Τί λές; ή το τέλος της προϊστορίας

Του συντρόφου "σαμάνου"

• Δέκα εκατομμύρια (τηλε-)"θεατές", εν αναμονή μιας "καταστροφής" που συνεχώς "αναβάλλεται".
• Δέκα εκατομμύρια «σοκαρισμένα πειραματόζωα», να παρακολουθούν τη διάλυση των ζωών τους, ως μέσον αποφυγής αυτής της "καταστροφής" που δεν λέει να έρθει.
•  Και στο βάθος, η προβολή της πιθανότητας ενός "λουτρού αίματος", είτε ως φόβητρο (μια "κάθοδος στην κόλαση"), είτε ως πράξη εξιλέωσης (μια "άνοδος στον ουρανό").

Αυτοί είναι οι βασικοί άξονες της επικοινωνιακής διαχείρισης των συνεπειών της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης στη χώρα μας.

Διαχείριση που σκοπίμως αποσιωπά την κορυφαία αντίφαση που ενυπάρχει όχι μόνο στην σημερινή, αλλά και σε κάθε καπιταλιστική κρίση: καταστροφή ανθρωπίνων ζωών και πλουτοπαραγωγικών πόρων, τη στιγμή που η εξέλιξη της τεχνογνωσίας και της υλικοτεχνικής υποδομής της ανθρωπότητας μπορεί να αντιμετωπίσει επιτυχώς, όχι μόνο τη σπάνη αγαθών, αλλά και το ζήτημα του ανθρώπινου μόχθου.

Τη στιγμή δηλαδή, που η πρόοδος του "συλλογικού μας νου" και η εξέλιξη της οργάνωσης της συνεργατικής μας οικονομικής δραστηριότητας, μπορούν να εγγυηθούν την ικανοποίηση των βασικών αναγκών ΟΛΩΝ των ανθρώπων, και μάλιστα με την ελάχιστη δυνατή προσπάθεια από τον καθένα.

Η αδυναμία μας να κατανοήσουμε αυτή την πρωτόγνωρη για την ιστορία της ανθρωπότητας δυνατότητα, μαρτυρεί την βαθύτερη αιτία και της τωρινής καταστροφής: την αναπηρία μας να αντιληφθούμε την κοινότητα της ανθρώπινης φύσης μας (ως προς τις ανάγκες του καθενός), καθώς και την κοινή μας μοίρα που απορρέει από αυτήν.

Βλέπεις, μας έχουν μάθει να αποδίδουμε την «χρυσή εποχή» της μεταπολεμικής Δύσης στην «ανωτερότητά» μας έναντι του "υπανάπτυκτου" τρίτου κόσμου, και όχι στην αφαίμαξη του τελευταίου από εμάς. Να όμως που τώρα, οι συνθήκες ζωής των "υπανάπτυκτων" μας κτυπούν την πόρτα.

Μας έχουν συνηθίσει να θεωρούμε το μισό μεροκάματο στον μετανάστη (με ή με χωρίς χαρτιά) ως πράξη φιλανθρωπίας και όχι κλεψιάς. Και να που τώρα οι συνθήκες εργασίας του επεκτείνονται και σε εμάς.

Με απλά λόγια, βιώνουμε σήμερα το αποτέλεσμα της αποδοχής μας του ότι, τόσο στο πλαίσιο της πολιτείας μας, όσο και του κόσμου ολάκερου, πρέπει να υπάρχουν διαφορετικοί όροι διαβίωσης, για όσους έχουμε μάθει να θεωρούμε ως υποδεέστερούς μας, να τους αντιλαμβανόμαστε δηλαδή ως "λιγότερο" ανθρώπους από εμάς.

Όσο καμωνόμασταν πως η διάκριση αυτή έχει "φυσικές" (και όχι ιστορικές) αιτίες, απλώς δικαιολογούσαμε την ατιμία, πάνω στην οποία στηριζόταν η (όποια) ευμάρειά μας. Τώρα που μας "σπρώχνουν" στην κατηγορία των "υπανθρώπων", δεν ωφελεί απλώς να συνειδητοποιήσουμε τον "άδικο" χαρακτήρα της.

