Η εξέγερση της λιτότητας

Εξώφυλλο της γαλλικής εφημερίδας Liberation
της επαύριο της 19ο
Η εξέγερση της λιτότητας 

Ενας νεκρός! Πριν απ’ οτιδήποτε άλλο ένας νεκρός. Της λιτότητας, της κρίσης, της καταστολής. Ο πρώτος νεκρός του μεσοπρόθεσμου. Ενας διαδηλωτής που δεν γύρισε σπίτι του. Δεν πυροβολήθηκε! Σύμφωνοι, επέλεξε όμως να τον βρει ο θάνατος εκεί που τον βρήκε! Ορθιο! Διαμαρτυρόμενο γι’ αυτά που συμβαίνουν. Να απαιτεί μια καλύτερη ζωή. Τη ζωή του. Σε λάθος μπλοκ για κάποιους και για μένα ίσως. Πάντως στο δρόμο! 

Στους δρόμους!

Στους δικούς μας δρόμους ο δικός μας νεκρός! Ο νεκρός της λιτότητας. Ο νεκρός των αγώνων μας.

Κι ας παρεξηγηθεί το ΚΚΕ. Το έχει ξανακάνει άλλωστε. Είναι παραξηγιάρικο. Ετσι είχε παρεξηγηθεί και με τον Αρη. Χρόνια πολλά ήταν παρεξηγημένοι. Τσακωμένοι με τον πεθαμένο. Τσακωμένοι με τον ήρωα. Τους ξύνιζε! Τους ζάβωνε που το κάδρο του κοσμεί τα σαλόνια των αγώνων. Γιατί εκεινού κι όχι του Μανδρέκα που είναι και πιο κούκλος, λέμε τώρα. Και σαν τις γριές τις θρήσκες είπε ότι τώρα που φτάνει το τέλος, γιατί το βλέπει, ας συγχωρεθώ και με τον Αρη. Και τον συγχώρεσε. Μισό όμως! Τον αποκατέστησε πολιτικά κι είπε : «είχε δίκιο ο Αρης η Βάρκιζα ήταν λάθος» αλλά στο κόμμα δεν τον ξαναέγραψε γιατί λέει παράκουσε τη μαλακισμένη διαταγή. Γιατί η διαταγή μαλακισμένη ξεμαλακισμένη διαταγή είναι. Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός. Ο λόγος της ύπαρξης. You are my destiny.

Γι’ αυτό κι όσοι έχουν πάρε δώσε με άλλου είδους κέρατα όπως κάτι άμεσες δημοκρατίες και κάτι τέτοια αυτοί φίδια κολοβά. Προβοκάτορες! Δεν έχουν σχέση με τους λαΪκούς αγώνες, με την εργατική τάξη. Είναι όλοι πρώην πασοκτζήδες μετανιωμένοι που αντί να πάνε στην Παναγία της Τήνου να εξομολογηθούνε πάνε μέχρι το Σύνταγμα και κάνουνε μετάνοιες. Και τα δακρυγόνα δεν τα πετάει η αστυνομία στην Οθωνος γι’ αυτούς αλλά για να χτυπήσει ευθέως το ΠΑΜΕ που είναι στη Χαλυβουργική εκείνη την ώρα και περιφρουρεί την απεργία. Αυταπόδεικτα πράγματα δηλαδή.
Σούρτα φέρτα όμως ο κόσμος τους, άλλος γιατί πήγε ο ξάδελφός του άλλος γιατί κατέβηκε ο ίδιος στο Σύνταγμα με τα πολιτικά (κι είδα πολλούς παλιούς φίλους) άρχισε η γρίνια. Και σου λέει τι να κάνω τι να κάνω. Κάτσε με ένα σμπάρο να χτυπήσω δυο τρία τριγώνια.

