Θα είμσι εκεί!

Θα είμσι εκεί!

Άλλη μέρα ξημερώνει. Άλλη μέρα ξημέρωσε. Αυτοί που μας θέλουν με σκυμμένο το κεφάλι, γονατιστούς βλέπουν το φως στα μάτια μας και τρομάζουν. Τρέμουν. Γίναμε πολλοί, επιτέλους.
Τα Δημαρχεία, τα δημόσια κτίρια καταλαμβάνονται το ένα μετά το άλλο. Οποιον βλέπεις στο δρόμο σε ρωτάει που θα σε βρει στο Σύνταγμα. Είναι συγκινητικό ότι άνθρωποι που δεν ψηνόντουσαν με τίποτε να κατέβουν τώρα κοκορεύονται και βγαίνουν μπροστά και σε ψήνουν εσένα. «Θα είμαι εκεί.» Μόνο αυτή η φράση ακούγεται.
Θα είμαι εκεί φιλενάδα. Θα είμαι εκεί συναγωνιστή, συντρόφισσά μου καλή. Θα είμαι εκεί. Για όσο αντέξω. Και θα αντέξω αυτή τη φορά γιατί θα είσαι κι εσύ. Γιατί το χέρι θα μου το κρατάει ο Χάρης Γιατί θα ακούω τις μουσικές από τη μικροφωνική εγκατάσταση της Πλατείας της καρδιάς μας. Γιατί θα είναι ο Γιώργος κι η Βανέσα. Γιατί θα έλθει κι ο Ηλίας από την Πάτρα.
Θα είμαι εκεί γιατί αυτή τη μέρα ονειρευόμουν σ’ όλη μου τη ζωή.
Θα είμαι εκεί γιατί θέλω να τους δω να φεύγουν. Ηττημένοι. Σκυφτοί αυτοί που γλωσσοκοπανάνε στις τηλεοράσεις και μας κουνάνε το δάχτυλο. Γιατί θέλω να δω τα μάτια σας σύντροφοι να γυαλοκοπάνε από τη χαρά και να καθρεφτίζουν το μέλλον. Γιατί θέλω να δω τον κόσμο όπως τον ονειρευόμουνα από παιδί. Φρεσκοπλυμένο, όμορφο, φωτεινό, γεμάτο παιδιά ευτυχισμένα και χορτάτα. Γιατί θέλω να δω τους ανθρώπους τοποθετημένους στο βάθρο της αξίας τους κι όχι νούμερα σε στατιστικές. Θα έρθω γιατί θέλω και τον 13ο και τον 14ο μισθό μου και θέλω όχι μόνο όσα κερδήθηκαν με ενός αιώνα αγώνες και νεκρούς αλλά κι άλλα. Τα θέλω όλα. Είναι δικά μου. Είναι ολονών μας.
Θα είμαι εκεί. Γιατί η ψυχή μου και οι ψυχές μας λένε φτάνει. Άλλη μέρα ξημερώνει. Της αλληλεγγύης, της ομορφιάς, της εξέλιξης του ανθρώπου, του φωτός.
Γι’ αυτή τη φρέσκια μέρα σαν ψωμάκι μοσχομυριστό που μόλις βγήκε από το φούρνο θα είμαι εκεί.