Πρέπει και να "νιώσουμε" την αλήθεια "τσιτάτων", όπως αυτού που λέει πως "όσο υπάρχει έστω και ένας δούλος πάνω στη γη, κανείς δεν μπορεί να είναι ελεύθερος".

Βλέπεις, το "όλα για όλους", δεν αποτελεί απλώς μια πολιτική διεκδίκηση, αλλά μια πραγματικότητα: όσο υφίστανται στον κόσμο μας συνθήκες αιματηρής εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, ο καθένας μας μπορεί να βρεθεί στη μεριά των «υπανθρώπων»· όσο δεν παλεύουμε για την κατάργησή τους σε ΟΛΟ τον κόσμο, αργά ή γρήγορα αυτές θα μας κτυπήσουν την πόρτα.

Είναι που είτε το αναγνωρίζουμε είτε όχι, είμαστε όλοι συνδεδεμένοι, ακόμα και με τρόπους που ο νους μας αδυνατεί να συλλάβει (αλήθεια, το ξέρεις πως η σχεδόν ταυτόχρονη εμφάνιση της γεωργίας σε αρκετά απομακρυσμένα μέρη της γης μας, αχρηστεύει την εξήγηση της διάδοσής της μέσω της μετανάστευσης;)

Το δίλλημα λοιπόν που μας θέτει και αυτή η καπιταλιστική κρίση, μπορεί να συνοψιστεί ως εξής:

• Θα καταφέρουμε να θέσουμε τις βάσεις για την εξάλειψη της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, τώρα που η συνολική μας εξέλιξη έχει ακυρώσει την υλική βάση (το ζήτημα της σπάνης και του μόχθου) αυτής της βίαιης πρακτικής; Ή θα σφαχθούμε μεταξύ μας, στο όνομα της «φυσικής» μας ανωτερότητας έναντι των όποιων «υπανθρώπων» που μας υποδεικνύουν οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί του Κεφαλαίου;
• Θα καταφέρουμε να βάλουμε τέλος στην προϊστορία της ανθρωπότητας, αναγνωρίζοντάς την ως το σύνολο των αναγκαίων βημάτων προς την κατανόηση και αποδοχή της κοινής μας φύσης και μοίρας; Ή θα θέσουμε σε σοβαρό κίνδυνο το πείραμα της εξέλιξης της ζωής στη γη, που λέγεται άνθρωπος, υπακούοντας στις προσταγές του Κεφαλαίου, αυτού του σύγχρονου «Μαμωνά» που θέτει το χρήμα και το κέρδος πάνω από την ανθρώπινη ζωή;

Τι λες;

του Αναρχο-Χριστο-Σαμανικώς

Ας μη γελιόμαστε

Ας μη γελιόμαστε

του Πασχάλη Ναγντεβερένη
Διδάκτορα Κοινωνιολογίας


Μη γελιέστε, για να αλλάξει η τραγική κατάσταση στην οποία ζούμε, και πάλι με τον εαυτό μας πρέπει να αναμετρηθούμε. Και πιο συγκεκριμένα, με εκείνο το «κομμάτι» μας, που μας θέλει «ατομάκια»: «ανεξάρτητες» δηλαδή και απομονωμένες μονάδες, οι οποίες προασπίζουν τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους έναντι της κοινωνίας, νοούμενης αποκλειστικά ως το πεδίο ικανοποίησης των ατομικών επιθυμιών. Με άλλα λόγια, πρέπει και πάλι να τα βάλουμε με τον εαυτό μας ως το παράγωγο του κυρίαρχου καταναλωτικού ψευδο-ηδονισμού, ο οποίος όχι μόνο αποκρύπτει τη δημιουργική μας πλευρά, αλλά και απαξιώνει κάθε δυνατότητα ανάληψης συλλογικής δράσης ως «παρωχημένη», «ατελέσφορη» και «συντεχνιακή».