Πρώτον να βουλώσω κανένα εσωτερικό στόμα ότι είμαστε κι εμείς στο Σύνταγμα αλλά όχι όπως οι άλλοι οι καραγκιοζηδες του ΣΥΝ αλλά κομιλφό.
Δεύτερον θα δείξω για μια ακόμη φορά ότι όταν αλλάξει η εξουσία χέρια δεν θα σπάσει τζάμι. Θα βγει η Βαρδινογιάνναινα στην πόρτα με το δίσκο με τις τσικουδιές και θα πει. Μπουγιουρούμ κι ελάτε να τα πάρετε και πάρτε κι ένα κέρασμα. Γιατί όταν περιφρουρούμε εμείς ρουθούνι δεν ανοίγει και κανείς δεν τολμάει να μας αγγίξει.
Τρίτον και το κυριότερον. Θα δείξουμε πίστη στο πολίτευμα. Οσο είμαστε εμείς στο δρόμο τη Βουλή, το ιερό και το όσιο της αστικής δημοκρατίας, το ναό μέσα στον οποίο ψηφίστηκε το άγιο μεσοπρόθεσμο δεν θα τον αγγίξει κανείς,. Από το πτώμα μας.

Εστειλε τις προσκλήσεις λοιπόν δυο τρεις μέρες πριν να ξέρει κι ο κόσμος ότι εκείνη τη μέρα το Σύνταγμα είναι δικό του, μην τύχει και χορέψει κανείς πάνω στη δική του παραγγελιά και πήρε θέση όχι μάχης αλλά ακαμψίας. Πλήρους ακαμψίας.

Με κώλο τη Βουλή, η περιφρούρησή του συμπαγές τείχος προστάτευε πρώτον το δικό τους κόσμο μην τύχει κι έλθει σε επαφή με τίποτις μιάσματα σαν την ομοσπονδία των δασκάλων, καμιά ΑΝΤΑΡΣΥΑ και κολλήσει τίποτε AIDS και για το ΣΥΡΙΖΑ είχανε ειδικά απολυμαντικά μαντηλάκια αυτά που είχαν βγει για τη γρίπη των χοίρων. Μην πει κανείς κιχ. Τον δάγκωσα. Η ίδια έγινα μάρτυρας των ειρωνικών τους σχολίων, του τρόπου που η περιφρούρηση αντιμετώπιζε όλους τους εκτός μπλοκ ΠΑΜΕ. Χειρότερα απ’ όσο αντιμετωπίζουμε τους μπάτσους. Η ίδια. Πασοκτζού μ’ ανεβάζανε πασοκτζού με κατεβάζανε. Δηλαδή οι εκτός των τειχών το λιγότερο παλιαδελφάρες. Όπως το λέω. Και ξαναλέω μην πει κανείς κιχ.

Την πρώτη του διημέρου σε κουβέντες μαζί τους τους έλεγα,  ας πούμε. Θα καθίσετε εδώ σήμερα μην την κάνετε πάλι! Εδώ να τους ρίξουμε! Κι η απάντηση ήταν ειρωνικότατη. Εμείς γουστάρουμε να τους ρίξουμε αύριο.

19 Οκτώβρη επίθεση στο πλέγμα 

Φάτε την. Και φάτε την χοντρά. Μέχρι το λαιμό.

Η ζωή είναι πουτάνα κι αλλιώς τα θέλει. Κι η κατάσταση είναι εξεγερσιακή,

Κι αυτό πάθατε μανδρεκέοι. Που δακρυγόνο δεν έχετε δει ούτε στο σινεμά!!

Η κατάσταση είναι εξεγερσιακή. Κι όποιος δεν το βλέπει κακό του κεφαλιού του κι ας πρόσεχε.

Ξανά: Η κατάσταση είναι εξεγερσιακή. Βήμα βήμα για να τα ξεκαθαρίζουμε και θα επανέλθουμε στο μανδρεκέϊκο.

Μετά το ζοριλίκι της 5 Μάη στο πρώτο μνημόνιο ξαναβάλαμε την ουρά στα σκέλια κι όλοι λέγανε «μας πήρε από κάτω». Τέλος! 

