συνυπάρξουμε με τους άλλους. Να βιώσουμε το εμείς όση δουλειά κι αν θεωρούμε ότι έχουμε κάνει με τον εαυτό μας. Η συμπόνια είναι το κύριο όπλο μας αυτή τη στιγμή. Η συμπόνια προς τον Γιούνες τον αράπη αλλά ταυτόχρονα κι ο σεβασμός στον άντρα που άντεξε έναν κρυφό έρωτα όχι ένα αλλά είκοσιτρία χρόνια.
-------------------
(*) τα νούμερα από την ανάρτηση του Καρτέσιου Μπέρδεμα σε μέρος της οποίας επιχειρεί να απαντήσει το παρόν
Επίσης στις δικαιολογίες του καναπέ να πούμε και την κλασική καραμέλα: "Δεν υπάρχει αντιπρόταση", "Και μετά τι.." κλπ Οπότε μέχρι να βρει κάποιος τη λύση ας λιώσουμε στον καναπέ.Αυτή η απαξίωση είναι στο DNA μιας μαμόθρεφτης ευθυνόφοβης γενιάς μεγαλωμένης στα πούπουλα,που τα είχε όλα στο πιάτο και δεν αγωνίστηκε ποτέ για τίποτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για την έκτακτη εισφορά ξέρω κόσμο που χωρίς να είναι άμεσα απαραίτητη η φ.ενημερότητα και ενώ τους έβριζαν,έτρεξαν να την πληρώσουν.Ε..δεν το λες και πράξη αντίστασης..