Η όποια αποτελεσματικότητα των διαδοχικών «Σοκ» της τελευταίας τριετίας οφείλεται στην πρότερη επικράτηση αυτού του ψευδο-ηδονισμού, αλλά και εξυπηρέτησε τον κοινό στόχο: την απομάκρυνση του κίνδυνου εισαγωγής των μαζών στο προσκήνιο της Ιστορίας, μέσω της καλλιέργειας της «αδυναμίας» μας να παρέμβουμε σε ότι συμβαίνει γύρω μας. Δεν είναι λοιπόν, ο επικοινωνιακός πανικός αυτός καθαυτός που σπρώχνει στην απόγνωση και την κατάθλιψη, όσο η ενδόμυχη αποδοχή από μέρους μας, αυτής της «αδυναμίας». Ευτυχώς για όλους μας, το κίνημα αντίστασης στα νεοφιλελεύθερα μνημόνια το αναγνώρισε έγκαιρα και το πολέμησε.

Μετά από δυόμιση χρόνια επαναλαμβανομένων επικοινωνιακών «Σοκ», γνωρίζουμε πια εμπειρικά ότι οι ψυχολογικές επιχειρήσεις καταστολής αυτού του τύπου, στόχο έχουν να επιφέρουν στο κοινωνικό σώμα τα ίδια ακριβώς αποτελέσματα που προκαλεί ένα «Σοκ» στο ανθρώπινο: πάγωμα, κράτημα, ακινησία. Γνωρίζουμε επίσης πως και στις δύο περιπτώσεις, η «θεραπευτική» αγωγή απαιτεί τις ακριβώς αντίθετες ποιότητες: ζεστασιά, ροή και κίνηση.

Το «θεραπευτικό» αυτό πρωτόκολλο ανέλαβε να φέρει εις πέρας το κίνημα αντίστασης: η ίδια η διοργάνωση κινητοποιήσεων αντίστασης, έθετε στον καθένα συνεχώς και με αμείλικτο τρόπο τα εξής ερωτήματα: στον άνετο καναπέ μου, καταναλώνοντας εικόνες «καταστροφής», ή στο δρόμο, μαζί με όσους αντιστέκονται; «παγωμένος» μεταξύ των οικείων που συναποτελούν τον μικρόκοσμό μου, ή στη «ζεστασιά» της ανθρώπινης συντροφικότητας των συλλογικοτήτων αντίστασης και αλληλεγγύης (επιτροπές ενάντια στο μνημόνιο, λαϊκές συνελεύσεις, επιτροπές «Δεν πληρώνω», δίκτυα αλληλέγγυας οικονομίας, κτλ);


Η συνεχώς αυξανόμενη μαζικοποίηση των αγώνων (από τις 5 του Μάη του 2010 μέχρι και τις 12 του Φλεβάρη του 2012), καθώς και η αύξηση της έντασης της φυσικής βίαιης καταστολής, μαρτυρούν ότι το κίνημα αντίστασης έχει καταφέρει ένα ισχυρό πλήγμα στην αποτελεσματικότητα των ψυχολογικών επιχειρήσεων καταστολής. Και αυτό γιατί πέτυχε μέσα από την κίνηση και τη «ζεστασιά» που δημιούργησε, να θέσει ξανά μία αλήθεια που ο καπιταλισμός (από εμφανίσεώς του), προσπαθεί να ακυρώσει: η ύπαρξη του κόσμου μας έτσι όπως το γνωρίζουμε, εξαρτάται άμεσα από εμάς τους ίδιους, διότι είμαστε αυτοί που τον υλοποιούν. Μπορεί να μην ελέγχουμε την πορεία του, αλλά μπορούμε να την συν-διαμορφώσουμε, καθώς χωρίς εμάς, «γρανάζι δεν γυρνά».

Η αναγνώριση αυτή, υποσκάπτει περαιτέρω την αποτελεσματικότητα των ψυχολογικών επιχειρήσεων καταστολής, καθώς α) ακυρώνει στην πράξη τις όποιες ενοχές προσπαθούν να μας καλλιεργήσουν οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί: βεβαίως και είμαστε υπεύθυνοι για την σημερινή κατάσταση του κόσμου μας, διότι εμείς τον αναπαράγουμε καθημερινά, διότι εμείς είμαστε ο κόσμος. Μόνο που τώρα η αποδοχή αυτή δεν αποτελεί μονοπάτι προς την ενοχή και την κατάθλιψη, αλλά γνώση, η οποία επιτρέπει την ανάληψη συλλογικής δράσης για την ριζική αλλαγή του· β) καθιστά κενό νοήματος το δίλλημα περί αισιόδοξης ή απαισιόδοξης στάσης σχετικά με το «προς τα πού πάνε τα πράγματα»: από τη στιγμή που αναγνωρίζουμε πως όπου κι’αν πηγαίνουν, εμείς τα οδηγούμε, το ερώτημα αλλάζει και γίνεται «προς τα πού επιθυμούμε να πάνε τα πράγματα, και ποιες δράσεις αναλαμβάνουμε γι’αυτό».