24 Μάη οι πλατείες ήταν μόνο με τα περιστέρια και 25 Μάη πλημμύρισαν. Από κόσμο, από νιάτα, από μάτια, από ιδέες, από μαχητικότητα. Από Δημοκρατία. Ε ρε γλέντια! Και πήγαμε στο μάχη για το μεσοπρόθεσμο με τραγούδια. Και με σχέδιο.  Και τη φάγαμε. Για χίλιους λόγους εκ των οποίων ο 1ος η καταστολή. Και ξανά η ουρά στα σκέλια και ξανά οι καλοθελητές. Δεν πάμε πουθενά. Χάσαμε. Αυτός ο κόσμος για να ξαναμαζευτεί θέλει 5 χρόνια και άλλες μην πω. Δεν καταγράψανε όμως οι απαισιόδοξοι στο μυαλό τους μια λεπτομέρεια, Μικρή αλλά σημαίνουσα. Ότι όλοι τότε κάναμε ένα κλικ μπροστά. Οποιος δεν είχε βγει στο δρόμο βγήκε, όποιος έβγαινε αλλά δεν έπαιρνε πέτρα πήρε, όποιος έπαιρνε πέτρα πήρε καδρόνι κι όποιος έβλεπε μπάτσο κι άλλαζε πεζοδρόμιο γύρισε πίσω μες το δακρυγονίδι δυο και τρεις και παραπάνω φορές. Και το κυριότερο, όποιος ανταρσίτης συφίλιαζε με το συριζαίο τον πήρε αγκαλιά και τον έβγαλε έξω για να πάρει ανάσα. Αγκαλιά. Τα ξεχάσαμε λοιπόν αυτά κι οι γρουσουζαραιοι αρχίσανε τα χάσαμε. Και πάει και βάϊ βάϊ.

Και ήρθε η 19 Οκτώβρη. Που παραμονή λέγανε. Ε! άμα μαζευτούμε καμιά 30ριά χιλιάδες θάμαστε ευχαριστημένοι. Και τι να λέμε. Τέτοιο κόσμο η Αθήνα είχε να δει από την πρώτη πορεία του Πολυτεχνείου μετά τη Χούντα. . Και τελειώνει αυτή η μέρα. Με καταστολή αλλά και συγκρούσεις. Και ξανά το τροπάριο. Αύριο δεν θα κατέβει κανείς. Κι έρχεται και η 20η και γεμίζουν πάλι οι δρόμοι. Κι εκεί δεν έχει κουβέντα. Αφήστε το επεισόδιο με το ΚΚΕ και τους αναρχικούς. Κάντε ότι το ξεχνάτε. Δεν το ξεχνώ αλλά προσωρινά, για την κουβέντα. Η καταστολή ήταν από τις πιο βίαιες αλλά και οι συγκρούσεις από τις πιο σφοδρές. Κι όποιος είχε μάτια θα έβλεπε ότι οι συγκρούεις δεν ήταν μόνο με συνήθεις τύπους. Είδα 40ρηδες με ακάλυπτο πρόσωπο και το στυλιάρι από φτυάρι στο χέρι. Βιοπαλαιστές. Με φανερή την αγωνία στο πρόσωπο. Την απόγνωση και την απόφαση. Μίλησα μαζί τους. 18 μήνες άνεργος με δύο παιδιά. 20 μήνες χωρίς μεροκάματο με μωρό Θα τους φάω μου είπε. Εξαιρέσεις θα μου πείτε. Δείγμα από το μέλλον λέω εγώ. Τοιμαστείτε. Από το άμεσο μέλλον. Η κατάσταση στις 20 ήταν εξεγερσιακή. Το επεισόδιο στις παρυφές του ΚΚΕ δεν ήταν το μέτρο. Κυριάρχησε για πολλούς λόγους αλλά σκύψτε και δείτε και τα πέριξ.