Το τι τελικά θα γίνει, κανείς δεν το ξέρει. Το μόνο για το οποίο μπορούμε να είμαστε βέβαιοι είναι πως οι αγώνες που έρχονται, όπως και αυτοί που πέρασαν, προσφέρουν τη δυνατότητα στον καθένα να εξελιχθεί από «ατομάκι», σε ολοκληρωμένη ανθρώπινη ύπαρξη με σώμα, καρδιά και νου: σε άνθρωπο δηλαδή που παλεύει για τη διαμόρφωση των συλλογικών όρων ικανοποίησης των βασικών του υλικών αναγκών, όχι μόνο για την επιβίωσή του, αλλά και για την διατήρηση της ψυχικής του ισορροπίας, καθώς το μυαλό του τον πληροφορεί πως η καταστροφή που βιώνουμε δεν έχει φυσικά, μα κοινωνικά αίτια, δηλαδή, την ταξική διαστρωμάτωση της κοινωνίας μας.

Γι’αυτό σας λέω. Ο πραγματικός αντίπαλος δεν είναι ούτε η τρόικα, ούτε οι κυβερνήσεις των μνημονίων, ούτε το χρέος. Με τον εαυτό μας πρέπει και πάλι να αναμετρηθούμε. Και να τον ξεπεράσουμε.

Πασχάλης Νταγτεβερένης

Η ώρα έρχεται !

Η ώρα έρχεται! και δεν πρέπει να μας βρει απροετοίμαστους.

Ξεπεράσαμε πια τις ενοχές του «Μαζί τα φάγαμε». Ξέρουμε πια ότι δεν χρωστάμε σε κανέναν.

Αρκεί μόνο να καταθέσουμε την αλήθεια που έχουμε μέσα μας και να σταματήσουμε να είμαστε φορείς ιδεών που δεν εκφράζουν τα θέλω μας. Γιατί «τα σταυροδρόμια που ήξερα έγιναν αδιέξοδα».

Ξέρουμε βαθειά μέσα μας ότι η δύναμή μας είναι αστείρευτη και απεριόριστη.

Ακόμη κι οι άπιστοι θωμάδες, εκείνοι που λένε ότι «δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε» ξέρουν ότι αυτή τη λίγη δύναμη που έχει ο καθένας από εμάς στην ψυχή του μπορούμε να τη μεταλλάξουμε: Αρκεί να κάνουμε ένα βήμα μπροστά, ένα κλικ πιο πάνω από αυτό που είμαστε τώρα. Αρκεί να αθροίσουμε τη «λίγη» δύναμή μας με τη «λίγη» δύναμη του διπλανού μας.

Ξέρουν ακόμη κι αυτοί ότι η μόνη αποτελεσματική προστασία από τη βία των απερχομένων είναι η μαζική συμμετοχή. Αυτή τους κάνει να τρέμουν. Δεν χρειάζεται να υπάρξει νεκρός για να πυροδοτηθεί η ανατροπή. Η σπίθα είναι μέσα μας

Η δύναμη των πολλών θα γίνει καταρράκτης φωτός.

Ας αλλάξουμε επίπεδο.

Ας σταματήσουμε να γυρίζουμε το κεφάλι πίσω και με το βλέμμα στα όνειρά μας θα κουμαντάρουμε τις ζωές μας.

Στη θέση των ατέρμονων συζητήσεων που δεν μας βγάζουν πουθενά παρά μόνο αναπαράγουν τις διαφωνίες και τις αντιπαλότητές μας ας αναπτύξουμε με δική του ο καθένας πρωτοβουλία άτυπα δίκτυα αλληλεγγύης παντού.

Στη θέση των συντεχνιακών διεκδικήσεων ας οργανώσουμε καταλήψεις εργοστασίων. Ας αναδείξουμε μέσα από την αυτοδιαχείριση τις εξαιρετικές ικανότητες τις δικές μας και του διπλανού μας.

Στη θέση των κατά μέτωπον συγκρούσεων που μας στέλνουν σπίτια μας απογοητευμένους ας υιοθετήσουμε φρέσκες τεχνικές καίριων και στοχευμένων χτυπημάτων που θα μας χαρίσουν μικρές αλλά απαραίτητες νίκες για να ξανακερδίσουμε την αυτοπεποίθησή μας.

Στη θέση της ανάθεσης σε εκλεκτούς και μη εκλεκτούς ας εμπιστευτούμε ο ένας τον άλλον, ας ενηλικιωθούμε και ας αναλάβουμε την ευθύνη των ζωών μας.

Δεν χρειαζόμαστε ηγέτες.

Εγώ με εσένα μπορώ.

Η ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΜΕ

Το παρόν είναι σχέδιο υπό διαμόρφωση κειμένου Θέσεων και Αξιών για την κοινωνία που οραματιζόμαστε και θέλουμε να ζήσουμε.
Καλούμε όσους συμφωνούν με αυτές τις θεμελιώδεις αρχές να συμβάλουν στη  συνδιαμόρφωση του κειμένου αυτού, εξειδικεύοντας, εμπλουτίζοντας και συμπληρώνοντας το.

Η ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΜΕ

Επιθυμούμε, επιδιώκουμε και κτίζουμε μια κοινωνία όπου


     ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
Το δικαίωμα στη ζωή και την αξιοπρέπεια υπερβαίνει κάθε είδους ατομικό συμφέρον
Ισχύουν η απόλυτη ισονομία και η ισοπολιτεία ανεξαρτήτως θέσης στην κοινωνία.
Η δικαιοσύνη υπηρετεί τις παραπάνω αρχές.
Οι νομοθετικές, εκτελεστικές και δικαστικές δομές είναι σαφώς διαχωρισμένες, πηγάζουν από την κοινωνία, λειτουργούν για το συμφέρον αυτής, με πλήρη διαφάνεια και η κοινωνία ασκεί πλήρη έλεγχο σε αυτές.


    ΕΡΓΑΣΙΑ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ΠΑΡΑΓΩΓΗ
Κάθε άνθρωπος 

• είναι δημιουργός και δικαιούται να απολαμβάνει τα αγαθά της εργασίας του και κανείς άλλος δεν μπορεί να τα καρπώνεται για ίδιον όφελος. Η ανθρωπότητα έχει εξίσου πρόσβαση στα αγαθά γιατί κανείς δεν μπορεί να είναι καλά όταν οι άνθρωποι γύρω του δεν είναι καλά.
• συνεισφέρει στην κάλυψη των αναγκών της κοινωνίας μας. Ως βασικές ανάγκες της κοινωνίας μας ορίζονται όλα όσα έχει κατακτήσει η ανθρωπότητα στον πολιτισμό, τις επιστήμες και την τεχνολογία.
• έχει δικαίωμα στην κάλυψη των βασικών τους αναγκών και είναι υποχρέωση της κοινωνίας να τις καλύπτει.

Οι πλουτοπαραγωγικές πηγές, συμπεριλαμβανόμενης και της γης, εκμεταλλεύσιμης και μη, αποτελούν κοινωνικό πλούτο. Ανήκουν στο κοινωνικό σύνολο και εξυπηρετούν μόνο τις ανάγκες του.


    ΠΑΙΔΕΙΑ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, ΤΕΧΝΕΣ
Η γνώση είναι κοινωνικό αγαθό
Η παιδεία και ο πολιτισμός αποσκοπούν μόνο στην εξέλιξη του ανθρώπου, του ανθρώπινου πνεύματος.
Η παιδεία, σε όλες τις βαθμίδες της, είναι προσβάσιμη εξίσου απ’ όλους. Δομείται και εξελίσσεται με ευθύνη του συνόλου της κοινωνίας και υπηρετεί την εξέλιξη του ανθρώπου.
Η παιδεία δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αντιμετωπίζεται ως εμπορεύσιμη αξία.