Μην βαυκαλιζόμαστε στην ζεστή μητρική αγκαλιά του δεν γίνεται τίποτε. Κάθε μέρα θα είναι πιο κοντινή στη μέρα που η ανάγκη θα βγει στους δρόμους. Κι η ανάγκη είναι θηρίο ασυγκράτητο. Δεν είναι ιδεολογία που σε βγάζει στο δρόμο και μετά έρχονται τα υπαρξιακά και σε κάνουν κάπως και μετά τα οικογενειακά και τα δεν μπορώ άλλο τη διάσπαση και την έλλειψη ενότητας. Χέστηκε η ανάγκη και για την φιλοευρωπαϊκή στάση του συνασπισμού και για το πολιτικό υποκείμενο και για τη φοράδα στο αλώνι και για την τύφλα στα μάτια μας. Η ανάγκη και η φτώχεια θα βγουν στους δρόμους και θα πουν: ήρθαμε για να μείνουμε. Κανονίστε. Γι’αυτό γανιάζω κάθε μέρα να λέω ότι θα νικήσουμε. Γιατί κάθε μέρα και περισσότερος κόσμος παρατάει τις αυταπάτες, φεύγει από την ομηρία των κομμάτων όχι από ιδεολογία αλλά γιατί αυτά αυτή τη στιγμή δεν έχουν τίποτε να του δώσουν πια, και δεν έχει που να πάει παρά μόνο τους δρόμους. Προχτές η προτελευταία ομάδα που εγκατέλειψε το Σύνταγμα ήταν το ταριφάτο. Χαμένοι από χέρι οι πιο νταντεμένοι απ’όλες τις κυβερνήσεις. Καπιταλισμός κύριε.

Και η ενότητα θα μου πείτε; Το περίφημο πολιτικό υποκείμενο που το ακούω και βγάζω φουσκάλες. Την ενότητα έτσι όπως την διαπραγματεύονται οι ηγεσίες της αριστεράς ξεχάστε τη για τους  εξής λόγους. Πρώτον οι ηγεσίες της αριστεράς όλες ΟΛΕΣ είναι για τα σκουπίδια. Και, δεύτερον, όπως είναι η κατάσταση μες τα κόμματα δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να διαιώνιζει τη γεύση της ήττας.

Θέλει άλλα κόλπα. Και τι κάνουμε; θα μου πείτε. Αυτό που κάνουμε θα σας πω. Θα διεμβολίζουμε καθημερινά και με όλους τους τρόπους τα υπάρχοντα κόμματα και σχήματα (και το ΚΚΕ) οι έχοντες κοινωνήσει το κρασί του Συντάγματος. Να δημιουργούμε οριζόντια δίκτυα  επικοινωνίας μεταξύ αγωνιστών που βλέπουν στον ορίζοντα κάτι καλύτερο και έχουν επίγνωση ότι αυτή η αριστερά δεν νικάει. Αλλά η νίκη έρχεται και πρέπει να την προϋπαντήσουμε. 

Και το ΚΚΕ; θα μου πείτε θα νικήσει κι αυτό; Αυτό τι να σας πω μάλλον δεν το ενδιαφέρει η νίκη.. Αλλά κι εμείς ξέρουμε να ξεχωρίζουμε τους λαΪκούς αγωνιστές από τους μανδρεκαίους. Φαίνονται απ’ τα μάτια. Μαζί μας θα έλθουν. Κάποια στιγμή. Αλλά το ΚΚΕ ως μηχανισμό θα το βρούμε μπροστά μας. Ανάχωμα. Θα προσέχει να μην σπάσει το τζάμι της βαρδινογιάνναινας.

Κι ένα τελευταίο που δεν θα άντεχα αν δεν το ‘γραφα. Την ώρα της Νίκης ο Αρης από κει που είναι θα μας χαμογελάει. Κι όσο για την απόφαση της αποκατάστασής του θα την βλέπει κείνη την ώρα και θα κρατάει το αριστερό του @@άρι. Για να κάνει ομοιοκαταληξία.