    ΘΡΗΣΚΕΥΜΑ
Κάθε άνθρωπος δικαιούται να πιστεύει ότι η συνείδησή του υπαγορεύει. Από την άλλη δεν αναγνωρίζεται κανένα εμπράγματο ιδιοκτησιακό δικαίωμα σε κανένα δόγμα.


    ΥΓΕΙΑ
Κάθε άνθρωπος δικαιούται να βιώνει, να υγιαίνει και να πεθαίνει με αξιοπρέπεια. Οι κοινωνικές δομές της υγείας αποσκοπούν στην ανακούφιση του πόνου. και στη βελτίωση της ποιότητας ζωής.
Οι κατακτήσεις της τεχνολογίας και της ιατρικής επιστήμης είναι διαθέσιμες εξίσου σε όλους.


    ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ
Το περιβάλλον είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ποιότητας της ζωής μας. Μεταξύ της εκμετάλλευσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών και την προστασία του περιβάλλοντος προκρίνεται αυτό που διασφαλίζει την καλύτερη ποιότητα ζωής.


    ΑΜΥΝΑ, ΑΣΦΑΛΕΙΑ
Όλοι οι πολίτες είμαστε υπεύθυνοι για την προάσπιση της ασφάλειας της κοινωνίας.
Πιστοί στη Χάρτα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων,
Διακηρύσσουμε την ειρήνη με όλους τους λαούς της γης
Αποτίουμε σεβασμό στον κάθε άνθρωπο ως οντότητα ανεξαρτήτως φύλου, αίματος, χρώματος.


Δηλώνουμε αλληλέγγυοι με όλους τους λαούς του κόσμου που αγωνίζονται για το ίδιο όραμα.


____________________
Βρείτε το  επίσης δημοσιευμένο στα ιστολόγια :
http://megalomastsirko.blogspot.com/
http://kapnoshorisfotia.blogspot.com/
http://antidrasiandsex.blogspot.com/
http://galaxyarchis.wordpress.com/
http://www.psomas.gr
http://inabody.blogspot.com/2012/04/blog-post_12.html
http://kartesios.com/?p=81182
http://ggrivellas.blogspot.com/
http://egmarx.blogspot.com/2012/04/blog-post_12.html?spref=tw
http://automolisi.blogspot.com/2012/04/blog-post_12.html?spref=tw
http://www.lampos.net/h-kainourgia-mera-pou-8eloume
και σε πολλά άλλα

Καλό ταξίδι κυρ Δημήτρη

Καλό ταξίδι κυρ Δημήτρη
Καλό ταξίδι κυρ Δημήτρη έτσι όπως σε είπανε οι πιτσιρικάδες με τη δική τους ψυχή το δικό τους άνθρωπο. Καλή αντάμωση σου λένε.  Γιατί τους βόηθησες να σηκώσουν το κεφάλι λίγο πιο ψηλά όπως και όλους μας.
Μας ένωσες πάλι. Μας θύμησες ότι είμαστε πρώτα απ' όλα άνθρωποι!
Κι άνθρωποι θα πει υπερήφανοι! Αξιοπρεπείς! με ελεύθερη βούληση! Ελεύθεροι να διαλέξουμε!
Το αυθόρμητο χειροκρότημα των αμήχανων περαστικών την ώρα που σε πέρνανε από το Σύνταγμα φόβισε τα καθάρματα πιο πολύ απ' οτιδήποτε. Ομοβροντίες λάσπης από το βόρβορο των καναλιών. Κιγκλιδώματα έξω από τη Βουλή. Περιχαράκωση των ανθρωπαρίων που δεν άντεξαν ένα θάνατο γιατί δεν τον προκάλεσαν οι ίδιοι. Κατουρημένοι μπροστά στην πιθανότητα του δικού τους τέλους,
Καλό ταξίδι κυρ Δημήτρη.
Και χαμογέλα μας με τη βεβαιότητα ότι τίποτε δεν πάει χαμένο.

Τίποτα δεν πάει χαμένο - Σύνταγμα 28/6/11 from Yiorgos Domianos on Vimeo.